Beeld: Canva
Zwanger na traumatische bevalling
”Uit de eerste hand heb ik ervaren dat het niet uit maakt hoe lang het geleden is dat je bevallen bent. Een trauma is er en ook al lijkt je er prima mee te kunnen leven, uiteindelijk haalt het je in en bijt het je zogezegd zo in de kont. Soms verwerk je het wel echt daadwerkelijk, maar meestal gaat daar wel een proces aan vooraf. Soms op eigen kracht, maar vaak is er toch wel wat hulp nodig.
Daar wil ik nu graag wat over delen, want ik denk dat dit zoveel mama’s kan helpen. Zelfs als je eigenlijk al niet eerder bevallen bent. Want een trauma kan ook vanuit een andere ervaring geboren worden en effect hebben tijdens je zwangerschap en in de aanloop naar je bevalling.
En weet je, een ieders verhaal is anders en iets hoeft niet perse heftig te zijn om een trauma te veroorzaken. Dit is iets wat ik in de recente ervaringen heb geleerd. Dus denk je “maar ik heb niks heftigs meegemaakt, waarom maakt dit me dan bang?” of andere vergelijkbare gevoelens? Het is niet gek, het kan! En ook voor jou is dit dan misschien net het stukje wat je moet lezen.
Melody werd geboren in december 2010 onder geen prettige omstandigheden. Sowieso was mijn toenmalige huwelijk geen fijn huwelijk (details laat ik achterwege vanuit het oogpunt van Melody. Vader en ik hebben nog veel contact omtrent de verzorging en opvoeding van melody en deze is momenteel comfortabel voor ons allemaal, dat is meer waard dan de “oude koeien uit de sloot”) en mijn mentale gestel was niet optimaal. Daarbij mistte ik de steun van een partner. Vader was aanwezig, maar om het zo neutraal mogelijk te zeggen, we konden er niet voor elkaar zijn zoals we nodig hadden.
Tijdens de bevalling had ik gelukkig wel ook mijn ouders aan mijn zijde. Mijn moeder heeft zo enorm veel gedaan wat ik niet kon en waar mijn ex-man niet toe in staat was.
Het hele bevallingsverhaal zal ik nog wel een keer proberen uit te schrijven in een ander stuk, maar voor nu laat ik de details achterwege. Dit ook omdat het aanstaande moeders kan triggeren en dat wil ik juist niet.
Even kort, er ging een hoop fout, er werd weinig geluisterd, weinig gesignaleerd en uiteindelijk kon het zelfs erg verkeerd lopen. Een zeer groot geluk ben ik dus met heel veel moeite en pijn bevallen van Melody. Echter, door alle fouten en de situatie, was er geen hechting tussen haar en mij. Ik lag als semi levenloze vrouw in het bed. Als ik terug kijk naar de foto’s, zie ik duidelijk ook een grijze waas over mijn gezicht. Ik registreerde haar aanwezigheid niet, ik voelde haar niet, ik voelde alleen maar pijn en zelfs daarna hield het niet op. Ik ben op verschillende punten tijdens en na de bevalling ook beledigd en belerend toegesproken door personeelsleden, verschillende keren aan mijn lot over gelaten en kon alleen maar denken dat het zelfs thuis een fijnere plek was dan in het ziekenhuis.
Als ik terug kijk naar de foto’s, zie ik duidelijk ook een grijze waas over mijn gezicht
In de kraamweek had ik wel een fantastische kraamvrouw, maar beide zagen we geen signalen die aangaven wat we konden verwachten. Borstvoeding lukte slecht, maar daar zag ik op dat moment ook geen noodzaak in. Ik zag in erg weinig zelfs noodzaak. Vrijdags was de laatste dag van de kraamvrouw en vrijdagavond begon het allemaal. Melody krijste alles bij elkaar. Van avond tot vroeg in de ochtend. Dag na dag, week na week. Week 2 greep mijn toenmalige schoonmoeder in. Mijn ex-man was op dag 2 al fulltime weer gaan werken en hij werkte toen dagen van a 12 uur. Ik trok steeds meer in mezelf. Zij heeft Melody overgenomen voor een nacht, wij moesten slapen zei ze. Dit gaf wat verlichting, maar het krijsen bleef. Mijn genezing verliep ook erg traag en daarbij ging borstvoeding nog slechter en werkte kolven ook niet goed.
