“Ik werd moeder op mijn 17e – en heb daar nooit spijt van gehad”

17 en zwanger

“Ik was net 17 geworden toen ik ontdekte dat ik zwanger was. Mijn menstruatie bleef uit, mijn borsten voelden anders, en diep vanbinnen wist ik het eigenlijk al… Toch staarde ik naar die positieve test alsof ik een soort droom zat. Of eerder: een film. Ik zat nog op school. Mijn vriend (toen 19) en ik hadden een paar maanden een relatie, niet per se heel serieus nog. Hij had plannen voor een tussenjaar. Ik had net mijn profielwerkstuk ingeleverd en was met vriendinnen aan het kijken naar meeloopdagen. De wereld lag zogezegd nog aan mijn voeten. En ineens… dit.

Mijn moeder huilde toen ik het vertelde. Niet van verdriet, maar van schrik. Ze was zelf 21 toen ze mij kreeg en wist precies hoe het is om ‘te jong’ moeder te worden in de ogen van anderen. Mijn vader zei: ‘Je moet doen wat goed voelt voor jou, maar weet dat het zwaar gaat worden.’ De eerste weken voelde ik me gevangen tussen schuld en geluk. Ik kon het mezelf bijna niet toestaan om blij te zijn. Ik voelde me zo schuldig naar mijn ouders, naar mijn school, naar de toekomst die ik misschien vergooide. Maar elke keer als ik in bed lag, m’n hand op mijn buik, voelde ik het wél: liefde.

“Op school kwamen er gemengde reacties. Een paar meiden vonden het ‘stoer’, anderen deden alsof ik het expres had gedaan om aandacht te krijgen”

Tijdens de eerste echo zag ik een klein kloppend hartje. Dat moment vergeet ik nooit meer. Het was alsof ik ineens alles helder zag. Ja, ik was jong. Ja, ik had geen idee hoe het leven als moeder zou zijn. Maar ik wist zeker: dit kindje is welkom.

Zwanger tijdens de middelbare school

Op school kwamen er gemengde reacties. Een paar meiden vonden het ‘stoer’, anderen deden alsof ik het expres had gedaan om aandacht te krijgen (geloof me: ik had álles liever dan aandacht op dat moment). De leraren waren gelukkig begripvol. Ik kreeg een aangepast rooster zodat ik het jaar kon afmaken. Rond de 22 weken begonnen de schopjes. Mijn buik werd zichtbaar en ik merkte hoe snel alles veranderde. Ik ging niet meer uit. Ik lag ‘s avonds op de bank met een kruik in m’n rug. In plaats van uitkijken naar festivals of vakantie, zocht ik uit hoe een kinderwagen werkte en of wasbare luiers iets voor me waren.

“Ik keek naar haar en wist: dit is het begin van mijn echte leven.”

Mijn vriend bleef bij me, gelukkig. We vonden een studio via een familielid. Klein, maar met een aparte slaapkamer. Ik weet nog hoe we de commode kochten van Marktplaats en ik die met liefde wit schilderde. Elke beweging voelde als bouwen aan iets groots. Aan een thuis. De bevalling kwam iets voor mijn uitgerekende datum. Ik was zó nerveus. Ik voelde me nog kind en moest ineens baren. Maar ik deed het. De weeën kwamen snel, heftig en als een trein. Na 7 uur lag ze daar: mijn dochter. Zacht, warm, perfect.

Alles in mij brak en heelde tegelijk toen ik haar zag. Haar eerste huil was mijn bevrijding. Mijn lijf had het gedaan. Mijn lijf had haar gemaakt. Ik keek naar haar en wist: dit is het begin van mijn echte leven.

Lees ook

Van een buikgriep naar een baby: “Ik wist niet dat ik zwanger was”

Mijn leven als jonge moeder

De eerste maanden waren pittig. De nachten eindeloos, borstvoeding stroef, mijn energie op. Maar de liefde was groots. Onvoorwaardelijk. Elke ochtend dat ze haar ogen opendeed en me herkende, vergat ik hoe moe ik was. De buitenwereld was niet altijd vriendelijk. Ik kreeg vaak de vraag: ‘Is het je zusje?’ of ‘Zo jong… wat zonde van je jeugd.’ Zelfs op consultatiebureaus keken mensen me aan met een blik die zei: ‘We zien het wel met jou.’ Maar ik deed het. Ik was jong, maar ik was moeder – en met heel mijn hart.

Mijn vriend en ik gingen uiteindelijk uit elkaar toen ze twee werd. We groeiden uit elkaar, maar bleven goede ouders. Inmiddels is hij een betrokken vader en heb ik een nieuwe partner, die mijn dochter ook met liefde omarmt. Ik ben nu 24. Mijn dochter is bijna 7. Een schoolgaand kind, met haar eigen karakter en grapjes. Mensen geloven vaak niet dat ik haar moeder ben. ‘Je lijkt zo jong!’ zeggen ze dan. En dat klopt ook. Maar ik ben wél haar moeder. Al vanaf het prille begin.

“Ik loop met trots. En zij loopt naast me, hand in hand.”

Soms denk ik terug aan die eerste maanden. Aan hoe bang ik was om mijn leven te verliezen. Maar de waarheid is: ik heb er juist één gekregen. Moederschap op jonge leeftijd is zwaar, eenzaam soms, en je moet veel laten. Maar ik heb nooit spijt gehad. Geen seconde. Ik heb mijn opleiding alsnog gehaald, wel in fases. Ik werk nu parttime in de zorg. Mijn dochter is mijn grootste drijfveer. Zij heeft me volwassen gemaakt, verantwoordelijk. Maar ook zachter.

Wat ik jonge moeders mee zou willen geven? Vertrouw op jezelf. Laat je niet wijsmaken dat je er niet klaar voor bent omdat je geen 30 bent. Je hart kent geen leeftijd. Als jij voelt dat je dit kunt – dan kun je het ook.

Ik ben niet zielig, ik ben geen uitzondering. Ik ben gewoon een moeder. Net als jij. Alleen begon mijn reis iets eerder. Maar ik loop met trots. En zij loopt naast me, hand in hand.”

Heb jij een bijzondere ervaring in het moederschap die je wilt delen? Stuur ons je verhaal dan op via info@mamaplaats.nl. We zijn benieuwd naar jouw ervaringen!🤍