Beeld: Swetlana Spreekt
Moederdag: ”Voor de liefste mama van de hele wereld”
In mijn la ligt een oud knutselwerkje van mijn dochter. Ze heeft het samen met haar begeleiders gemaakt in de zorginstelling waar ze woont. Nou ja, ik weet dat ze eigenlijk vrij weinig heeft kunnen doen. De lieve begeleiders doen hun best om mij toch iets te geven op Moederdag. Waarschijnlijk krijg ik dit jaar weer zoiets. Een paar strepen op papier als tekening, een geknutseld hart, een kaartje met haar naam erop geschreven door iemand anders. En toch, hoe klein ook, ik koester het.
Moederdag. De dag dat ik als moeder in het zonnetje gezet word.
Gewaardeerd. Gerespecteerd. Geliefd.
Vroeger kon ik dat moeilijk ontvangen. Ik had het gevoel dat ik altijd maar faalde als moeder. Er was een stemmetje in mijn hoofd dat fluisterde, soms zelfs schreeuwde, dat een goede moeder zichzelf altijd op de laatste plek zet. Dat moeder-zijn betekent dat je jezelf volledig weggeeft. Dat je kinderen altijd voorgaan, wat er ook gebeurt. Dus dat deed ik. Ik zette alles opzij. Onvoorwaardelijk. Want mijn kind heeft een ernstige chronische beperking. Zij kan niet praten, schrijven, knutselen. Maar ik kon haar niet geven wat ze nodig had. Een zorgeloos leven zonder pijn, frustratie en stress.
En toch, diep vanbinnen, hoopte ik op iets terug. Op een gebaar, op een moment van erkenning. Dat iemand zou zeggen: “je doet het goed.”
Gezien worden. Complimenten krijgen. Knuffels.
Oeps. Toch niet zo onvoorwaardelijk. En dat is oké. Zolang ik me daar bewust van ben. Dat het niet mijn dochter is die mij iets moet geven. Dat het niet de mensen om mij heen moeten zijn die dat moeten zeggen. Maar dat het mijn eigen stemmetje is, die zegt dat ik faal, en die ik nu eindelijk eens ernstig mag toespreken.
“Hallo daar, moeder zijn is nou eenmaal de moeilijkste baan ter wereld. Je bent zomaar zonder diploma in het diepe gegooid. Dan heb je ook nog een kind met een hele complexe zorgvraag. En jij denkt dan dat je een supermoeder moet zijn? Die alles voor haar gaat oplossen? Wie heeft dat jou ooit wijsgemaakt?”
Want de waarheid is: er is geen perfecte moeder. Geen moeder die alles kan oplossen. Geen moeder die altijd de juiste antwoorden heeft. We doen allemaal maar wat, met de beste intenties. En dat is genoeg.
Het stemmetje is er soms nog steeds, maar ik heb haar dus wel op een plekje achteraan gezet. Het mag af en toe fluisteren, maar niet meer schreeuwen. Het mag er zijn, maar het bepaalt niet meer hoe ik me voel. Want ik heb de regie. Niet mijn gedachten. Niet mijn onzekerheden. Niet de buitenwereld die me vertelt hoe ik het zou moeten doen.
Dus op Moederdag geef ik mezelf een compliment. Ik doe het hartstikke goed. Ik geef liefde en aandacht aan mijn kinderen. En ook aan mezelf. Ik leer elke dag om onvoorwaardelijk van mezelf te houden.
En misschien is dat wel het mooiste cadeau dat ik mezelf kan geven op Moederdag. Een cadeau dat niet in papier verpakt hoeft te worden, met mooie teksten. Maar gewoon mezelf een fijne knuffel geven.
MEER VAN DEZE SERIE
Moederdag is niet voor elke mama een leuke dag
PRAAT MEE MET ANDERE MAMA’S IN DE COMMUNITY
Kom in contact met (aanstaande) ouders, word lid van een geboorteclub en blijf op de hoogte van de ontwikkeling van je kind.