Deel 9: Het verhaal van Jazz

“Nu de maand juli van start is gegaan is het inmiddels bijna 1 jaar geleden dat Jazz werd opgenomen in het ziekenhuis. Ik merk dat ik nog altijd veel bezig ben met wat er allemaal gebeurd is, het voelt zeker niet als een jaar geleden. Ik voel me weer wat onrustiger en voel soms de noodzaak om terug te denken aan die tijd en hoe dat dan ging. Ik voel me niet meer zo schuldig maar kan mezelf soms nog wel verliezen in denken aan wat ik allemaal anders had kunnen doen. Ondanks dat het vrij zeldzaam is wat Jazz is overkomen vind ik het belangrijk om andere ouders te attenderen op wat er mogelijk is en vind ik het onwijs belangrijk om ouders te benadrukken dat hun gevoel altijd juist is, ook al kun je je vinger er niet op leggen. Ik hoop andere ouders te kunnen inspireren en ze vooral kracht en vertrouwen te geven als ze twijfelen of zich niet gehoord voelen. En ondanks dat ik mij niet meer schuldig voel over wat er precies is gebeurd, ik denk achteraf wel dat we mogelijk eerder verbanden hadden kunnen leggen en daarmee al eerder hadden concluderen dat het niet goed ging met Jazz. Op het moment zelf leken het allemaal los staande dingen maar achteraf ga ik er vanuit dat ze wel iets met elkaar te maken hebben gehad. 

De maand voorafgaand aan de opname begonnen wij langzaam aan wat vreemde dingen aan Jazz op te merken. Ons zoete mannetje van 1 maand oud werd langzaam aan wat onrustiger. Hij at slecht en huilde veel rondom het voedingsmoment. Ik kon mijn vinger er totaal niet op leggen al voelde ik heel goed aan dat er iets niet klopte. Ik had niet het gevoel dat het ernstig zou zijn, maar het hield mij wel bezig. In dezelfde periode viel het ons op dat Jazz een vreemd gekleurde vlek op zijn been had. Het zag er niet zorgelijk uit maar wel opvallend. Ik kon mij niet meer herinneren of hij ermee geboren was, of dat het later was ontstaan. Het was het ene moment wat duidelijker zichtbaar dan de andere en na een bezoekje bij de huisarts dachten we dat een pigmentvlek de meest logische verklaring was. We lieten het er bij en spraken af dat we gewoon aan de bel zouden trekken als het zou veranderen of er zorgelijk uit ging zien. Ondanks dat ik het er totaal niet zorgelijk uit vond zien bleef het mij enorm bezig houden. Ik maakte honderden foto’s omdat ik het gewoon een vreemde plek vond, achteraf gezien vraag ik mezelf echt af waarom ik er niet nog eens in naar heb laten kijken, anderzijds was er waarschijnlijk ook niks anders uit gekomen denk ik. Jazz leek overigens nooit last te hebben van deze plek. 

In de loop van de dagen merkte ik dat ik Jazz steeds moeilijker kon peilen. Hij was momenten onrustig en huilerig of hangerig en juist te rustig en andere momenten was hij juist vrolijk en lekker aan het brabbelen. Iedere keer als hij zijn lachje liet zien verdwenen alle twijfels weer naar de achtergrond en genoot ik zo erg van de ontwikkelingen. Ik voelde mij zo compleet met twee prachtige kindjes.  Zo halve wegen de maand merkte we op dat Jazz ook super veel zweette, het was wel super warm die tijd dus het leek ons logisch dat hij het als baby gewoon erg warm had maar ook dit vonden we toch buiten proportie. Regelmatig vragen we ons af of het nog wel normaal is, zijn haartjes kletsnat van al het zweet en de druppels die over zijn gezichtje dropen. We vragen het toch na en krijgen te horen dat hij zich misschien wat moeilijk kan afkoelen door het vele haar dat hij heeft. Het klonk ons logisch en ook dit legde we weer naast ons neer. 

De paniek sloeg bij mij pas echt toe toen ik Jazz op een avond ging verschonen na een pittige dag met hem waarin hij veel huilde en weinig dronk terwijl het super warm was en ik opmerkte dat er een oranje vlek in zijn luier zat. Ik herkende het meteen als iets wat de kraamzorg ons in de eerste week uitlegden. Ze vertelde dat kindjes, meestal jongetjes dit in de kraamweek kunnen krijgen en dat we daar niet van hoefde te schrikken. Uraten heten het en het zijn kristalletjes die baby’s de eerste dagen na de geboorte kunnen uitplassen. Het is een normaal verschijnsel dat vaak voorkomt wanneer een baby nog niet veel drinkt. Aangezien Jazz inmiddels bijna 2 maanden oud was besloot ik de volgende ochtend contact op te nemen met de huisarts. Het was duidelijk iets wat niet vaak voor komt, er moest overlegd worden en ze wisten het eigenlijk niet zo goed. De huisarts overlegde met de kinderarts en die gaf aan dat het niet perse kwaad kon. Wel zou zijn urine even gecontroleerd worden voor de zekerheid. De hele week had hij 1 of 2 luiers per dag zo een vlek er in zitten, ik vond het weer mega vreemd en googlede me suf maar verder dan dat het normaal was in de kraamweek en dat het door weinig drinken zou komen kwam ik niet. Jazz had prima plasluiers waar ik uit opmaakte dat hij voldoende dronk ook al waren de voedingsmomenten zo onrustig. Dit beaamde verschillende instanties ook. Het duurde ongeveer een week en toen waren de vlekken weer verdwenen, deze laatste week van juli was het mij duidelijk dat Jazz zich echt niet goed voelde. Hij ging steeds minder drinken en vroeg er zelf ook niet om, ik voedde hem op mijn verzoek. Hij was hangerig en leek gewoon niet fit. Ik hang deze week meerdere keren met verschillende instanties aan de telefoon omdat het me gewoon niet lekker zit. Er klopt iets niet, en ondanks dat ik niet weet wat, voel ik gewoon dat het niet okay is. 

Ik vraag me af of ik genoeg doe, of dat ik te overbezorgd ben. Tot het uiteindelijk 30 juli wordt en ik voor duizend procent zeker weet dat Jazz erg ziek is. Helaas heeft het nog drie dagen moeten duren voordat we geholpen zijn. Dat is iets wat mij verdrietig maakt, dat Jazz zich al die tijd zo slecht gevoeld moet hebben maar dat wij dat niet konden duidelijk maken. 

Lees ook

Het verhaal van Jazz – Deel 8: De diagnose

Als ik nu foto’s terug zie van deze periode voel ik echt een steen in mijn maag. Ik zie duidelijk een omslagpunt van een blije zoete baby naar een baby die zich niet lekker voelt. Het maakt me zo verdrietig dat ik foto’s kon maken en sturen naar mijn man zonder door te hebben gehad hoe zwaar Jazz het eigenlijk had, terwijl als je de foto’s bekijkt met wat je nu weet dan zie je het zo duidelijk. Ik voelde wel dat het niet goed was en dat er iets niet klopte maar ik probeerde ook te vertrouwen op de instanties om ons heen die er van overtuigd waren dat er niets ernstigs aan de hand was. Ik weet dat ik met schuldgevoel niet verder kom, en ik probeer ook zacht voor mezelf te zijn en mezelf te vertellen dat ik gedaan heb waarvan ik geloofde dat het goed was, voor mijn lieve Jazz. 

Bedankt weer voor het lezen en mocht je vragen hebben over wat dan ook stel ze gerust. De volgende blog zal ik in gaan op hoe het jaar na de opname is verlopen en hoe Jazz zich ontwikkelt heeft.”