
Beeld: Canva
“En dan blijkt ineens uit de groeiecho dat de baby ‘veel te groot is’…”
Groeicurves die uit de grafiek schieten, dokters die voorzichtig ‘inleiden’ beginnen te fluisteren – en dan tóch je gevoel volgen. Dit is waarom Lisanne besloot om haar lichaam te vertrouwen, ondanks de waarschuwingen.
Macrosomie, een te zware baby
“Omdat ik medisch zwanger ben vanwege mijn hartvormige baarmoeder (hierover kun je lezen in een eerdere blog), kreeg ik uit voorzorg groeiecho’s. Door de vorm van mijn baarmoeder is er namelijk meer risico op een kleinere of minder goed groeiende baby.
Vanaf het begin van de zwangerschap liep onze zoon al wat voor op de groei. Bij de 20-wekenecho groeide hij rond de P80 (dat betekent dat 20 van de 100 baby’s op dat termijn groter zijn, en 79 kleiner). Geen reden tot zorg, want wij zijn zelf ook niet bepaald klein.
Bij 25 weken bleek dat hij was doorgeschoten naar P93. Maar ach, het blijft een schatting – je hoort zo vaak dat groeiecho’s ernaast zitten. Ik probeerde me dus nog geen zorgen te maken.
Toch schrok ik bij de groeiecho van 31 weken: onze zoon groeide nu al rond P98. Hij schoot bijna uit de curve. Er werd direct gesproken over mogelijk inleiden bij 38 weken, maar dat zouden we later verder bespreken.
De verwachting was dat hij bij 38 weken rond de 4 kilo zou wegen, en bij 40 weken zelfs 4,5 kilo
Lisanne
De shock echo: “Ik bleek zwanger van een drieling!”
Met 33 weken had ik weer een groeiecho. Hij zat nu op P98/P99 en zijn gewicht werd geschat op 2800-2900 gram. Ik schrok hier behoorlijk van – er lag immers nog een flink stuk zwangerschap voor me. De verwachting was dat hij bij 38 weken rond de 4 kilo zou wegen, en bij 40 weken zelfs 4,5 kilo.
Een inleiding stond absoluut niet op mijn wensenlijstje. Ik voelde me er rot over; dit wilde ik echt niet. Ik ben me toen goed gaan inlezen over de voor- en nadelen.
Uit voorzorg moest ik drie keer per dag mijn bloedsuiker prikken, om zwangerschapssuiker uit te sluiten. Dat bleek gelukkig niet het geval: het was dus genetisch – gewoon een grote baby.
Ik besloot om niet voor een inleiding te gaan. Mijn gevoel zei nee, en daar wilde ik naar luisteren. Zowel ik als de baby maakten het goed. Ik had positieve verhalen gehoord van vrouwen die spontaan bevallen waren van grotere baby’s. En eerlijk: waarom zou mijn lichaam een baby maken die er niet uit kan? Dat voelde voor mij niet logisch. Ik had er vertrouwen in dat het goed zou komen.
Over inleidingen had ik daarentegen juist veel minder positieve verhalen gehoord. Dat het niet op gang kwam omdat het lichaam er nog niet klaar voor was, onnatuurlijke weeën, een ruggenprik… dat wilde ik zoveel mogelijk voorkomen.
Bij 36 weken had ik weer een controle, en toen sprak ik mijn keuze uit. Gelukkig werd die begrepen en gerespecteerd. Het plan was om met 39 weken te strippen als ik dan nog niet bevallen was. Dat gaf me rust: zo kreeg mijn lichaam toch de kans om het zelf te doen. Ik verwachtte sowieso niet over tijd te gaan, want onze dochter kwam spontaan met 39+2.”
Beeld: Lisanne
OOK INTERESSANT
Een toekomst zonder mijn kleine dochter
Hebben jullie enig idee wat jullie overhoop gehaald hebben?!!!
Jeugdreuma: kabbelend beekje met her en der een harde steen