Beeld: Justm
Justm: “Ik maak mezelf en dit kleintje de belofte…”
“Wat ben je aan het doen? Schuldbewust kijk ik naar de deuropening. Ik had Bas helemaal niet naar beneden horen komen. “Uhmm… ik had honger. Ineens zo’n vreselijke trek in noodles.” Bas schiet in de lach. “Mel… het is half 3 ’s nachts. Je gaat toch niet serieus je bed uit om noodles te gaan maken op dit tijdstip?”
“Ja, ik snap dat het raar klinkt. Maar ik kon niet meer slapen, en ik kon echt alleen nog maar aan noodles denken. Ik dacht: misschien, als ik het gehad heb, dat ik weer naar bed kan?”
Bas schudt met een lach op zijn gezicht zijn hoofd. “Je bent gek. Maar ik ga naar bed, misschien tot zo.”
Niet veel later lig ik met een volgegeten noedelsbuik weer in bed. Ondanks dat ik supergelukkig ben dat ik weer zwanger heb mogen worden, heb ik een soort angst in mijn lijf. Het is ook gewoon allemaal zo spannend. En het wachten op de eerste afspraak bij de verloskundige duurt zo vreselijk lang. Wie heeft bedacht dat dat pas hoeft rond de 10e week? Ik wist het al met 3 weken en een paar dagen. Dat betekent bijna 7 weken wachten. Voor hetzelfde geld zit er helemaal niets. Zijn alle 300 testen die ik gedaan heb vals-positief en is het helemaal niet waar? Ik voel ook nog helemaal niets. Mijn borsten zijn niet pijnlijk. Bij Sem ben ik 20 weken kotsmisselijk geweest. Nu nog helemaal niets van dat alles. Misschien is er wel iets niet goed?
Toch, ondanks dat het jaren lijkt te duren, staat de afspraak bij de verloskundige ineens voor de deur. En is het vandaag dus eindelijk zover om te mogen spieken bij dat kleine wonder dat er in mijn buik aan het groeien is.
Met een flinke dosis spanning lopen we samen de praktijk in. Bas kent mijn gevoel niet. Hij begrijpt het niet. Wij hebben Sem samen, en dat is natuurlijk allemaal in één keer goed gegaan. Maar ik kan me herinneren als de dag van gisteren dat ik drie keer in zo’n stoel heb gelegen en te horen kreeg dat het hartje niet meer klopte. Toen het beeld aanging en ik dat knipperende lichtje op dat scherm mocht zien, biggelden de tranen dan ook over mijn wangen. Het was echt. Er groeide echt gewoon een klein mensje in mijn buik. Wat een wonder.
Als ik naar buiten loop en naar de echo kijk, maak ik mezelf en dit kleintje de belofte dat ik altijd alles in mijn macht zal doen om te zorgen dat hij of zij het mooiste leven krijgt dat ik kan bieden.”
PRAAT MEE MET ANDERE Mama’s in de community
Kom in contact met (aanstaande) ouders, word lid van een geboorteclub en blijf op de hoogte van de ontwikkeling van je kind.
Bizar onderzoek: kan de geur van vet eten je baby al in de baarmoeder beïnvloeden?
Eenvlinderuitvaart: “Waarom begraaf je het?”
Drie moeders over waarom zij geen sinterklaas vieren: “Teveel verdeeldheid”