
Beeld: Juliadewinter
“Shit, zwanger…”
“Ik droomde dat ik zwanger was, en een baby stond dus precies niet op onze planning.”
“Maandag 2 november 2020. Jef en ik zitten op de bank. We drinken een biertje en kijken tv. Ik woon nu bijna een jaar bij hem en zijn ouders. Het is stil in huis, zijn ouders liggen al op bed. Ik denk opeens weer aan mijn menstruatie die nog op zich laat wachten. ik had er nog niks over gezegd, maar vrijdag had ik ongesteld moeten worden. Mijn cyclus is altijd vrij regelmatig geweest maar kon soms wat dagen afwijken bij stress/drukte. Het zat me niet lekker, dus ik breng het ter sprake. “Toch niet zwanger?!” zegt Jeffrey iet wat geschrokken. Ik zeg dat dat wel niet het geval zal zijn, maar dat ik wel ga testen mocht het nog een paar dagen duren. We gaan er verder niet echt meer over door, maar er is wel een ongemakkelijke stilte. Niet veel later ga ik alvast naar bed.
Ik ben meestal als eerste wakker, maar deze ochtend stond hij vroeg op om wat eerder naar zijn werk te gaan. Het is al 9 uur wanneer ik wakker schrik. Ik merk dat ik buiten adem ben, ik voel een soort druk op mijn borst. ik droomde dat ik zwanger was!
Nog zonder mijn haar te borstelen of überhaupt mijn tanden te poetsen spring ik op mijn fiets naar de Albert Heijn om een test te kopen. Eenmaal thuis ren ik gelijk naar het toilet om de test te doen. Ik leg hem in de keuken neer en loop naar boven. Er is niemand thuis. Ik gooi wat water in m’n gezicht en maak het bed daarna op. Er gingen wat dingen door m’n hoofd als: ‘Het zal toch zeker niet,” en “Jeff wordt gek.”
Mijn timer gaat af; de drie minuten zijn voorbij. Ik ren naar beneden en loop de keuken in. Geen streepje. Ja je raadt het al, defect. Oké, ik trek je me jas weer aan, spring op de fiets, en koop ditmaal twee testen. Thuis pak ik gauw een bakje om het kleine beetje wat ik nog in me had op te vangen. Ik stop beide testen in het potje, leg de testen in de keuken, en ga zitten op de bank. Die drie minuten duurden een eeuwigheid. Toen ik de keuken in liep vielen mijn ogen direct op het plusje en de twee streepjes. Het wordt zwart voor mijn ogen en ik barst in huilen uit. Het voelde écht alsof m’n leven nu klaar was. Ik zag al mijn dromen aan me voorbij vliegen.
Ik weet niet of het na 5 minuten was, of na een half uur, maar ik stuurde mijn oudste nicht een berichtje of ik langs kon komen. Ik moest het delen. Ik weet dat ik bij haar met alles terecht kan. Ik heb bij haar de hele ochtend gehuild, ze sloeg haar arm om mij heen, en zei dat het wel goed zou komen. Dat we goed met elkaar moesten gaan praten en dat het hoe dan ook goed zou komen.
Wordt vervolgd…”
PRAAT MEE MET ANDERE Mama’s in de community
Kom in contact met (aanstaande) ouders, word lid van een geboorteclub en blijf op de hoogte van de ontwikkeling van je kind.