“Zwanger na IVF.”

“Woensdag 7 september, met wat spanning in onze lijven gingen we richting het ziekenhuis. We hoopten natuurlijk dat alles goed zou zijn met ons zo gewenste kindje en we vonden het ook leuk om hem/haar weer te gaan zien!

De echoscopist riep ons naar binnen, hij legde uit dat hij alles zou benoemen wat hij zag en dat hij ons er helemaal in mee zou nemen. De echo begon en we zagen direct dat het hartje klopte, yes! Direct zorgde dat voor opluchting bij ons. Hij bewoog de echokop nog wat heen en weer en zei nog niet veel, dus wij wachtten af. Hij benoemde uiteindelijk het kloppende hartje, de ruggengraat en… dat hij de echo niet langer door wilde laten gaan, omdat hij zag dat het schedeltje van ons kindje ontbrak.

Van binnen denk je alleen maar ‘NEE!!!’, dit kan niet! Waarom?? Wat een hel, ik kon alleen maar huilen. Pas na een tijdje besefte ik dat ik overeind kon gaan zitten, dus dat deed ik uiteindelijk. Ik zat op de rand van de onderzoekstafel, met de hand van mijn vriend nog steeds in de mijne. Ik kreeg een glas water aangeboden, maar ik wilde het niet, ik wilde niks. Ik zag de verslagen blik in de ogen van mijn vriend, die ga ik nooit meer vergeten. Hij herpakte zich wel redelijk snel en vroeg nog wat er nu zou gaan gebeuren.

We kregen een doorverwijzing naar het WKZ, daar mag pas de officiële diagnose gesteld worden. Hij wilde ons wel al zeggen, een complete schedel is nodig om te kunnen leven. Zo hoefden we geen hoop te hebben dat er toch iets anders uit zou komen.

Ik kon niet meer stoppen met huilen, mijn vriend heeft me in de auto gezet en is daarna het parkeerkaartje gaan betalen. Dat voelde echt als iets belachelijks, het parkeerkaartje moeten betalen. Jouw eigen wereld is stilgezet, maar de buitenwereld gaat gewoon door alsof er niks aan de hand is.

Eenmaal thuis hebben we elkaar heel stevig vastgehouden en nog een tijdje stilletjes met elkaar zitten huilen. Het is een vreemde gewaarwording, wat doe je als je zulk nieuws hebt gekregen? Onze vakantie zou die dag beginnen, dit was de slechts mogelijke manier om die te beginnen.

En dan moet je je ouders bellen hoe het is gegaan. Het is vreselijk om het nieuws te moeten geven waarvan je weet dat het de wereld van anderen ook doet instorten.

De volgende middag belde een medewerker van het WKZ, maandag om kwart over 9 kunnen we ons melden voor een uitgebreide echo.”