“3 weken oud en hersenvliesontsteking”

“Daar liggen we weer. Dit keer niet met je broer maar met jou. Wat heb je ons laten schrikken bink.

Ik gaf ‘s nachts je broer de fles en daarna was het jou beurt. Ik haalde je uit je bed en je voelde wel heel erg warm. Normaal temperatuur ik je niet meer ‘s nachts, want je kon je al goed warm houden. Naar mijn gevoel was je wel heel warm, toch maar even temperaturen dan. Mijn vermoeden werd bevestigd, je hebt koorts, 38.3. Je was pas drie weekjes en ik wist dat zulke jonge babytjes geen koorts mogen hebben. Vanaf het moment dat de thermometer mijn vermoedde bevestigde wist ik dat er iets niet goed was, ik had je namelijk niet te warm ingestopt. Ik heb je tien minuten in je romper op bed gelegd bij ons om te kijken of je zou afkoelen, langer durfde ik niet.

Ik belde de huisartsenpost en we moesten meteen langs komen. Het was 05:30 toen we aankwamen. Daar heeft de arts je nogmaals getemperatuurd, 39.6. Je voelde je in een rap tempo steeds slechter en bleef maar huilen, zeg maar krijsen. We werden meteen naar de spoed eisende hulp gebracht.

Eenmaal op de seh beland hebben ze een hoop testen gedaan. Je bloed en urine werden nagekeken, en ze keken zelfs of je positief testte op corona. Toen de uitslag van de coronatest negatief was werden we meteen overgeplaatst naar de geboortezorg. Hier hadden ze veel meer spullen voor zulke kleine kindjes.

Je kreeg allemaal slangetjes en een infuus op je kleine lijfje. Nogmaals bloedprikken. Dit keer kreeg jij ook een ruggenprik, ze wilde kijken of er wat te zien was in je hersenvocht. Het zag er slecht uit. Voor mijn gevoel duurde het super lang voor we de uitslagen kregen. Ondertussen dronk jij gelukkig nog wel voldoende uit je flessen.

‘S avonds kwam het hoge woord eruit: je hebt hersenvliesontsteking. Ik wist dat het bestond, maar verder had ik hier nooit bij stil gestaan. Ik barste in tranen uit en vroeg de arts of we er op tijd bij waren. Ik wist hoe gevaarlijk dit kon zijn voor baby’s. Zij kon mij hier geen antwoord op geven maar zei wel dat het goed was dat ik mijn gevoel volgde en het niet heb afgewacht.

Je hebt twee varianten van hersenvliesontsteking: de virus- en de bacterie variant. De artsen wisten niet welke van de twee jij had, dus je kreeg uit voorzorg drie verschillende antibiotica. Mijn moederhart brak toen ik jou zo zag liggen. Wat had ik het graag van je overgenomen, zodat jij lekker onbezorgd thuis bij je broers en papa kon zijn.

Het ging beetje bij beetje, dag bij dag iets beter. Wel dronk jij nog steeds goed je flessen. De kinderarts stond er versteld van. Ze vertelde dat de meeste kindjes als ze zo zijn, aan de sonde moeten. Ondanks alle verdriet was ik toch trots dat je dit deed, kleine bikkel!

Na een paar dagen wisten ze dat jij de virus-variant hebt. De kinderarts was hier erg blij mee, de bacterie-variant heeft vaak een nóg zwaarder beloop. De antibiotica werd stopgezet dit werkt niet bij een virus, jou lichaam moest er zelf over heen komen. Je kreeg wel zetpillen zodat je minder (hoofd)pijn had. Je temperatuur, voeding en luiers werden goed in de gaten gehouden. Toen de koorts anderhalve dag weg bleef, na ruim een week mochten we naar huis.

Als ik er aan terug denk, of de foto’s zie krijg ik nog rillingen. Dit had heel anders kunnen aflopen. Gelukkig zijn we al weer een poos thuis en ben je inmiddels 10 weken oud. Je doet het gelukkig super goed, kleine strijder van mama!”