Vier jaar en overprikkeld

De ene dag kan ik zo intens genieten van mijn jongens. Van hoe lief ze samen spelen, hoe ze elkaar opzoeken en met elkaar lachen. En de andere dag wil ik ze het liefst achter het behang plakken. Het blijft soms onvoorstelbaar dat het om dezelfde kinderen gaat.

Ted laat ik daarin nog een beetje buiten beschouwing. Hij is nog klein en begrijpt de wereld simpelweg nog niet zoals zijn broer dat doet. Maar Luke… Luke zit, vind ik, in een lastige fase. Hij is 4,5 jaar en gaat nu een half jaar naar school. Hij is niet meer helemaal nieuw, maar ook nog niet volledig gewend. Hij heeft het er naar zijn zin, heeft inmiddels een paar goede vriendjes en speelt graag. En toch voelt het alsof alles hem soms net iets te veel is.

Afgelopen vrijdag hield ik hem een dagje thuis. Hij was moe en ik voelde aan alles: dit is even nodig. We hadden een heerlijke dag samen. We knutselden, speelden en maakten grapjes. Het was gezellig en ontspannen. Zo’n dag waarop je denkt: wat is het toch heerlijk om een dag alleen met mijn kinderen te zijn.

En dan is het maandag. Weer naar school na het weekend. Structuur, prikkels, indrukken. Na school wilde hij graag een vriendje mee naar huis nemen. Tijdens het spelen ging het al snel mis. Ze smeerden lijm over de tafel en strooiden er glitters overheen. Overal glitters. Op de tafel, op de grond, op henzelf. Iets wat hij heel goed weet dat niet mag. En toch deed hij het.

Daarna was hij compleet overprikkeld. Alles werd een strijd. Aankleden, eten, luisteren; alles kostte moeite. Waar ik ook ‘nee’ zei, het voelde alsof hij me wel hoorde, maar niet wilde luisteren. Hoe hard ik ook probeerde rustig te blijven, op een gegeven moment lukte dat niet meer. Ik schreeuwde dat hij naar boven moest. En meteen daarna kwam het schuldgevoel.

Later probeerde ik het gesprek met hem aan te gaan. Te begrijpen wat er speelde. Wat hij voelde, waarom hij deed wat hij deed. Maar het leek alsof alles het ene oor in ging en het andere weer uit. Alsof hij er simpelweg nog niet bij kon. En dan vraag ik me af: is hij hier te jong voor? Of test hij me zo dat ik niet anders kan dan boos worden?

Dat vind ik misschien wel het lastigste aan deze fase. Waar doe je goed aan? Wanneer leg je uit en wanneer begrens je? Hoe dring je tot je kind door, zodat hij het een volgende keer anders doet? Of verwacht ik misschien te veel van een jongetje van 4,5 dat nog volop bezig is de wereld en zichzelf te begrijpen?

Ik heb geen antwoorden. Ook niet nu ik dit opschrijf. Wat ik wel weet, is dat opvoeden soms voelt als zoeken in het donker. Proberen, bijstellen, soms struikelen en weer doorgaan. En hopen dat je kind, ondanks alles, vooral voelt dat hij geliefd is. Ook op de dagen dat het schuurt.