“Roze wolk wat geen roze wolk meer is.”

“Shelly kreeg de zelfde avond toch een zuurstofbrilletje, haar saturatie bleef te veel dalen. Na een long foto kregen we te horen dat het een a typisch beeld was. Dit wilde ze graag met extra bloed onderzoeken uitsluiten wat dit kon zijn.

Na twee dagen hadden er artsen besloten Shelly haar voeding te veranderen, zonder met ons te overleggen hoeveel ze nou normaal kreeg en of wij het oke vonden. Toen wij hier na vroegen bij de verpleging kwam er een dokters assisente bij ons om alles uit te kunnen leggen van beide kanten. Helaas was deze mevrouw niet echt voor rede vaatbaar , wat wij ook zeiden en op 6 verschillende manieren uitleggen hoe wij / ik voed’en ‘. Dit liep anders dan ik ooit had kunnen verwachten. De dokter assisente vertelde ons namelijk dat ik Shelly overvoed had en haar altijd te veel voeding geef. Nogmaals vroeg ik aan haar hoe die kon tijdens borstvoeding.? Ze kon nogmaals geen antwoord gegeven en bleef volhouden dat wat er allemaal gebeurd was thuis mijn schuld was, mijn schuld dat Shelly opgenomen was en nog veel meer.. wat ik jullie allemaal wil besparen. Al deze woorden kwamen hard aan bij mij. Op moment zelf weet ik niet eens meer wat er door mijn hoofd ging, wat ik wel weet wat dit bij mij veroorzaakt heeft.

De dagen gingen maar voorbij wat voor (onderzoek) gedaan werd er kwam niks uit. Mijn moeder gevoel bleef zeggen het klopt niet met wat de artsen hier zeggen en doen. Langzaam werd ik steeds onzekerder en tot ik Shelly niet eens meer durfde vast te houden. Het gevoel dat wij haar kwijt zouden raken was zo groot. Maar niemand uit het ziekenhuis luisterde maar ook naar wat wij samen zeiden.

Dag voor koningsdag kregen wij te horen als Shelly nog één slaapje had gedaan zonder zuurstof mocht ze naar huis. Wij waren door het dolle heen, ondanks ik het mega spannend vond. Jammer genoeg daalde Shelly haar saturatie heel snel en kreeg het zelf niet meer omhoog. Ze moest toch weer aan haar zuurstofbrilletje. Bijna twee weken verder en Shelly werd niet beter. Wij waren zo boos , verdrietig dat we een gesprek wilde aangaan. In dit gesprek hebben we weer opnieuw alles aangegeven wat we elke dag al aangaven. Wij denken dat er iets anders aan de hand is dan wat jullie vermoeden is.”