Beeld: NadinevL
DEEL 2: De tweelingzwangerschap
Mijn zwangerschap was niet geheel zonder zorgen. Toen we in het ziekenhuis kwamen voor de eerste echo, moesten we al vlot daarna weer voor controle. Er werden een aantal ‘spoed’-echo’s ingepland. Er waren zorgen om kindje twee, gezien er al een flink verschil was in de groei. “Zou dit kindje wel meegroeien?” We hadden wekelijks echo’s, soms wel twee keer in de week. Kindje twee leek te groeien, maar bleef aan de kleine kant.
We konden niet wachten om onze omgeving te vertellen dat we in blijde verwachting zijn van een tweeling! Want hoe bijzonder… en vooral als het ook niet in de familie zit. Wat hebben we genoten van deze momenten!
Bij de 13-wekenecho werden er toch zorgen geuit en kregen we te horen dat ze ons gaan doorsturen naar het Wilhelmina Kinderziekenhuis. We konden gelukkig al snel terecht en we werden daar op zo’n prettige manier ontvangen. Ze namen ons in de echo mee met alles wat ze zagen, een hele fijne manier van communiceren. Je merkt meteen dat je in een ‘ander’ soort ziekenhuis bent. Al zeiden we tegen elkaar toen we buiten stonden: “Hier hoop ik niet terug te komen… ook al werken hier hele fijne mensen.” Met een soort van geruststelling konden we weer naar huis. Volgens het WKZ groeit kindje twee op eigen curve door. Blij en opgelucht weer naar huis!
Nog geen drie weken later werd ik ’s ochtends wakker en voelde ik dat iets niet goed was… ik bloedde. We konden direct naar het ziekenhuis komen en onderzoek volgde. Allereerst een echo om te kijken of de hartjes klopten; zo erg opgelucht dat dit zo was! Na verder onderzoek kreeg ik te horen dat ik een laagliggende placenta heb. Ik kreeg dus te horen: “De kans is groot dat je vaker gaat bloeden.” “Bij elke nieuwe bloeding moet je ons bellen en willen wij je zien voor controle.” Er volgden in die weken nog een aantal ziekenhuisbezoekjes… op de meest vervelende momenten had ik namelijk weer een nieuwe bloeding. Ik kreeg ook te horen dat het mogelijk op gaat trekken naarmate de groei, maar de kans was klein, gezien de placenta 2 cm over de baarmoedermond heen lag. De kans op een vaginale bevalling was daardoor klein. Gelukkig leek het met de kindjes verder goed te gaan!
Ondertussen zat de 20-wekenecho eraan te komen. Super spannend! We wisten ondertussen dat we twee meisjes kregen. Door de zoveel echo’s werd het door verschillende gynaecologen bevestigd, dus daar was geen twijfel meer over! De meiden waren erg beweeglijk, waardoor het lastig was om alles in beeld te krijgen. Hierdoor ook twee uur lang gelegen, wat niet erg prettig is als hoogzwangere. Met wat rechtop zit-pauzes tussendoor, gezien ik niet lekker werd, was ik aan de ene kant blij toen ze zei dat ze klaar was. Alleen kregen we hier ook het bericht dat ze ons door gaan sturen naar het WKZ… Ze vertelden o.a. dat kindje twee korte pijpbeenderen had, en er waren toch echt zorgen. We werden weer doorgestuurd naar het Wilhelmina Kinderziekenhuis, waar we de 20-wekenecho uitgebreid nogmaals kregen. Na weer bijna twee uur gelegen te hebben en ze ons te hebben meegenomen in alles wat te zien was op de echo, konden we met een gerust gevoel weer richting huis. Er waren geen afwijkingen te zien, behalve de korte pijpbeenderen en dat ze een twee-aderige navelstreng heeft, volgens het WKZ geen reden voor ‘rode vlaggen’. We kregen nog wel voorgelegd om een vruchtwaterpunctie te doen, maar gezien de risico’s en dat je hiermee kindje één ook wat aan kan doen, hebben we hier niet voor gekozen. Onze NIPT was goed, dus met in ons achterhoofd dat er geen verdere afwijkingen zijn en ze misschien qua lengte net iets meer van ons weg heeft, zijn we verder gegaan met de vervolg-echo’s in het ziekenhuis.
Er werd tijdens mijn zwangerschap gesproken over vroeggeboorte. Vol spanning gingen we naar de echo’s. “Bleef kindje twee wel meegroeien?” Gelukkig groeide ze rustig door via haar eigen curve. Er waren ook geen redenen om ze eerder te halen.
Met een tweelingzwangerschap mag je eerder met verlof. Dit werd vanuit het ziekenhuis ook echt als advies meegegeven. Ik werk fulltime, 36 uur, dus hierin moest ik ook wat rustiger aan doen. Vanaf week 23 ben ik dagen tot 15.00 uur gaan werken, met om en om een dag thuiswerken. Met veel liggen tussendoor heb ik het zelfs weten vol te houden tot het begin van mijn verlof!
De laatste weken waren lichamelijk best pittig. Gelukkig was het prachtig weer en kon ik tijdens mijn verlof heerlijk genieten van het zonnetje! Het was aftellen… maar elke week zag ik als weer mooi meegenomen. Want hoe vaak we het woord ‘vroeggeboorte’ hadden gehoord bij een tweelingzwangerschap, inmiddels was ik al 35 weken zwanger! Bij de controle van 35 weken kreeg ik te horen dat mijn placenta was opgetrokken en ik groen licht kreeg voor een natuurlijke bevalling! Oké… even schakelen… mijn hele zwangerschap ging ik al uit van een keizersnede, dus hierop niet echt voorbereid. Maar aan de andere kant: zó blij met dit nieuwtje! Wel kreeg ik meteen te horen dat het alsnog vaginaal én keizersnede kan worden, gezien kindje twee klein is en de weeën op moet vangen van kindje één. Dus dit zal heel goed gemonitord worden tijdens de bevalling. Ook hebben we gekeken naar een inleidingsdatum, gezien het steeds zwaarder werd. Met 37 weken en 2 dagen stond deze gepland. Het was nu dus echt aftellen! Maar die inleiding bleek niet nodig te zijn, want exact een week eerder, met 36 weken en 2 dagen, braken mijn vliezen. 🤰🏼
PRAAT MEE MET ANDERE Mama’s in de community
Kom in contact met (aanstaande) ouders, word lid van een geboorteclub en blijf op de hoogte van de ontwikkeling van je kind.