Dit ben ik. Een tikje autistisch, een hoofd vol dromen en een gezin dat nergens in past

Vanaf nu mag ik mezelf Serie Blogger noemen. Klinkt best fancy, toch? Maar het betekent dat ik jullie gewoon elke twee weken meeneem in ons leven als gezin met autisme. Niet meer dan dat. Maar laten we bij het begin beginnen, wie ben ik eigenlijk?

Vanaf nu mag ik mezelf Serie Blogger noemen. Klinkt best fancy, toch?

Hoi! Ik ben Kim. Dertiger, getrouwd, moeder van twee. Kate is zeven en Oliver is één. Ik ben soms een tikje sarcastisch, behoorlijk gevoelig, en op een missie om het leven zo prikkelarm mogelijk te maken voor mijn dochter én mezelf zonder onze dromen en wensen op te geven. Ons gezin is een mix van liefde, overprikkeling, woede-uitbarstingen (soms van de kinderen, soms van mij) en eindeloos zoeken naar rust die nooit vanzelf komt.

De stempels op mijn GGZ-paspoort: persoonlijkheidsstoornis NAO (niet anders omschreven, lekker vaag) en PTSS

Al sinds ik me kan herinneren voel ik me anders. Somber. Verdwaald. Ik heb het hele GGZ-circus inmiddels wel gezien. De stempels op mijn GGZ-paspoort: persoonlijkheidsstoornis NAO (niet anders omschreven, lekker vaag) en PTSS.

Therapie en behandeling? Jarenlang geprobeerd, inclusief intensieve behandeling bij Traumacentrum Nederland. Van verschillende cognitieve gedragstherapieën tot vak-therapieën tot vele traumatherapieën. Als er een bingokaart voor therapie zou zijn, dan zou ik een heel eind komen.

Heel veel dingen waren totaal niet passend, maar er waren ook behandelingen die echt wel geholpen hebben bij verwerking en bij het verkrijgen van meer inzicht en kennis. Maar toch bleef ik steeds weer vastlopen en ging het sombere gevoel niet weg.

We gaan onderzoeken wat we eigenlijk al weten

Toen mijn dochter in juni 2024 de diagnose autisme kreeg (klinkt eenvoudig, was het niet). Viel het kwartje niet direct, maar heel langzaam vielen de puzzelstukjes op hun plaats. Wat als ík ook autistisch ben? Wat als al die jaren van therapie niet fout, maar wel onvolledig waren omdat een heel belangrijk stuk van mijn zijn is gemist?

Inmiddels zit ik midden in mijn diagnostisch onderzoek. Op basis van mijn dossier, de intake en de eerste vragenlijst was de boodschap van de onderzoekende psycholoog met specialisatie in ASS duidelijk: “We gaan onderzoeken wat we eigenlijk al weten.” De kans dat ik niet autistisch ben is heel erg klein.

Met die boodschap ben ik er nog niet. Het voelt… Wiebelig. Want duidelijk is in ieder geval dat ik héél veel kenmerken van ASS heb. Hoewel de psycholoog mij vermoedelijk gerust wil stellen, zit er ook een stuk angst en heel veel spanning tot dat er duidelijkheid is. Want wat als ik net te weinig kenmerken heb en niet voldoe aan de eisen voor de diagnose, dan blijven er heel veel deuren gesloten die wel open moeten om van overleven naar leven te gaan. Zowel qua hulpverlening als een stuk zelfacceptatie.

Als je jarenlang met de verkeerde bril naar jezelf hebt gekeken, moet je opnieuw leren kijken

Naast dat we dus sinds 3 maanden in een hulptraject zitten voor onze dochter, moet ik ook als moeder alles opnieuw bekijken. Niet alleen hoe ik kijk naar mijn verleden, maar ook hoe ik nu moet leven. Want als je jarenlang met de verkeerde bril naar jezelf hebt gekeken, moet je opnieuw leren kijken. Naar je energie, je grenzen, je overlevingsstrategieën en vooral: naar wat wél werkt.

En dat voelt op dit moment als één grote puinhoop. Maar ik geloof ook dat met de juiste hulp en keihard werken aan ons “nieuwe” leven, er licht schijnt aan het eind van de tunnel.

Hier op Mamaplaats neem ik je elke twee weken mee op onze reis. Geen tips & tricks (nou ja, soms misschien ook wel), maar vooral verhalen.

Meer zien en lezen? Volg dan vooral ook mijn Instagram account!

Tot snel!