Uiteindelijk bleek ze reflux te hebben, maar inmiddels was ik al dusdanig ver weg in mijn hoofd dat die periode aan een waas voorbij is gegaan. Ik had uiteindelijk een post-natale depressie en met de hulp van mijn toenmalige schoonmoeder kwam ik wel tot rust en kon ik weer gaan helen. De hechting ontstond ergens rond Melody haar 6e maand, dus ik heb veel gemist, veel verdrongen ook, uiteindelijk dus ook verloren.
Fast forward, haar vader en ik gingen scheiden toen Melody 4 was en ik kon eindelijk op eigen benen staan. Echter was Melody niet het meisje wat zij wilde zijn en zoals ik zag dat ze kon zijn. Ook zij had haar trauma’s inmiddels opgelopen en toen begon de zoektocht naar de juiste hulp. Dit is een jarenlang proces geweest, waar ik pas in haar begin tienerjaren de juiste plek voor had gevonden. Een eindelijke match!!! Een organisatie die wel wilde zoeken naar de basis van het probleem ipv elke keer het puntje van de berg proberen af te vlakken. Na een jaar a 2 jaar was haar proces eindelijk afgerond en ging ze zich te ontwikkelen en te groeien naar de meid welke diep verstopt zat in haarzelf.
“Het trauma van mijn bevalling achtervolgt me elke dag”
Wanneer is een miskraam traumatisch?
Als je bevalling traumatisch is geweest
Dit hield in dat ik ook ruimte had en ik trof ook een partner die mij die ruimte gaf. Ik raakte zwanger en zette dat plan even in de wacht. Wat ik echter niet verwachtte was, dat dat niet kon! Tijdens de zwangerschap bekropen me steeds meer angsten. Kort samen gevat, ik durfde niet te bevallen! Ik durfde me ook niet te hechten aan de zwangerschap, want straks zou ik weer falen als mama en me niet kunnen hechten aan mijn kindje! Ik voelde me zo verloren. Na zoveel jaar, bijna 13 jaar, kwam de oude pijn terug en ook allerlei herinneringen waarvan ik niet wist dat ik er nog zoveel nare gevoelens bij had.
Toen kreeg ik DE tip! Een coach!!!
Say what? Een coach? Yup, een coach voor traumaverwerking omtrent bevalling. Het is een ding en echt, het heeft mij zoveel gebracht. Voor mij was dit het begin van een hele nieuwe fase en ik ben nog steeds mijn coach ook zo dankbaar voor wat ze me heeft meegebracht. Al zou zij zeggen “je hebt het allemaal op eigen kracht gedaan”. Klopt, maar zij wist wel te vinden wat ik niet alleen kon.
Ze leerde me dat de zwangerschappen en bevallingen los staan van elkaar, dat ik niet ben wie ik toen was, ik niet de depressie van toen ben en dat als ik ging verwerken, ik zelfs met grote kracht in de bevalling kon stappen. Dat is gelukt! De bevalling was alsnog geen kattenpis, maar ik stond sterk en kon communiceren, had een partner naast me die betrokken was en me kon aanvullen waar ik niet uit de woorden kwam. En toen Kai geboren werd? De welbekende roze wolk! Hechting! Instant connectie! De wereld kwam echt tot een stop en even bestonden alleen Kai en ik.
Zelfs toen ik kort na de bevalling van Kai opnieuw zwanger raakte, ik in een acute hormonale depressie terecht kwam, heb ik nog zoveel gehad aan wat ik tijdens de coachgesprekken heb geleerd. Dus zelfs toen ik “depressief” ging bevallen van Lucien, kon ik krachtig die bevalling in en ook weer een fantastisch hechtingsmoment beleven.
Dus voel je je angstig? Weet je waar het vandaan komt? Weet je niet waar het vandaan komt, maar weet je je zorgen maakt om de bevalling? Neem alsjeblieft deze tip van me mee, zoek iemand die je kan helpen met de angsten tijden je zwangerschap, want het brengt je zoveel ruimte tijdens de bevalling. En het mooie aan een traumacoach omtrent zwangerschap en bevalling is, dat het low key is, een kort traject is en het alleen even daar over gaat. Niks grootschaligs, niks mega ingrijpende, maar puur om je door dat stukje heen te trekken.”
PRAAT MEE MET ANDERE Mama’s in de community
Kom in contact met (aanstaande) ouders, word lid van een geboorteclub en blijf op de hoogte van de ontwikkeling van je kind.
OOK INTERESSANT
Of er óóit een tweede komt?
Juf krijgt een baby – Deel 2
Juf krijgt een baby – Deel 1