Beeld: Anneke de Kort
Vorige week waren we dus weer in een speeltuin. Nummer zoveel deze vakantie (ik ben de tel kwijt). Het lijkt wel of de vakantie één groot speeltuinenrondje is geworden. Glijbanen, schommels, zand en picknickbankjes, die na verloop van tijd toch niet zo heel erg lekker blijken te zitten. We lachen er maar om. Onze Pep lacht, rent, klimt en glijdt alsof zijn leven ervan af hangt. En wij? Wij doen gewoon lekker mee. Maar echt hoor, na drie weken kunnen wij geen wipkip meer zien.
Soms fantaseer ik dan maar over een terras, ergens in de zon, met alleen maar volwassenen. Een goed glas wijn voor mijn neus, dat ik in alle rust kan opdrinken. Vooral dat laatste. Rust. Geen klok. Niemand die mijn ritme bepaalt.
Het moederschap zit vol tegenstrijdigheden. Neem de ochtenden. Zodra ik zijn slaperige gezichtje zie, vult mijn hart zich met een warmte die ik nooit eerder heb gekend. Ik barst bijna uit elkaar van liefde. Maar datzelfde hart maakt ’s avonds óók een klein sprongetje wanneer hij eindelijk in bed ligt en ik ineens een stukje avond voor mezelf terugkrijg. Dat gevoel van rust. Even niet aanstaan, al is het maar om in stilte een kop thee te drinken of gewoon gedachteloos een serie te kunnen kijken.
Overdag klets ik honderduit met hem. Onze gesprekjes gaan meestal over koeien, vrachtwagens en voetballen (veel verder dan dat gaat het nog niet als je twee jaar oud bent). Zijn humor doet me schaterlachen en ik kan intens genieten van zijn fantasiewereld. Toch moet ik ook toegeven: soms is het ook gewoon fijn als hij even niet praat.
Ik houd van onze wandelingen, de fietstochtjes langs de weilanden, het buiten zijn, de kleurplaten en alle boekjes die we samen lezen. Zijn enthousiasme werkt aanstekelijk en ik zou het voor geen goud willen missen. Tegelijkertijd klinkt een dagje onder een dekentje op de bank, met een boek, mij ook als muziek in de oren. Of gewoon de deur uit lopen zonder na te denken.
Het moederschap ervaar ik echt als één groot avontuur. Fascinerend, uitdagend, leerzaam, vermoeiend en bovenal boeiend. Soms word ik er compleet door opgeslokt en vraag ik me af of ik nog wel op mezelf lijk. Dat laatste is denk ik ook wel een beetje veranderd sinds ik moeder ben. Maar goed, dat is dan weer voor een volgend blog.
Genoeg om over te vertellen dus, dat moederschap. Gelukkig maar, want ik schrijf er een boek over. Eerst in stilte, bijna niemand die het wist. Maar nu ik een uitgever heb gevonden en er een deadline is: Moederdag 2026, durf ik het hardop te zeggen. Het wordt een boek vol herkenning, warmte, humor en troost, voor wie dat nodig heeft.
Voor nu vier ik nog een weekje vakantie. Mijn vierde week. Pep gaat weer naar de opvang en mijn partner is weer gaan werken. Op deze manier heb ik drie dagen voor mezelf en dat voelt als een ongekende luxe. Dus toch nog dat terrasje in alle rust
Ben ik de enige die deze tweestrijd kent?
Anneke
Serie Blogger
Super trotse mama van Pep. Hier deel ik mijn ervaringen over ons nieuwe leven met z’n drieën, (herstel na) de zwangerschap en hoe ik ondernemen combineer met moeder zijn.
PRAAT MEE MET ANDERE Mama’s in de community
Kom in contact met (aanstaande) ouders, word lid van een geboorteclub en blijf op de hoogte van de ontwikkeling van je kind.
Laat me slapen
Meer rust en structuur voor kinderen in december
Sinterklaas op haar manier