Brief aan mijn zoon

“Jij bent jij en jij bent mijn trots

Lieve zoon,

Deze zomer word jij alweer 10 jaar. Dat betekent dat ik al bijna 10 jaar geleden verliefd werd op jouw helderblauwe oogjes en je enorm aanstekelijke brede lach. Je bent fantasierijk, creatief, zorgzaam, sociaal, nieuwsgierig, een echte doorzetter en ook echt heel grappig. Je noemt jezelf een echte dino-expert, je speelt graag Minecraft op de switch, je komt met weetjes waarvan ik versteld sta, en hebt al veel legosets zelfstandig in elkaar gezet. Behalve dat ben je een grote knuffelaar, verzin je vindingrijke oplossingen voor problemen en maak je mensen graag aan het lachen. 

Je bent oprecht het leukste jongetje dat ik ken, en ik ben er trots op dat dat leukste jongetje mijn zoon is! Ik ben stapelgek op je, knoop dat goed in je oren. 

Ik ga je nu iets vertellen dat je misschien nog niet weet. Ik heb het je ook niet eerder verteld, simpelweg omdat ik de noodzaak niet voelde en het ook echt niets verandert aan mijn liefde voor jou. Toch ben je nu dus bijna 10 en realiseer ik me dat er binnenkort door jou en/of jouw zus vragen gesteld zullen worden. 

Want waarom zitten jullie niet op dezelfde school of op dezelfde zwemles? Waarom kan je zus hele boeken lezen met het grootste gemak en kost het jouw veel meer moeite terwijl jij al in groep 5 zit? Wat betekent ‘school voor zeer moeilijk lerenden’, is dat een school voor minder slimme kinderen? En zo kan ik nog wel even doorgaan met vragen die ik verwacht te krijgen binnenkort. 

Je moet weten dat ik het nu al lastig vind om te bedenken hoe ik daar op moet reageren. Natuurlijk zal ik gewoon uitleggen hoe het zit, toch wil ik jullie band als Jut en Jul op geen enkele manier verstoren. Jullie zijn zo leuk samen, tot op heden zijn bepaalde dingen nou eenmaal zo en maakt dat voor jullie absoluut niets uit. Daar ben ik zo trots op en zo dankbaar voor, los van de normale broer-zusruzies kunnen jullie het zo goed met elkaar vinden! Zal dit nog steeds zo zijn en blijven  als je zus erachter komt dat jij een ander niveau hebt en jij misschien wel een heel ander toekomstperspectief hebt dan zij? Ik hoop het met heel mijn hart, maar ik kan er niet over nadenken zonder dat het mij raakt. 

Toevallig zit jij net wat anders in elkaar dan gemiddeld. Je hebt in mijn buik te weinig voedingsstoffen gehad waardoor je slecht groeide en je op een gegeven moment helemaal gestopt bent met groeien. De overlevingsmodus ging aan, je hartje en je hersenen bleven het gelukkig doen maar verder bewoog je heel weinig. Je had dood kunnen gaan in mama’s buik, we hebben zelfs even gedacht dat je afscheid van ons aan het nemen was. Toch werd je door een wonder superklein maar kerngezond geboren. Helaas ontwikkelde je je niet zoals dat hoort: niet alleen met het leren gebruiken van je lichaam was je laat, maar ook met praten en het begrijpen van dingen. We hadden er al rekening mee gehouden dat je misschien helemaal nooit zou lopen en praten, dat je in een rolstoel zou zitten en overal mee geholpen moest worden. Dit is namelijk wat de dokters dachten dat er zou gaan gebeuren. We weten allemaal dat de dokters het verkeerd hadden, want kijk maar even naar jezelf! Je hebt alles geleerd wat je had moeten leren, alleen veel later dan andere kinderen die dingen doen. Ik ben zo ontzettend trots op jou! Ik kan niet met woorden zeggen hoe groot het wonder van jouw leven is. 

