”Het leven duurt een leven lang”

Vanmorgen werd ik wakker , met het gevoel alsof ik een flinke kater had. Hoofdpijn, en een beetje duf. Elk liedje op de radio van Suzan en Freek klinkt opeens anders.

Zonder deze blog een “ Make-it-about-me” te maken, tel ik plots mijn zegeningen. Ben ik zo ontzettend dankbaar voor wat ik heb. Dat ik gezond ben , oké iets te zwaar maar ik ben gezond , mijn man is gezond en onze zoon. Maar het maakt me ook ergens heel bewust van, dat je nú moet leven. De vruchten plukken, de dag, of die ene roos.

Als ik in zo’n “denk- modus – zit, maakt het me angstig dat ik niet weet hoe alles gaat lopen, dat ik niet weet of ik 90 word, of dat onze zoon ons overleefd. Welke levenspaden er voor ons uit zijn uitgestippeld.

Het leven duurt een leven lang, bedacht ik me gisteren na ik het nieuws hoorde. Eenmaal thuis knuffel ik onze zoon nog eens extra stevig en geef een aai over z’n bol. Hij kijkt me aan en zegt: “Mag ik nu in de plassen stampen?” Waar ik normaal gesproken zou zeggen “Nou we gaan zo eten doe maar een andere keer“. Zeg ik nu “wel ja, trek je laarzen en je regenjas maar aan, en stamp maar tot je er geen zin meer in hebt”. Blij, tevreden en zeiknat komt hij na een tijdje weer binnen.

Wanneer we hem naar bed brengen, bespreken we altijd even de dag. Ik vraag wat hij het aller leukste vond. Giechelend zegt hij “Dat ik nog in de plassen mocht stampen voor we gingen eten mama!” Een rilling van dankbaarheid, liefde en trots vind een weg door m’n lijf.

Geniet er maar van jongen, blijf alsjeblieft zo lang mogelijk onbevangen, blij met kleine dingen, en probeer altijd te dansen in de regen.”