Wat mijn dochter mij leerde over loslaten

Toen ze naar het kinderdagcentrum ging, veranderde dat. Daar lieten ze haar na een aanval slapen op een matje in de groep. Geen apart kamertje, geen bed, geen rust. Voor mij voelde dat totaal verkeerd. Mijn hart brak bij het idee dat ze daar zomaar op de grond lag, terwijl ik dacht dat ze vooral stilte en geborgenheid nodig had.

Ik weet nog hoe boos ik was, hoe fel ik reageerde tegen de zorgprofessionals. Ik was gefrustreerd, teleurgesteld en voelde me machteloos.

Pijnlijke spiegel

Pas later, toen ik met wat meer afstand naar mezelf kon kijken, besefte ik iets belangrijks. Mijn dochter had er zélf helemaal geen moeite mee. Zij sliep gewoon op het matje, tussen de andere kinderen, en werd daarna vrolijk wakker. Het was míjn beeld van hoe het hoorde.

En eerlijk? Dat was een pijnlijke spiegel. Want eigenlijk was het mijn eigen verdriet en machteloosheid waardoor ik soms leegliep op de mensen die hun uiterste best deden. Ik dacht echt dat ik aan het vechten was voor de allerbeste zorg voor haar. Maar het bleek mijn eigen uitdaging te zijn om de zorg los te laten — om de controle die ik thuis had, te laten gaan.

Lastig of kritisch?

Toen besefte ik: er zit een groot verschil tussen lastig zijn en kritisch zijn. Lastig ben ik wanneer ik vooral vanuit mijn eigen frustratie reageer. Dat betekent niet dat ik nooit mijn mond open doe naar zorgverleners toe, want het is juist goed als ik met al mijn kennis, ervaring en intuïtie als moeder van Thera meedenk en beslis over de behandeling en zorg voor haar.

Maar ik noem dat liever kritisch zijn. En dat ben ik wanneer ik echt iets zeg vanuit het belang van mijn dochter. Dat onderscheid maken vind ik niet altijd makkelijk, want er zit altijd emotie bij. Je wilt zó graag het beste voor je kind, dat je soms vergeet dat je boosheid of angst niet altijd helpt.

Nu, jaren later, ben ik dankbaar dat ik dit inzicht heb gekregen. Het helpt me om steeds opnieuw bij mezelf stil te staan: doe ik dit omdat mijn dochter er beter van wordt, of omdat ík het moeilijk vind om los te laten?

Het heeft ervoor gezorgd dat mijn band met de begeleiders en andere zorgprofessionals rond Thera sterker is geworden. Het maakt dat ik gehoord word op de momenten dat het er echt toe doet. En het helpt mij ook om milder naar mezelf te zijn. Want het is oké dat ik het soms niet kan loslaten.

Laatst maakte ik me druk omdat er een oude kast in haar kamer staat. Ik vind die zo lelijk — die moet echt vervangen worden. Ik bespreek dat dan ook met de begeleiders. Ik zie ze dan kijken met een vage blik. En dan ineens besef ik: Thera zal het een worst wezen hoe die kast eruitziet. Dit is echt mijn ding. En gelukkig kan ik er nu zelfs ook om lachen en weet ik: dit was weer zo’n momentje.