Beeld: Swetlana Spreekt
Zwevend boven de wereld vergat ik even alles – behalve haar glimlach
De laatste keer dat mijn dochter in een vliegtuig zat, was ze anderhalf jaar oud. We vlogen naar Spanje, op vakantie. Een gezellige peuter was ze toen, met een normale ontwikkeling. Alles leek zo vanzelfsprekend. Ik keek er zo naar uit om volop van het mama-zijn te genieten. Nu, jaren later, is alles anders. Mijn dochter heeft een ernstige vorm van epilepsie, een zware verstandelijke beperking en autisme, en haar leven – en dat van mij – is niet meer wat ik destijds dacht dat het zou zijn.
Toch stapte ik met haar opnieuw een vliegtuig in. Geen groot passagierstoestel dit keer, maar een piepklein vliegtuigje. Een initiatief dat geheel kosteloos werd aangeboden voor kinderen met een beperking. Wat een prachtig gebaar. En wat een kans!
Toen we op het vliegveldje in Budel aankwamen en ik het kleine toestel zag staan, voelde ik de spanning in mijn buik. Gedachten flitsten door mijn hoofd. Zou ze begrijpen wat we gaan doen? Zou ze het eng vinden? Of juist leuk? Vindt ze het lawaai te veel? En wat als… ze ineens een epileptische aanval krijgt, daarboven, in zo’n klein vliegtuig?
De vrouw die zichzelf verloor in het zorgen voor anderen
Maar toen gebeurde er iets magisch.
We gingen taxiën, het toestel begon vaart te maken en ik keek opzij. En daar was het: haar glimlach. Van oor tot oor. Haar handen begonnen te wapperen – haar teken dat ze het leuk vindt. Mijn lijf ontspande zich in één keer. Precies wat ik gehoopt had, gebeurde gelukkig. Ze was blij.
Wat volgde was een vlucht van vijftien minuten, maar voor mij voelde het als veel langer. Het leek wel een uur vol vrijheid. Even waren we samen los van alles. Van zorgen, van afspraken, van medicatie, van therapieën, van zorgen over de toekomst. Gewoon moeder en dochter, zwevend boven de wereld. Alleen maar lucht om ons heen. Geen beperking, geen belemmering. Alleen wij samen, in het moment.
Beneden werd alles klein. De huizen, de auto’s, maar ook de zorgen, de zwaarte. We waren even weg van de realiteit. Daarboven, in die lucht, voelde het alsof alles mogelijk was. Ik voelde me licht, vrij en onbezorgd.
Natuurlijk kwam er ergens onderweg weer een gedachte bovendrijven: wat als er iets misgaat? Wat als ze een aanval krijgt? Maar ik duwde die gedachte weg. Ik wil me niet meer laten leiden door angst. Ze zat goed vast, we konden snel weer landen als het nodig was. En ik wist: dit moment is het waard.
Ik voelde me zó dankbaar. Dat er mensen zijn die dit organiseren. Dat mijn dochter, ondanks haar beperking, dit mag ervaren. Misschien juist dankzij haar beperking. En ja, ik voel me zelfs een beetje bevoorrecht. Want welk ‘normaal’ kind maakt zomaar een privévluchtje mee?
Voor mijn dochter is het leven niet altijd makkelijk. Voor mij als moeder ook niet. Maar dagen als deze maken alles lichter. Ze vullen mijn hart met liefde en mijn hoofd met herinneringen die ik voor altijd wil bewaren. Want dit was niet zomaar een vlucht. Dit was vrijheid. Verbinding. Liefde in de puurste vorm.
Wat was het een heerlijke dag.
Swetlana Spreekt
Serie Blogger
Ik ben moeder van twee kinderen, een meisje en jongen. Mijn dochter kreeg op tweejarige leeftijd ineens een lawine van epileptische aanvallen en raakte ernstig verstandelijke beperkt. Ik vertel over de jaren dat ik mezelf verloor in de zware zorg, maar ook hoe ik daar nu een betere balans in heb gevonden. Ik ontdekte hoe belangrijk het is om als moeder ook goed voor jezelf te zorgen.
Ik ben spreker en coach op het gebied van zelfzorg en auteur van mijn eerste boek waar ik vertel over mijn zoektocht naar mezelf in het moederschap.
PRAAT MEE MET ANDERE Mama’s in de community
Kom in contact met (aanstaande) ouders, word lid van een geboorteclub en blijf op de hoogte van de ontwikkeling van je kind.
