En dan zit je kind opeens op het speciaal onderwijs

We hielden er altijd rekening mee dat dit moment zou kunnen komen. Zolang het goed ging op het regulier onderwijs, ging het goed. Maar nadat zijn begeleiding in de klas grotendeels was wegbezuinigd, kwam alles in een stroomversnelling terecht. Te veel prikkels in de klas. Onbegrip van klasgenoten, dat niet meer bijgestuurd kon worden. Onrust in zijn hoofd en in zijn lijf, veel schreeuwen in de klas. Iedere ochtend voor schooltijd driftbuien en pogingen om thuis te mogen blijven vanwege ‘buikpijn’.

Zijn oude klas maakte er een prachtig feestje van op zijn laatste schooldag. Persoonlijke cadeautjes, lieve woorden en een erehaag bij het afscheid. Gemengde emoties, want we keken uit naar een betere plek voor Tom, maar het was ook een flinke omschakeling in zeer korte tijd. Voor iedereen binnen ons gezin.

Opeens reed ik iedere dag naar een stad in de omgeving om mijn zoon weg te brengen, waar ik vervolgens belandde tussen tientallen taxibusjes die kinderen naar school brachten. Na een paar dagen had ik door dat als ik niet ingebouwd wilde worden door zo’n dwars geparkeerd busje, ik mijn auto beter even in de berm kon parkeren.

Bij binnenkomst ‘s ochtends wordt er niet verplicht gelezen, maar mag er in grote bakken met macaroni, zand en rijst worden gewoeld. Tom vindt het heerlijk. Van 24 naar 12 kinderen in de klas, die er lang niet altijd allemaal zijn. Meer tijd voor persoonlijke begeleiding en om in te spelen op individuele behoeften. Twee leerkrachten, die de rust zelve lijken te zijn en vertrouwen uitstralen. Lesgeven in het speciaal onderwijs is immers niet voor iedereen weggelegd.

Toen ik me verdiepte in speciaal onderwijs, las ik dat het “risico van stigmatisering” een van de grootste nadelen van dit schooltype is. Kinderen die op het speciaal onderwijs zitten, zouden zich anders kunnen voelen dan hun leeftijdsgenoten. Maar waar wij als ouders het meest naar uitkeken, was dat hij zich júist niet meer zo anders zou voelen.

Lees ook

De ultieme me-time: alleen op vakantie gaan

Op het regulier onderwijs werd hij vaak niet begrepen. Hij kon moeilijk aansluiting vinden, laat staan échte vriendschappen opbouwen. Tom was Tom, en klasgenoten maakten hem al jaren mee. Samen met de leerkrachten probeerden we ons hard te maken voor inclusie. Maar toch, tóch was hij altijd een beetje een vreemde eend in de bijt. Kinderen zijn kinderen, die winden nergens doekjes om.

Gaat het op zijn nieuwe school van een leien dakje? Dat nou ook weer niet. Tom heeft nog niet helemaal zijn draai gevonden. Maar dat zou ook wel bijzonder zijn, je krijgt geen verwijzing naar het speciaal onderwijs omdat alles je zo lekker makkelijk afgaat. Uitdagingen genoeg.

Maar toch: op zijn nieuwe school is hij een van die véle bijzondere eendjes. En dat is voor ons als ouders, verrassend genoeg, een geruststellende gedachte.