Hard werken aan mijn relatie – juist nu we kinderen hebben

Toen we ouders werden, merkte ik hoe snel onze relatie verschoof. Opeens draaide alles om schema’s, luiers, schooltassen en slaapgebrek. We werden een soort team, met als gezamenlijke missie: zorgen dat alles thuis draait.

We deden het samen, maar ergens raakten we elkaar een beetje kwijt. Niet omdat de liefde er niet meer was, maar omdat er simpelweg weinig tijd en energie overbleef voor ‘ons’.

Ik dacht vroeger dat als het echt goed zat, het moeiteloos zou blijven gaan. Maar inmiddels weet ik dat dat niet waar is. Liefde heeft aandacht nodig. Tijd. Intentie. In drukke periodes is het zo makkelijk om te denken: nu even niet, we komen later wel weer aan elkaar toe. Maar als ik eerlijk ben, is ‘later’ niet vanzelf gekomen. Als we niet bewust ruimte maken voor elkaar, glijden we langzaam uit elkaar – zonder ruzie, zonder drama, maar gewoon… langzaam.

We hebben geen kant-en-klare oplossing, en soms lukt het beter dan andere keren. Maar dit is wat ons helpt om in verbinding te blijven – of om die terug te vinden als we elkaar even kwijt zijn.

1. Tijd maken voor ons tweeën

Niet groots of romantisch. Soms is het gewoon samen een serie kijken zonder telefoon erbij. Of een wandeling maken, even praten als de kinderen in bed liggen. Het zijn die kleine momentjes waarin ik weer voel: wij zijn er ook nog.

2. Eerlijk blijven over hoe het gaat

Als ik iets opkrop, voel ik afstand groeien. Daarom probeer ik te zeggen wat ik voel – ook als het lastig is. Soms ben ik gewoon moe, overprikkeld of mis ik het ‘wij-gevoel’. Door dat uit te spreken, ontstaat er weer verbinding. Niet perfect, maar echt.

3. Nieuwsgierig blijven naar elkaar

We kennen elkaar al zo lang, maar toch veranderen we. Door vragen te blijven stellen – niet alleen “hoe was je dag?”, maar ook “waar droom je nu van?” of “wat heb je nodig?” – leer ik hem telkens opnieuw kennen. En dat maakt dat ik me weer verbonden voel.

4. Mild zijn – voor onszelf en elkaar

We maken fouten. We zeggen dingen te kortaf, vergeten iets voor de ander te doen, zijn soms vooral bezig met overleven. En dat is oké. Als we dat erkennen en niet te streng zijn voor elkaar, blijft er ruimte voor liefde, zelfs als het even rommelig is.

Ik dacht lang dat het zwakte was als een relatie ‘werk’ nodig had. Maar inmiddels zie ik het anders. Liefde ís werk – maar wel het mooiste soort werk dat er is. Niet altijd makkelijk, maar wel waardevol. En wat ik heb geleerd: als we blijven kiezen voor elkaar, steeds opnieuw, dan vinden we onszelf én elkaar telkens weer terug. In kleine momenten, in eerlijkheid, in aandacht. Daar begint het. En daar blijft het leven in zitten.