Het leed dat oorpijn heet

Vandaag is het zover: mijn zoontje wordt geopereerd aan zijn oren. Eigenlijk zou de operatie over een week plaatsvinden maar gisteren werden we gebeld dat hij voorrang kreeg. Het voelt dubbel. Aan de ene kant ben ik ontzettend blij dat er eindelijk iets gedaan wordt aan zijn oorpijn, maar aan de andere kant vind ik het best spannend dat hij onder narcose moet. Ondanks dat het een kleine ingreep is, blijft het toch een grote stap voor een moederhart.

Sinds zijn geboorte was hij al vaak met zijn oortjes bezig. Hij trok eraan en leek er last van te hebben, maar ik zag het als iets onschuldigs. Totdat een half jaar geleden de pijn steeds erger werd. Na een bezoekje aan de huisartsenpost voor een benauwdheidsaanval, ontdekte de arts dat zijn oren flink ontstoken waren. Antibiotica leek toen de oplossing, maar helaas ging de pijn niet weg. De nachten waren zwaar, hij huilde urenlang en vooral in de avond en nacht was het moeilijk voor hem om in slaap te komen. Overdag ging het wel, maar zodra hij langer dan drie uur lag, begon de ellende opnieuw.

We hebben echt alles geprobeerd wat er maar aan adviezen binnenkwam: pijnstilling, matrasje omhoog, en zelfs hebben we een homeopaat gevonden die ons kon helpen om wat verlichting te brengen. Hoewel de homeopathische middelen zeker hun werk deden om het dragelijker te maken, was de onderliggende oorzaak natuurlijk nog steeds aanwezig.

Toen we per toeval vanwege de vakantie van onze huisarts bij een andere huisarts kwamen, werden we direct doorverwezen naar de KNO-arts. Hij stelde al snel vast dat er zoveel vocht achter zijn trommelvliezen zat, dat druppelen of een andere vorm van pijnstilling weinig zin had. Een operatie was de enige optie, zodat dat vocht weg kan en hij geen pijn meer heeft als hij ligt.

Hoewel het natuurlijk ontzettend spannend is dat mijn kleine mannetje onder narcose gaat, ben ik tegelijkertijd zo dankbaar dat we nu op de goede weg zijn. En als ik eerlijk ben, kijk ik ook uit naar wat rust in de nacht, zowel voor hem als voor ons. Ik ben zó blij dat hij verder gezond is, want er zijn natuurlijk veel ergere dingen die je als ouder mee kunt maken. Dit besef maakt me alleen maar dankbaarder.

Ik vraag me af hoeveel moeders dit ook hebben meegemaakt. Heeft jouw kind ook buisjes? Het schijnt een veelvoorkomende ingreep te zijn, maar dat neemt de zorgen natuurlijk niet weg.