Hoe een groep scouts de middag redde

Nee, sociale interacties vragen bij onze Tom regelmatig om bijsturing. Ik gun hem het onschuldige, onbevangen contact dat jongere kinderen onderling vaak hebben. Want onbevangen, dat is Tom als geen ander. Iedereen die hij ontmoet is een vriend. Geen filter, altijd enthousiast, hij kletst je de oren van je kop, houdt van lekker gek en wild doen. Zo steelt hij het hart van menig volwassene. Altijd zichzelf, zijn reacties primair. Maar als je een uit de kluiten gewassen negenjarige bent, wordt dat gedrag je niet altijd in dank afgenomen door andere kinderen.

Terug naar deze middag. Na een een poos getuige te zijn geweest van het ene na het andere kind dat terugdeinst, zich uit de voeten maakt of Tom domweg met volle verbazing aanstaart, voel ik weer zo’n gevoel van wanhoop opkomen. Hij wil zo graag, maar zijn gedrag (hoe puur zijn intenties ook zijn) schrikt andere kinderen af. Het huilen staat me nader dan het lachen. Er maar de hele tijd bovenop zitten is ook geen optie, daar wordt niemand vrolijk van. Ik zoek naar de juiste balans tussen loslaten en zorgen dat niet alleen mijn kind, maar ook de kinderen om hem heen het fijn hebben.

Plotseling zie ik hem stoeien met een paar tieners op de airtrampoline. Het gaat er best ruig aan toe, door Tom in ieder geval. Ik ga gauw even polshoogte nemen: ‘Hee jongens, is dit wel oké wat jullie betreft?’ Ik krijg een vrolijk ‘Ja hoor, vinden we alleen maar leuk!’ als reactie. Er wordt nog verder gestoeid, gekletst, zelfs paardjegereden, niets is deze grote gasten van de scouting te gek. Volgende halte: de grote glijbaan, waar Tom aanvankelijk niet op durfde, maar nu de grote jongens hem aanmoedigen en opvangen doet hij het toch. Wanneer het bij de scouts tijd is voor een snack, voegt Tom zich bij het gezelschap alsof hij nooit anders gewend is. Er worden snoepjes gedeeld en grapjes gemaakt. Ik durf het steeds meer los te laten en klap zelfs even mijn laptop open.

Het loopt tegen sluitingstijd. Zodra ik Tom ophaal, roepen de jongens hoe gezellig ze het hebben gehad met Tom. Een voor een komen ze Tom een welgemeende knuffel geven. Tom straalt harder dan de zomerzon in Sevilla. Het huilen staat me nu wederom nader dan het lachen, maar dan van ontroering. ‘En mevrouw, heeft u nog een beetje lekker kunnen werken?’ vraagt een van de jongens beleefd aan mij. Hulde voor zijn ouders. Huppelend gaan we richting auto. Onderweg valt Tom meteen als een blok in slaap, na een gelukzalig ‘dat was zooo leuk, mama…’

Zo’n positieve sociale ervaring neemt niemand hem meer af. En mij ook niet. Deze jongens herkenden wél het mooie in Tom: geen greintje kwaad, maar gewoonweg behoefte aan verbinding, plezier en acceptatie.

Dank je wel, lieve scouts, jullie komen er wel.