Drie moeders over hun borstkanker: “Je moet door voor de kinderen”

Mahwish

“Toen ik per toeval iets vreemds voelde in mijn borst, liet ik het checken toen ik toch met mijn dochter naar de huisarts moest. Ik weet zeker dat ik anders mijn bezoek had uitgesteld. De huisarts vroeg meteen een mammografie aan en niet veel later kreeg ik de uitslag: ik had kanker. Je gelooft je oren niet. Hoe kan dit, wat moet er allemaal geregeld worden en hoe word ik weer beter? Je gedachten schieten alle kanten op.

Mijn dochters waren toen elf en dertien. We hebben ze vanaf het begin bij alles betrokken. Ze zijn zelfs een paar keer meegegaan naar de chemobehandelingen, zodat ze konden zien wat er gebeurde. Mijn man had het zwaar. Hij werkte door, maar ging ook veel met mij mee naar het ziekenhuis. Ook kwam de zorg voor de kinderen en het huishouden op zijn schouders te liggen. We probeerden het samen zo normaal mogelijk te houden voor de meiden. Gelukkig kregen we veel steun van onze familie, zij staan altijd voor ons klaar.”

We probeerden het samen zo normaal mogelijk te houden voor de meiden

“De behandelingen waren zwaar. Van de chemo’s werd ik doodziek en kreeg ik bijwerkingen waar ik nog steeds last van heb. Ook de operatie en bestralingen vroegen veel van mijn lichaam, ik voelde me heel erg afhankelijk van de hulp van anderen. Ik volgde een revalidatietraject en ga nog steeds wekelijks naar de fysio. Het is nog een lang proces, maar ik blijf doorgaan.”

“Wat mij hielp, was mijn geloof. Elke dag begon ik met het luisteren naar een vers uit de Koran over zegeningen. Dat hield me positief en hielp me om te zien wat ik wél heb. Mijn boodschap aan andere moeders is: geef de moed niet op. Je zult zware momenten hebben, maar vergeet ook niet de mijlpalen te vieren. En durf om hulp te vragen. Kleine dingen maken echt verschil.”

Lisanne

“Tijdens het douchen ontdekte ik een knobbeltje in mijn borst. In eerste instantie deed ik er niets mee, maar toen het een week later nog steeds zat, belde ik de huisarts. Zij voelde het ook en stuurde me door naar het ziekenhuis. Na een mammografie en biopt kreeg ik een paar dagen later de uitslag: het was kanker. Ik stond net op het parkeerterrein van mijn werk toen ik het telefoontje kreeg. Ik was 29, vier maanden eerder hadden we de eerste verjaardag van mijn zoon gevierd.

Mijn zoon was nog maar één jaar, dus hij herinnert zich deze periode niet. Voor mijn man was het zwaar. De motor van het gezin viel uit en hij moest veel taken overnemen naast zijn werk. Mijn moeder en schoonzus hielpen waar ze konden, zodat ik naar de behandelingen kon. Ook vond ik steun bij een groep vrouwen die ik via Facebook leerde kennen. We zaten allemaal midden in onze behandeling en dat schepte een band. Een van deze vrouwen heeft uitgezaaide borstkanker en is inmiddels mijn beste vriendin geworden.

Ik vond steun bij een groep vrouwen die ik via Facebook leerde kennen. We zaten allemaal midden in onze behandeling en dat schepte een bijzondere band

De eerste weken na de diagnose waren het zwaarst: zoveel onzekerheid over wat er ging komen. Ik kreeg negen chemokuren, twee operaties, bestralingen en immunotherapie. De chemo’s in het ziekenhuis waren pittig, maar de dagen erna waren nog erger. De eerste dagen na een kuur was ik niets waard. Ik was misselijk en kreeg bijna geen hap voor mijn keel. Maar langzaam krabbelde ik steeds weer op, om weer aan de volgende kuur te beginnen. In totaal duurde mijn behandeling ruim zestien maanden.

Als je twijfelt over iets in je lichaam, ga dan naar de huisarts. Wacht niet af. En durf hulp te vragen, ook na de behandeling. ‘Uitbehandeld’ betekent niet dat je meteen beter bent. Na mijn herstel raakte ik zwanger van een tweeling, een groot geluk. Begin 2026 hoop ik met een borstreconstructie dit hoofdstuk verder te kunnen afsluiten.”

Anke

“Ik lag op mijn rug in bed en voelde een bultje onder mijn borst. Ik liet het mijn vriend voelen en dacht: dat is hard, maar ik heb wel vaker iets gevoeld dat vanzelf wegging. Toch besloot ik de huisarts te bellen. Die dacht aan een verstopte talgklier, maar stuurde me voor de zekerheid door voor een echo. Nog steeds dacht ik dat het niets was. Tot de radioloog zei dat hij het een ‘eng bultje’ vond en er biopten werden genomen. Toen kwam de realisatie dat het zomaar helemaal fout kon zijn. Na het weekend kregen we te horen dat ik ziek was, al voelde ik me gezond en fit. Ineens stond onze wereld op zijn kop. 

Onze kinderen waren toen drie en vijf. We wilden het pas vertellen als we meer wisten, maar in ons kleine dorp ging het nieuws snel rond. Dus hebben we het uitgelegd met het boek Grote boom is ziek. Ze gingen er verrassend goed mee om, maar het was een rare tijd. Eerst de operatie aan mijn poortwachterklier, daarna een borstamputatie, en inmiddels ben ik bezig met preventieve chemo. Fysiek werd ik ineens beperkt en dat had veel impact thuis. De spanning, de onzekerheid: het is niet altijd gezellig geweest. Het is belangrijk dat je samen kunt praten over wat er door je heen gaat en daar zijn wij beiden niet heel goed in.

Wat mij helpt, zijn de kleine dingen: kaartjes, bloemen, een appje. Het gevoel dat mensen aan je denken is zo fijn

Wat mij helpt, zijn de kleine dingen: kaartjes, bloemen, een appje. Het gevoel dat mensen aan je denken is zo fijn. En ook dat ik nog steeds gewoon ‘Anke’ mocht zijn, niet alleen patiënt. Ook onze kinderen gaven me kracht om door te gaan; het leven gaat door, en dat helpt. In het ziekenhuis waren de mensen superlief: van de chirurg tot de broeder die me herkende en even kwam vragen hoe het ging. Je voelt je gezien, en dat maakt echt verschil.

Mijn advies aan andere moeders? Vertrouwen dat je een goed behandelplan hebt, is het allerbelangrijkst. Vraag gerust om een second opinion, dat is geen afwijzing, maar zekerheid. En accepteer hulp, en blijf geloven dat je dit aankunt. Het is zwaar, maar je bent sterker dan je denkt.”