Buikpijn

Ze was onrustig. Niet zichzelf. Ze wilde niet eens de frietjes van de McDonald’s eten. En dat zegt wel iets want daar is ze dol op. Maar ja… ze kan niet praten. En ze heeft autisme én een zware vorm van epilepsie. Dus hoe kom je er dan achter wat er mis is?

Toen ik later die avond net weer thuis was, belde de vader van Thera, mijn ex partner. Hij was gebeld door de begeleiders van de woongroep. Ze was in slaap gevallen. En écht niet
lekker. Ze dachten aan buikpijn want ze leek haar hand daar te houden. En Thera heeft een hoge pijngrens dus er moest wel iets aan de hand zijn. Ze besloten toch de huisarts te bellen.

De huisarts vond het ook zorgelijk genoeg om haar door te sturen naar het ziekenhuis. Mijn ex partner bood aan om naar het ziekenhuis te gaan. Ze woont namelijk 130 km van onze
woonplaats en ik had net drie uur in de auto gezeten die dag. Dus dat was fijn want ik heb ook nog een zoon die de dag erna naar kamp ging. Het geregel was in volle gang.

In het ziekenhuis konden ze niks direct vinden. Geen ontsteking, niks gebroken, geen duidelijk probleem. Maar ze had duidelijk pijn. De dag erna opnieuw een check. Bloed geprikt. Geen duidelijke oorzaak. En toch bleef dat gevoel… dat moedergevoel. Het klopt
niet. Ze is niet zichzelf.

Toen vonden ze een flinke blauwe plek op haar heup. En ook toen ging het balletje weer rollen: foto maken, terug naar het ziekenhuis, opnieuw onderzoeken. Want wat is er gebeurd? Heeft ze zich gestoten? Is ze gevallen? Heeft iemand iets gemist?

En ik? Ik zat thuis. Met mijn telefoon. Met onrust in mijn buik en zorgen in mijn hoofd. Ze zit daar op een goede plek maar die afstand is soms gewoon echt lastig. In dit soort situaties is
het op afstand moeder zijn een uitdaging.

Twee dagen later ging mijn partner op bezoek. Hij stuurde me een filmpje. Ze at weer wat. Ze keek helderder. Maar… ze liep scheef. Heel scheef. Haar heupen klopten niet. Haar schouder hing raar. Dus stuurden we het filmpje weer door naar de instelling. En nu? Nu wachten we opnieuw.

En ik zit thuis. Op afstand. Met lichte stress. Want dit is het ingewikkelde leven van een moeder van een zorgintensief kind. Je ziet pijn, je voelt pijn, maar je kunt niets direct oplossen. Zittend in het ongemak. Loslaten van de controle. Het blijft soms hogere wiskunde.