Dag Sinterklaasje, hallo ziekenhuis

Vorig jaar Sinterklaas was voor ons een dag om nooit te vergeten. Technisch gezien was het een dag ná Sinterklaas, maar een kniesoor die daar op let. 

We vierden pakjesavond bij mijn ouders, samen met mijn broer, schoonzus en hun kids. Gewoon, een normale pakjesavond zoals de jaren ervoor. We gingen dan ook rond 19u30 naar huis, in bad en in bed. Een gewone sinterklaasavond dus. De volgende dag was Jaimy wat hangerig en wilde alleen maar slapen en kroelen. Er gingen op dat moment nog geen alarmbellen af, want een kind van vijf is wel vaker hangerig als ze ziek worden. Later op de dag kreeg hij wat koorts, diarree en wilde niks eten en ik begon al lichtelijk in de stress te schieten, want zo ben ik, dus ik belde mijn moeder. Mijn wandelende encyclopedie 😊 Ook bij mijn moeder gingen er nog geen alarmbellen rinkelen, want het zag eruit als een verkoudheid of iets in die trant. We besloten de volgende dag af te wachten want vaak doet een nacht slaap wonderen.

De volgende dag was de koorts dik boven de 40 en had Jaimy hele erge buikpijn. Zijn ontlasting was ineens fluoriserend geel, dus we besloten de huisartsenpost te bellen, want het was zaterdag. We moesten meteen komen en ik begon me nu écht zorgen te maken. Dit voelde helemaal niet goed en het voelde al helemaal niet als een verkoudheidje. 

De minuten in de wachtruimte voelden als uren. Het was ook nog eens ontzettend druk, dus we zaten ook bijna een uur te wachten, maar gelukkig kwam daar eindelijk de arts. Jaimy was intussen alweer in slaap gevallen dus we moesten hem wakker maken zodat de arts hem kon onderzoeken. Na wat kleine testjes zei hij vrij snel: “Ik vermoed een blindedarmontsteking dus ik verwijs jullie door naar de spoedeisende hulp.”. Pardon, u zei wat!? Maar hoe kan dat want de pijn zit niet onderin maar bij zijn navel!? Meteen schoot er van alles door mijn hoofd waaronder diverse doemscenario’s! Volgens deze lieve arts schijnen kinderen vaak de navel aan te wijzen als pijnpunt bij een blindedarmontsteking en hij wilde het zekere voor het onzekere nemen. Wij liepen meteen door naar de spoedeisende hulp. Jaimy kreeg een echo en er werd bloed afgenomen. Na een uur wachten kwam de uitslag. De ontstekingswaarden waren sky high, maar op de echo konden ze niet zo goed zien wat er aan de hand was. Ze zouden gaan opereren want ze wilden geen risico nemen; alle symptomen wijzen op een blindedarmontsteking. Na wat formulieren invullen en wat achtergrondinformatie te hebben opgevraagd bij mijn schoonfamilie, lag Jaimy om 19u op de operatietafel. Mijn moeder was net aangekomen in het ziekenhuis en mijn vriend was net weg om thuis wat spullen te halen. Hij wist nog niet eens dat de operatie al was begonnen…. De operatie zou driekwartier duren en na een hele lange, zenuwslopende anderhalf uur, kwam de verpleegster eindelijk de kamer in. De operatie duurde wat langer dan gepland omdat de blindedarm geknapt was (dag twijfel!) en de hele buikholte gevuld was met pus. Het moest dus goed schoongemaakt worden, maar het was gelukt; ik mocht mijn kind halen! En dit was het begin van een lange ziekenhuisopname…..