“Mijn lichaam gaf signalen, maar ik negeerde ze bijna te lang”

“De bevalling was zwaar, maar toen ik eindelijk mijn dochter in mijn armen had, dacht ik: Nu kan ik herstellen, nu wordt het beter. De pijn zou afnemen, de vermoeidheid zou langzaam minder worden en ik zou eindelijk kunnen genieten van mijn kindje. Maar ik had geen idee hoe mis ik zat.

De eerste dagen voelde ik me slap en duizelig, maar ik maakte me geen zorgen. Iedereen zei dat het normaal was. Je lichaam moet herstellen zei de kraamverzorgster. Rust maar veel uit en slaap wanneer je kan. Maar hoe meer dagen er voorbijgingen hoe slechter ik me voelde. 

Mijn benen en voeten begonnen op te zwellen. Eerst dacht ik dat het door het vele zitten kwam, maar toen ik mijn schoenen niet meer paste en mijn enkels verdubbelden in grootte begon ik me toch zorgen te maken. Mijn handen voelden strak en dik alsof ze niet meer van mij waren. Zelfs mijn gezicht leek voller. Zou dit echt normaal zijn?

Ondertussen bleef die bonkende hoofdpijn. Niet zomaar een beetje hoofdpijn die met een paracetamol overging maar een constante drukkende pijn die mijn hele hoofd overnam. Soms werd mijn zicht wazig alsof ik door een mist keek. Als ik opstond, voelde ik me licht in mijn hoofd alsof ik elk moment kon flauwvallen. Mijn hart sloeg sneller dan normaal en er zat een beklemmend gevoel op mijn borst alsof er een zware steen op lag. Mijn man begon zich zorgen te maken. ‘Misschien moet je even bellen?’ vroeg hij meerdere keren. Maar ik haalde mijn schouders op. Ik wilde niet klagen. Iedere moeder is moe na een bevalling toch?

En toen werd alles zwart

Op een avond terwijl ik mijn dochter in haar wiegje wilde leggen werd alles zwart voor mijn ogen. Mijn benen trilden en voelden loodzwaar, mijn hoofd bonkte en ik kon amper ademhalen. Ik greep me vast aan de commode om niet om te vallen. Mijn man zag het gebeuren en schrok. Hij pakte me vast en zei: ‘Dit is niet normaal. Ik bel nu de verloskundige.’

Toen ik de symptomen beschreef viel het even stil aan de andere kant van de lijn. “Je moet NU naar het ziekenhuis.” Daar bleek dat mijn bloeddruk gevaarlijk hoog was. ‘Je hebt postpartum pre-eclampsie’ zei de arts. ‘Je lichaam is in de war en je organen werken te hard. Als je langer had gewacht had je een beroerte of erger kunnen krijgen.’

Ik kon het niet geloven. Ik kende pre-eclampsie, maar dacht dat je dat alleen tijdens de zwangerschap kon krijgen. Niemand had me verteld dat het ook na de bevalling kon gebeuren. Niemand had me gewaarschuwd dat die hoofdpijn, dat opgejaagde gevoel in mijn borst, de zwelling en duizeligheid allemaal tekenen waren dat mijn lichaam in gevaar was. Ik werd opgenomen en kreeg medicijnen om mijn bloeddruk onder controle te krijgen. Ik moest rusten, iets wat onmogelijk leek met een pasgeboren baby thuis. Maar de artsen waren duidelijk: ‘Dit is niet zomaar moeheid. Dit is serieus.’

Wat als ik had gewacht?

De dagen erna spookte die gedachte door mijn hoofd. Wat als ik had gewacht? Wat als mijn man niet had aangedrongen? Wat als ik zoals zoveel moeders had gedacht: ‘Ach, het hoort erbij?’

Ik had geluk. Maar hoeveel vrouwen lopen rond met dezelfde klachten en denken dat het normaal is? Hoeveel moeders negeren de signalen omdat niemand hen vertelt dat post partum pre-eclampsie bestaat?

Nu een paar maanden later voel ik me beter, maar ik schrik nog steeds als ik eraan terugdenk. Ik had net een baby gekregen en dacht dat ik me gewoon door de moeheid heen moest bijten. Maar dat had me bijna mijn leven gekost.

Daarom wil ik dit delen. Misschien herken jij jezelf hierin. Misschien voel jij je ook niet goed na je bevalling en zegt iedereen dat het ‘normaal’ is. Alsjeblieft luister naar je lichaam. Wees niet bang om hulp te vragen.

Ik ben zo dankbaar dat mijn man bleef aandringen, want anders was ik er misschien niet meer geweest.

Heb jij een bijzondere ervaring in het moederschap die je wilt delen? Stuur ons je verhaal dan op via info@mamaplaats.nl. We zijn benieuwd naar jouw ervaringen!🤍