MamaIsa: “De angst is zo groot dat ik eigenlijk niet blij durf te zijn.”

In april 2024 hadden we eindelijk een positieve test, en dat na de allereerste IVF-terugplaatsing. De blijdschap was groot, maar van hele korte duur. Ergens wist ik, voelde ik, dat het toch niet klopte, en toen werd ik keihard met mijn neus op de feiten gedrukt: ik werd toch ongesteld. Uit deze eerste punctie hadden we zes embryo’s, maar geen van deze heeft het na het terugplaatsen gered.

Punctie 2: tien bevruchte eicellen, nieuwe rondes, nieuwe kansen, maar met minder hoop en minder fantasieën over een positieve afloop. Je gaat het misschien toch wat realistischer inzien. Helemaal nadat de negen embryo’s al vóór het stadium van blastocyste gestopt waren met delen en dus werden vernietigd. Alle hoop moest dus gefocust worden op dat kleine klompje cellen dat ze wel hebben teruggeplaatst. Je hebt er maar één nodig.

Weer een positieve test; inmiddels is het januari 2025. Mijn gedachten gaan direct terug naar april vorig jaar en naar de verloren embryo’s uit deze punctie. Hoe moet deze het dan wél gaan redden? De angst is zo groot dat ik eigenlijk niet blij durf te zijn. Ik wil blij zijn. Ik wil het gevoel hebben dat ik ook had bij de zwangerschapstest van mijn dochter in 2020: de overtuiging dat je zwanger bent, voelen dat het goed komt, tranen van pure vreugde. Ik voel het niet, en dat had ik niet verwacht. Wanneer er ook maar een beetje blijdschap naar boven komt, wordt dit direct opzijgeduwd door de onzekerheid. Waarschijnlijk is het pure zelfbescherming, angst voor wat ik van eerder ken. Die pijn wil ik niet voelen, dus is het makkelijker om gewoon volledig uit te schakelen.”