
Beeld: @san.in.utrecht
“Ineens stroomde het bloed langs mijn benen…”
“In 2019 werden wij de trotse ouders van een prachtige zoon Sepp. Wat waren we verliefd! Dat geluksgevoel werd nóg groter toen Sepp in 2021 een broertje kreeg, Luka. Heerlijke jaren als gezin volgden. Toch ging het kriebelen voor een derde kindje in ons gezin. Wel wilden we deze wens eerst goed onderzoeken. We waren namelijk nét uit de drukste jaren, met slaaptekort en minder tijd voor onszelf. Een derde kindje zou betekenen dat dat weer even terug zou komen. We spraken af dat we los van elkaar zouden gaan nadenken en het er daarna ook samen over zouden hebben. Hier hebben we een aantal maanden de tijd voor genomen. In december 2022 gingen we als gezin op vakantie naar Zuid-Afrika, het land waar we al eerder ons hart aan verloren zijn. Daar, in de prachtige natuur en met onze twee jongens om ons heen, hebben we allebei besloten dat nummer 3 meer dan welkom was! Thuis spraken we dit naar elkaar uit en in februari 2023 liet ik mijn spiraal verwijderen. Spannend! Bij Sepp en Luka was ik snel zwanger geworden, zou dat nu weer zo zijn?
31 mei 2023 had ik een positieve zwangerschapstest in mijn handen! Het was drie dagen vóór ik mijn menstruatie verwachtte, maar ik had die avond een etentje en wilde weten of ik veilig een wijntje kom drinken. Ik deed de test in de middag en er stond een heel licht tweede streepje. We waren héél blij maar ook deze derde keer was het een onwerkelijk gevoel. Er groeide een baby in mijn buik! In de weken daarna deed ik dagelijks een test om te kijken of het streepje op zou lopen, ik denk oprecht dat ik wel honderd euro aan zwangerschaptesten heb uitgegeven! Het streepje liep mooi op en na 8 weken hadden we een prachtige eerste echo!
Bij Sepp en Luka heb ik de eerste maanden geen kwaaltjes gehad. Ik was niet misselijk, niet moe, eigenlijk merkte ik nergens aan dat ik zwanger was. Dat was dit keer wel anders! Vanaf week 6 tot week 13 ben ik misselijk geweest. Vanaf het moment dat ik opstond tot het moment dat ik weer ging slapen. Gek genoeg heb ik maar enkele keren overgegeven, het was vooral een intens misselijk gevoel. Natuurlijk was het een vervelend gevoel, maar het gaf me ergens ook écht de bevestiging dat ik zwanger was, wat ergens ook fijn voelde. Na 13 weken was het over en ik genoot van mijn langzaam groeiende buikje.
Bij de 13-weken echo zagen wij het al heel duidelijk; Sepp en Luka kregen een broertje! De echoscopiste wilde het uiteraard nog niet bevestigen, maar wij wisten het zeker! Drie zoons, het voelde als een enorme rijkdom. Toen ik 16 weken zwanger was, hebben we samen met de jongens nog een echo gedaan waarbij de echoscopiste inderdaad bevestigde: een zoon!
En toen werd het dinsdag 12 september 2023. Ik was 18 weken en 1 dag zwanger. Die ochtend fietste ik naar mijn werk en nadat ik mijn spullen op mijn bureau had gelegd, liep ik al kletsend met een collega naar de keuken voor een kop thee. In de keuken aangekomen voelde ik ineens iets warms stromen tussen mijn benen. Ik schrok, wat was dat nu? Al binnen enkele seconden kleurde mijn spijkerbroek rood en druppelde er bloed op de grond. Het was bloed, heel veel bloed! Ik liep snel een vergaderruimte in die naast de keuken was en griste nog net een schone handdoek mee. Eigenlijk volkomen rustig belde ik de verloskunde en vertelde dat ik heel veel bloed verloor. Omdat mijn werk redelijk dichtbij het ziekenhuis is, vertelde ze me dat ik direct naar het ziekenhuis kon gaan. Zij zou vast bellen om te zeggen dat ik eraan kwam. In eerste instantie wilde ik zelf op de bakfiets naar het ziekenhuis gaan, maar al vrij snel kwam ik tot de conclusie dat dat geen goed idee was. Het bloed stroomde immers nog steeds langs mijn benen, ook de handdoek was inmiddels doordrenkt. Op dat moment besefte ik me dat het écht niet goed was. Mijn collega had ondertussen heel daadkrachtig een autosleutel gepakt en stond erop mij naar het ziekenhuis te brengen. Iets waar ik hem nog erg dankbaar voor ben, omdat ik anders misschien tóch op de bakfiets was gegaan. We stapten in de auto en reden zwijgend die kant op. Beiden wisten we dat dit echt niet goed was. Ik belde in de auto naar mijn man. Hij zou direct in de auto stappen maar moest nog drie kwartier rijden. Hij was logischerwijs behoorlijk overstuur en ik maakte me zorgen of hij wel veilig en rustig zou rijden.
In het ziekenhuis aangekomen nam ik afscheid van mijn collega. Het voelde ongemakkelijk als hij erbij bleef. Het was het nog best een stukje lopen naar de poli Geboortezorg. Dit voelde heel raar, omdat iedereen kon zien dat ik bloed verloor. Met een handdoek probeerde ik het wel enigszins op te vangen, maar ik heb toch wel wat blikken gehad. Wel had ik het idee dat het ergste bloeden gestopt was. Het stroomde niet meer. Aangekomen op de juiste afdeling werd ik gelukkig snel geholpen. Een lieve verpleegkundige hielp me met het uittrekken met van vieze kleding en de dienstdoende verloskundige kwam meteen met een echo apparaat om naar de baby te kijken. Ik zag het meteen toen ze het echo-apparaat aanzette: een kloppend hartje! Wat een geruststelling!”
PRAAT MEE MET ANDERE Mama’s in de community
Kom in contact met (aanstaande) ouders, word lid van een geboorteclub en blijf op de hoogte van de ontwikkeling van je kind.