Beeld: Swetlana Westermeijer
”Deze keer sla ik over. En dat is óók zorgen voor mijn kind”
Ik hoor het mezelf zeggen tegen een vriendin: “Ik ga dit weekend niet naar Thera. Ik voel me niet fit.” En voor ik kan ademhalen, klinkt hij alweer. Dat rotstemmetje. Je kent ’m misschien ook wel.
“Hallo? Jij bent haar moeder. Je kind woont in een zorginstelling en je gaat haar niet even zien? Echt?”
Vroeger zou ik naar die stem luisteren. Me schuldig voelen. Falen als moeder. Want die
moeder, die mág niet moe zijn. Die mág zichzelf niet op één zetten. Die móét altijd klaarstaan. Maar ik ben veranderd. Ik praat terug tegen de stem.
“Sorry, maar nu even niet. 130 kilometer heen rijden… en 130 kilometer terug…. dat doe je niet zomaar even als je lijf protesteert. Als ik er half bij ben, wat heeft Thera daar dan aan? Wat heb ík daar dan aan?”
Het heeft me jaren gekost om op dat punt te komen. Om uit te spreken: nu kies ik even voor
mezelf. Niet als egoïst, maar als mens. Als moeder met een batterij die óók opgeladen moet worden.
Soms is het weer even lastig. Want in gesprekken met andere moeders hoor ik hem ook nog weleens rondspoken. Dat moederego. Die dwingende verwachtingen.
Op vakantie zonder mijn dochter
“Weet je zeker dat ze je dan niet mist?”
“Ik zou het zó moeilijk vinden. Ik kan niet zonder mijn kind.”
“Kon ze niet ergens dichterbij?”
En dan voel ik hem weer even knagen. Die twijfel. Dat stemmetje. Maar ik weet ook: dit is mijn pad. Dit is ons verhaal. En elke moeder schrijft haar eigen hoofdstuk. En gelukkig kan ik
mijn gedachten snel ombuigen.
Mijn dochter ging in een zorginstelling wonen toen ze tien jaar oud was. Het was echt de aller moeilijkste keuze van mijn leven.
Maar ook de meest liefdevolle. Ik koos voor een plek 130 kilometer verderop, omdat ik daar voelde: hier krijgt ze wat ze nodig heeft. Hier kunnen ze haar begeleiden zoals ze dat bij mij thuis niet konden.
60.840 kilometer heb ik inmiddels gereden om haar te zien. 702 uur in de auto. Maar elke kilometer en elk uur was het waard. Want ze bloeit op. Ze voelt zich veilig. Het gaat goed met haar. Sinds ze daar woont heeft ze echt zoveel minder aanvallen.
Liefde is niet alleen ‘er altijd zijn’. Liefde is ook weten wanneer je even níet kunt. En daar eerlijk over zijn. Dus dit weekend heb ik het overgeslagen. Niet omdat ik haar minder liefheb.
Maar omdat ik even niet fit ben. En omdat ik weet dat ik haar een volgend weekend met een frisse blik, een opgeladen lijf en
een open hart weer kan knuffelen.
En misschien… misschien is dat wel precies wat moeder zijn écht betekent.
MEER VAN DEZE SERIE
Als je stagiaire slaagt
En dan zit je kind opeens op het speciaal onderwijs
Connectie tussen Charlie en haar geboortestad
Swetlana Spreekt
Serie Blogger
Ik ben moeder van twee kinderen, een meisje en jongen. Mijn dochter kreeg op tweejarige leeftijd ineens een lawine van epileptische aanvallen en raakte ernstig verstandelijke beperkt. Ik vertel over de jaren dat ik mezelf verloor in de zware zorg, maar ook hoe ik daar nu een betere balans in heb gevonden. Ik ontdekte hoe belangrijk het is om als moeder ook goed voor jezelf te zorgen.
Ik ben spreker en coach op het gebied van zelfzorg en auteur van mijn eerste boek waar ik vertel over mijn zoektocht naar mezelf in het moederschap.
PRAAT MEE MET ANDERE Mama’s in de community
Kom in contact met (aanstaande) ouders, word lid van een geboorteclub en blijf op de hoogte van de ontwikkeling van je kind.
OOK INTERESSANT
Als je stagiaire slaagt
En dan zit je kind opeens op het speciaal onderwijs
Connectie tussen Charlie en haar geboortestad