Nina’s verhaal (deel 3) – Prinses Máxima Centrum

“…Patrik rijdt met de auto richting Utrecht en ik stap bij Nina in. Mijn eerste ritje in een ambulance. Ik besef het maar deels. Ik app vriendinnen dat er ‘iets flink mis is’ en mijn collega’s dat ik de volgende dag niet op het werk ben. Rond 17.00 zijn we in Utrecht. Het Prinses Maxima Centrum. Wat ik ken van tv. Toen ik thuis zat op de bank, naar zielige kale koppies keek en moest huilen. En nu, nu zijn we er zelf. Patrik komt er aan. Iemand van de verpleging, vertelt ons waar hij moet zijn. We zitten op een afdeling die de Molen heet. Ik beef en ik tril. Niet van kou, maar van onmacht. Van angst. Machteloosheid en heimwee. Heimwee naar mijn oude ‘normaal’.

Patrik en ik kunnen hier bij Nina blijven. We hebben een soort kamertje met een schuifdeur. Nina heeft hier een bedje en wij kunnen naast haar slapen met de schuifdeur dicht. We zijn zo heel dicht bij haar, maar horen niet de verpleging elk uur tijdens de controles. Nina moet nuchter blijven, ze gaat ‘s morgens voor een MRI. Deze is uitgebreider dan die in Groningen. Gelukkig slaapt Nina beter dan dat wij hebben geslapen. Patrik gaat mee met Nina, ivm mijn zwangerschap. Ze brengen haar in slaap met een kapje. Nina is helemaal overstuur. Ze huilt heel hard. Zó zielig! Lastig om aan te horen, ons lieve kleine meisje.

Tijdens de MRI gaan Patrik en ik even naar buiten. Even een blokje om. Mijn telefoon is leeg. Patrik belt met zijn vader. Meer telefoontjes lukken niet, dat is te zwaar. We huilen. We houden elkaar vast en huilen. Het is zo onwerkelijk. Na de MRI worden wij gebeld. Nina is op de uitslaapkamer. Ze huilt. Arm meisje.

Als Nina later ‘s middags slaapt, eten we even iets. Mijn ouders komen vanmiddag en nemen ook spullen mee, we hebben hier nog niets natuurlijk.

Als ze er zijn loop ik vast naar beneden. Ik zie ze. Eerst mijn vader. Ik moet huilen, mijn ouders ook. We knuffelen. Boven drinken we koffie en wachten we er op de uitslag van de MRI. Nina zit bij opa op schoot. Het lijkt zó lief. Alleen daar kan ik al wel weer om huilen. Lief klein onschuldig meisje. Ze heeft echt geen benul….

Lees ook

Nina’s verhaal (deel 2)

Lees ook

Nina’s verhaal – help, mijn kind is ziek? (deel 1)

We verblijven een tijdje met Nina hier en weten niet hoe lang. Confronterend al die kale kopjes hier. Het is een hel, waarbij je je best doet om naar licht te zoeken in een duistere tunnel ofzoiets. Veel dingen zijn nog onzeker en dat vreet echt energie. We slapen hier bij Nina. Lars is bij mijn zus en vermaakt zich prima met zijn nichtjes. Hij komt morgen ook even langs. Dat is zo fijn, we missen hem ook heel erg.

Met Nina gaat het goed, al had dat anders kunnen zijn. Ze heeft een ophoping van vocht en de tumor zit bij de kleine hersenen. Drukt nu niet op de hersenstam maar dat zou gevaarlijk kunnen zijn. Ze checken haar elke 3 uur ook/juist in haar slaap.

Maandag (9 november – 4 dagen later) wordt ze geopereerd. Ze gaan dan een gaatje maken in de hersenkamer zodat het vocht kwijt raakt en opgelost kan worden door het lichaam. Dit lukt niet altijd. Dan moet ze een drain als het niet lukt maar dat heeft nadelen. Ze nemen ook een biopt. Het weefsel wordt onderzocht en dat kan tot 2 weken duren. Dan weten we hoe agressief de tumor is….”