Het zwaard

Momenteel zitten we met onze praktijk midden in een verhuizing, voor de 2e keer dit jaar. Samen met mijn vriendin en zakenpartner gaan we verhuizen naar een supergaaf winkelpand in het centrum van Vlaardingen en de voorbereidingen zij in volle gang. Er worden inkopen gedaan, kasten in elkaar gezet, maar ook moeten er spullen van de ene locatie naar de andere. Deze week ben ik langzaam maar zeker begonnen met inpakken van de spullen die ik komende maand minder nodig heb (of denk te hebben) en sommige dingen staan inmiddels ook al op onze nieuwe locatie.

Op woensdagochtend brengen mijn man en ik onze zoon samen lopend naar school en daarna doen we wat boodschappen samen. Zo hebben we onze ochtendwandeling en hebben we tijd om even samen te kletsen over van alles en nog wat. Dit moment is echt een van de momenten waar ik naar uitkijk in de week.

Vanmorgen liepen we met zijn drietjes richting school en hadden mijn man en ik het even over de planning van vandaag, onder andere over de spullen die ik vandaag al wil overbrengen en hoe we dat zouden kunnen aanpakken. Buiten dat ik zelf mama ben en mijn vriendin zelf ook 2 kinderen heeft, werk ik natuurlijk ook met kinderen. Ik heb dus buiten lesmateriaal ook themamateriaal en speelgoed op kantoor liggen. Zo ook ‘het zwaard’. Het zwaard hoort bij het thema ‘ridders en kastelen’ en is van alle 3 onze kinderen het favoriete speelgoed op kantoor. Natuurlijk moet het zwaard mee naar de nieuwe locatie, daar kan geen twijfel over bestaan.

Mijn zoontje was vanmorgen uitgebreid aan het vertellen dat de jongste van mijn vriendin altijd het gouden zwaard wil en dat hij dan alleen met de grijze ‘hoes’ mag spelen. Dat vindt hij niet eerlijk, want hij wilde ook wel eens met het gouden zwaard spelen. Na hem aangehoord te hebben, vraag ik aan hem of hij zeker weet dat het zwaard goud is en de hoes grijs. In mijn beleving is het namelijk andersom. Maar mijn zoontje is stronteigenwijs (love it) en blijft volhouden dat het zwaard goud is. Gelukkig ben ik net zo eigenwijs en blijf ik volhouden dat het andersom is. Deze discussie mondt uit in een weddenschap: we gaan tussen de middag patatjes eten. Als ik gelijk heb, betaalt hij de patatjes en als hij gelijk heef, betaal ik de patatjes. (Dit zou ik natuurlijk niet echt doen!)

Later op de ochtend kom ik op kantoor. Door de hectiek was ik de weddenschap eigenlijk alweer vergeten…tot ik het zwaard zag liggen… Deze was (tromgeroffel)…goud met een zwarte hoes. Het kind had dus gewoon gelijk, ellende, hihihi. Dus als ik hem straks op ga halen, moet ik hem dus gaan vertellen dat hij gelijk had en moet ik de patatjes betalen. Dat doe ik met trots, want ik vind het geweldig dat mijn zoontje zo overtuigd is van zijn eigen gelijk en weigert daarvan af te wijken tot hij het ‘bewijs’ heeft gezien. Tuurlijk is dat eigenwijze soms een beetje lastig, zeker als hij geen gelijk heeft, maar dit soort momenten zijn echt goud. We stimuleren zijn eigenwijsheid en nieuwsgierigheid en tot nu toe lukt dat best goed!