Waarom wij geen speelgoed met toeters en bellen hebben

Die vraag krijg ik best vaak. En ja, ik word ook niet vrolijk van speelgoed dat uit zichzelf begint te zingen of licht te geven. Maar nee, dat is niet waarom we het niet in huis hebben. Het heeft niets te maken met mijn eigen voorkeur. Het is een bewuste keuze voor mijn kinderen.

Passief speelgoed maakt passieve kinderen

Veel speelgoed met geluid, licht en knopjes doet alles al zelf. Je drukt erop, en het speelt zich vanzelf af. Leuk voor even, maar ik merk dat mijn kinderen er snel op uitgekeken zijn. Ze hoeven zelf niets te bedenken of proberen, het spel ligt als het ware al vast.

En dat is precies waarom ik er niet van hou. Niet omdat het irritant klinkt, maar omdat het de creativiteit van mijn kinderen remt.

Wat ze wél doen? Spelen met dozen

Bij ons thuis zijn dozen goud waard. Grote dozen, kleine dozen, open of dicht. Ze worden huizen, winkels, boten, bedden. Samen met wat lepels, bakjes, knuffels en wat ze verder maar tegenkomen, verzinnen ze hun eigen wereld. Geen speelgoed dat ‘zegt’ wat het moet zijn. Alles is mogelijk – en zij bepalen hoe.

Dat soort spel, waarin ze zelf het initiatief nemen, is zó waardevol. Ze overleggen, bedenken, bouwen, passen aan, maken ruzie en lossen het weer op. Ik hoef daar niks voor aan te zetten of voor te zeggen – ze doen het zelf. En dat is precies het verschil tussen actief en passief spel.

En toch zie ik iets wat me zorgen baart

Mijn zoontje speelt soms met magneten alsof het een iPad of een telefoon is. Hij ‘swipet’, doet alsof hij filmpjes kijkt of iemand belt. En ergens vind ik dat zorgwekkend. Ook al hebben wij thuis geen speelgoed met schermpjes of geluid, de invloed van de wereld om hem heen dringt tóch door in zijn fantasiespel. Hij maakt er iets van, ja, maar het laat ook zien hoe vanzelfsprekend die digitale prikkels al zijn geworden.

Juist daarom kies ik bewust voor speelgoed dat open is. Stil. Veelzijdig. Zodat er genoeg ruimte overblijft voor zijn eigen verbeelding.

Dus nee, het is niet omdat ik het zelf niet leuk vind.

Het is omdat ik zie wat er wél gebeurt als speelgoed níks zegt, níks doet en gewoon wacht op een kind dat het spel bedenkt.

En geloof me: dat spel is vaak veel leuker, dieper en langer dan welk flitsend geluidsspeeltje ook.

En jij?

Hoe speelt jouw kind het liefst? Met iets dat knippert, of iets dat open blijft?