”Ze straalt in haar jurkje, ook zonder mij”

Een appje van de begeleider van de woonvoorziening waar mijn dochter woont. Kort en lief. En toch raakt het me. Meteen verschijnt er een glimlach op mijn gezicht. Dit is iets wat ik wél voor haar kan doen. Ik mag gaan shoppen voor mijn grote, kleine meid.

Thera is 19 jaar, maar functioneert op het niveau van een peuter. Door haar ernstige epilepsie is ze zwaar verstandelijk beperkt. Ze praat niet. Ze woont niet thuis. Maar ze is wél van mij. En ze blijft mijn meisje.

Ik loop alleen door de winkel, scan de rekken. Ze zit ergens in de maat S en M van de dameskleding. Dat voelt wel een beetje raar. Ik zoek luchtige zomerjurkjes, niet te strak want soms heeft ze nog een luier aan. Niet te bloot of te kort want ze zit niet altijd even
damesachtig. Geen witte kleding want de vlekken krijgen ze er dan niet uit. In mijn hoofd zie ik Thera’s gezichtje. Haar grote ogen. Die lach wanneer ze complimentjes krijgt.

Even later zie ik een meisje van een jaar of zes met een rokje in haar hand naar haar moeder rennen. “Deze wil ik mama!” roept ze enthousiast. Ik glimlach. Natuurlijk had ik dat ook gewild: samen shoppen, hand in hand. Keuzes maken, passen, overleggen en lachen in het pashokje. Maar de ‘wat als…’-verhalen heb ik allang achter me gelaten. Die pijn heb ik gevoeld, doorleefd, en losgelaten.

Het doet geen pijn meer.

Ik heb afscheid genomen van het droombeeld. In plaats daarvan koester ik wat er wél is. De
momenten waarop ik mag zorgen. De kansen waarop ik haar kan laten stralen. Ik shop met liefde. Voor elk jurkje stel ik me voor hoe ze zal twirlen, lachen, dansen met haar handen in de lucht. Hoe een begeleider haar zal aankijken en zeggen: “Wat zie jij er mooi uit vandaag!”

En misschien zie ik haar niet in elk jurkje. Want ik ben er de meeste dagen niet bij. Misschien gaan sommige outfits regelrecht de wasmand in na een ongelukje. Misschien passen sommige dingen niet helemaal zoals ik dacht. Maar dat maakt niet uit.

Ik doe dit voor haar. Omdat zij gelukkig is als ze zich mooi voelt. En dat geluk hoeft niet altijd via mij te lopen. Ik zie haar op foto’s, stralend in een gekleurd jurkje of een vrolijk rokje met bloemenprint. Ze is ook vrolijk zonder mij.

En dat is oké.

Als moeder wil je onmisbaar zijn. Maar ik leer dat het ook mooi is om een stapje terug te doen. Mijn moeder-ego wil haar beschermen, bij me houden, alles zélf doen. Maar Thera
leert mij om te vertrouwen. Op anderen. Op haar eigen geluk. Op het feit dat liefde ook kan bestaan op afstand.