Door dit alles kon je dan wel niet naar een normale basisschool, maar op de school waar je nu zit maak je enorm grote sprongen. Je leert alles wat je zus ook leert, alleen dan op een andere manier en in een kleinere klas. Dit is voor jou de beste plek om te zijn, en wat zijn ze op school toch blij met jou! Je pakt elke leerkracht in met je grapjes, je knuffels en je sociale en zorgzame karakter. Iedereen wil vrienden met je zijn, nou dan heb je het echt goed voor elkaar! 

Per toeval gaat het bij jou dus allemaal langzamer dan normaal, toch betekent dit niet dat je gek bent! Als mensen jou zo op straat tegenkomen, merken ze niet meteen wat aan je. Want je maakt gewoon een praatje, je hebt dezelfde interesses als leeftijdsgenoten en doet lekker mee. Gelukkig maar, op zich is dat een pak van mijn hart. Toch maakt dat het ook heel lastig soms, want ben jij wel in staat om mee te doen met activiteiten voor 9 jaar en ouder? Of moet ik je dan toch meesturen met je zus van 7? Denk aan de kinderdienst van de kerk bijvoorbeeld, maar ook aan campingactiviteiten of leuke dingen in de stad. Welke keuze ik hierin ook maak, met regelmaat sta ik het hoe en waarom uit te leggen en/of jou te verdedigen. 

Op sommige vlakken ben je echt wel je kalenderleeftijd en op andere vlakken heb je duidelijk een achterstand. Ik zeg bewust achterstand, ik zal nooit zeggen dat jij beperkt bent. Voor mij zelf persoonlijk voelt het alsof ik jouw toekomst negatief inkleur als ik dat over mijn lippen zou laten komen. Ik geloof in al mijn kinderen, en absoluut ook in jou. Ook jij mag dromen, je idealen achterna gaan, je kansen grijpen en mogelijkheden creëren. Waarom zou dat voor jou niet gelden? 

Ik weet dat de maatschappij daar soms anders over denkt. Wat zijn andere mensen dan soms hard als ze niet weten hoe ze jou ertussen kunnen passen. Ik zou je zo graag gewoon willen laten zijn. Niet géwoon laten zijn, maar gewoon laten zíjn. Natuurlijk ga ik met je naar de fysio als je dat nodig hebt en grijpen we elke mogelijkheid aan die jou kan helpen het beste uit jezelf te halen, met liefde wring ik me in duizend bochten voor jou. Maar waarom moeten er overal hokjes en vakjes voor zijn, en van waar de neiging om dan voor het gemak meteen maar een route uit te stippelen voor de toekomst?

 Op papier heb jij een LVB -licht verstandelijke beperking, en o wat haat ik dat woord-, maar voor mij heb jij een Lief Vrolijk Brein. Voor mij ben jij jij en met alles wat jou jij maakt, ben je nog steeds het leukste jongentje dat ik ken. Ik wil gewoon dat jij kunt leven zonder dat je hoeft te struikelen over de beperkingen van deze maatschappij. Ik wil dat jij mag zijn zoals je bent. Ik geloof in jou, je doet je best en we zien wel waar het schip strandt. 

Ik wil dat je weet dat ik van je hou en dat waar je ook terecht zal komen, dat dat voor mij niet meer of minder zal zijn dan waar je zussen zullen komen. Uiteindelijk gaat het erom dat je dicht bij jezelf blijft, dat je je inzet voor anderen en dat je gelukkig bent in alles wat je doet. 

Je was bijna dood in mama’s buik, maar je leeft en hoe! Vanaf dat je een kleine baby bent laat je keer op keer zien hoe leuk je het leven vindt. Al zou je enige talent zijn om anderen aan het lachen te maken, dan is dat alleen al meer dan voldoende reden om een prachtig leven tegemoet te gaan. 

Lieve zoon, ik zal er alles aan doen om jouw pretoogjes en brede lach nooit meer te laten verdwijnen. Je bent prachtig, mede door je lieve vrolijke brein. Toevallig ben jij jij en wat een mazzel dat ik jouw moeder ben! Dank je wel dat je mij leert om in het moment te leven en dat je me elke dag aan het lachen maakt, ook wanneer de zorgen mij soms boven het hoofd stijgen. 

Knuffelaanval -jij bent de uitvinder daarvan- en kus van mam”