Het verschil maken

We bevinden ons halverwege het schooljaar in groep 8, de periode waarin de kinderen hun definitieve advies voor de middelbare school ontvangen. Dit gaat gepaard met een gesprek waarbij we het dossier bespreken dat naar de middelbare school gaat, de gegevens controleren en het definitieve advies behandelen. Sommige kinderen hebben reeds een advies ontvangen, waardoor het gesprek voor hen slechts een formaliteit is.

Op een vrijdagmiddag staan er gesprekken op mijn planning, waaronder een met een van mijn meiden. Dit meisje heeft het zwaar in de klas en wordt gepest. Mijn collega en ik zijn erbij betrokken, maar ze ervaart moeilijkheden en voelt zich vaak onprettig of onveilig in de klas. Vrijdag is de dag waarop ze met meer plezier naar school komt. Ze durft niet meer zichzelf te zijn, zoals het niet dragen van haar bril naar school, het thuislaten van haar beugel en het vermijden van het verven van haar haar in de gewenste knalrode kleur.

Hoewel het gesprek langer duurt dan gepland, maakt me dat niet uit. Op een gegeven moment richt ik me volledig op dit meisje en vertel haar dat ze zich niets moet aantrekken van wat anderen van haar denken. Mensen hebben altijd een mening over je, ongeacht wat je doet; dan kun je net zo goed doen wat jij wilt doen. Ik heb zelf ook veel waarde gehecht aan de mening van anderen en ben nu bezig dat los te laten. Dat heeft me 34 jaar gekost. Ik benadruk dat ze prachtig is zoals ze is en dat het niet de taak is van anderen om haar leuk te vinden; dat is haar eigen taak. We sluiten het gesprek af met een knuffel (en een brok in mijn keel).

Maandag kom ik op school. Die dag geef ik geen les, maar begeleiding. De pauze is voorbij en de kinderen komen binnen. Plotseling krijg ik een stevige knuffel. ‘Juf, ik ga morgen mijn haar verven!’ Opnieuw die brok in mijn keel, wat geweldig om dit te horen.

Donderdag ben ik weer op school en inderdaad, daar zit ze met knalrood haar. Zodra ze me ziet, komt ze naar me toe. Ik vraag haar of andere kinderen iets hebben gezegd. Het antwoord is: ‘Nee, ze hebben niets gezegd. En dat maakt me eigenlijk ook helemaal niet uit!’

Vrijdag sta ik weer voor de groep, het is de vrijdag voor de vakantie. Het is een gezellige dag en de sfeer in de klas is goed. Voordat ik aan het einde van de dag naar huis ga, loop ik nog even langs haar tafel en stop ik een briefje in haar la met de tekst ‘Wees wie je bent, niet wat de wereld wil dat je bent’. Daarna trek ik de deur achter me dicht.

Het is maandag na de vakantie, de les is al begonnen als ik binnenkom wandelen. Vanuit de deuropening kijk ik de klas in. Ik zie een meisje met rood geverfd haar, een grote glimlach en een groen briefje in haar hand mijn kant op kijken. Onze ogen vinden elkaar en ze kijkt me vragend aan. Onopvallend reageer ik met een knikje en een knipoog, we hebben elkaar begrepen.

Later op de dag zoekt ze me nog even op mijn werkplek. Mijn laatste groepje is net weg en ik sta bij de kast om hun werk netjes op te bergen. Ze slaat haar armen om mijn middel, drukt haar hoofd tegen mijn borst en fluistert zachtjes ‘dankjewel juf’. Ik voel de tranen weer prikken achter mijn ogen en zeg niets. Ik heb geen idee hoelang we zo hebben gestaan en dat doet er ook niet toe. Haar grip verslapt en ze kijkt me aan. Ze laat me los en met dezelfde grote glimlach als in de ochtend rent ze terug naar de klas.

Ik slik de brok in mijn keel weg en het enige wat ik nog voel, is trots. Trots op deze dame, die zichzelf weer terug aan het vinden is en durft lak te hebben aan de mening van anderen. Tegelijkertijd realiseer ik me wat een mooi beroep ik heb en hoe dankbaar ik ben echt een verschil te kunnen maken voor de kinderen.