Nou nou, hij loopt wel héél erg achter hè?

‘Nou nou, hij loopt wel héél erg achter hè?’

Aldus de niet zo héél tactvolle crèchemedewerkster. Als moeder ben jij vast ook wel eens geraakt door opmerkingen van anderen over jouw oogappel, of die woorden nou ook daadwerkelijk rottig bedoeld waren of niet. We krijgen vrijwel allemaal andermans meningen over de opvoeding of ontwikkeling van onze eigen kinderen cadeau. Denk maar aan semi-onschuldige sneren als ‘Loopt die van jouw nou nóg niet?’ en ‘Die van mij sliep met vier weken al door!’. Of steken onder water over hoe vaak je je kind naar de opvang stuurt zodat jij ‘mooi aan je carrière kunt werken’ en persoonlijke keuzes over pijnbestrijding en borstvoeding.

Nare opmerkingen zeggen meer iets over de zender dan over de ontvanger. Net zoals bullies op school. Je weet het ergens wel, verstandelijk, maar dat maakt het niet minder stom. Bij de geboorte van je kind wordt er vaak een open zenuw bij jezelf geboren. Is mijn kind gelukkig? Ben ik de beste ouder die ik zou kunnen zijn? En, met name voor ouders met zorgintensieve kinderen: hoe zorg ik dat mijn kind een zo ‘normaal’ mogelijk leven krijgt?

Als moeder van een kind met extra zorgbehoefte krijg ik regelmatig opmerkingen of vragen die steken. Alsof er zout in de wonde wordt gestrooid. Van de oncomfortabele vraag ‘Wanneer wist je dat hij anders was?’ tot het ongevraagde ‘Tsja, misschien komt het wel omdat je ingeleid bent bij je bevalling.’ Ik heb ook wel eens gehoord dat ik maar blij moest zijn dat ik de luxe had om ‘een beetje te freewheelen’ naast de zorg voor mijn kinderen. Lucky me.

Woorden kunnen je inspireren, motiveren en ontroeren. Ik ben gek op de kracht van woorden. Als schrijver vind ik het een soort heerlijke sport om mijn woorden zorgvuldig af te wegen. Maar mondeling heb je daar natuurlijk niet altijd de mogelijkheid toe. Terwijl het voor de ander zo fijn is als je er rekening mee houdt hoe woorden kunnen overkomen.

Vragen en opmerkingen over je kinderen maken kwetsbaar. Laten we vooral proberen elkaar positief te raken met woorden. Een beetje na te denken over hoe dingen over zouden kunnen komen op de ander. Niet altijd een ongevraagde mening te geven, maar oprechte belangstelling te tonen zonder daar een – al dan niet impliciet – oordeel aan te koppelen. Zeker moeders onder elkaar, want ouderschap is op zich al pittig genoeg, toch?