Ziekenhuis, bevallen & dierbare foto’s

Ik weet nog heel goed toen we maandagochtend 22 november aankwamen in het ziekenhuis, er werd aan ons gevraagd even geduld te hebben en dat de verpleegkundige ons ieder ogenblik kon komen ophalen. Gelukkig hebben we niet heel lang hoeven wachten maar er gebeurd op dat moment zoveel.. M’n hoofd maakte overuren, m’n hart was gebroken en de zenuwen voor de bevalling namen alleen maar toe. 

We werden naar onze ‘suite’ gebracht ( het was de laatste kamer van de kraamafdeling, zo werden wij niet geconfronteerd met gelukkige gezinnetjes die het ziekenhuis verlieten) en daar werd er kort met ons besproken wat we konden verwachten.. Op dat moment voelde ik me fijn bij de vrouw die ons vanaf het eerste moment heeft begeleid en geholpen. We werden op ons gemak gesteld en stuk voor stuk waren ze onwijs lief voor ons. 

Toen ik eenmaal was geïnstalleerd ging alles in een treinvaart. Ik werd constant in de gaten gehouden, getemperatuurd, gevoerd en geprikt. Kort daarna kwamen ze er achter dat ik al 1 centimeter ontsluiting had, maar dat wilde nog niet zeggen dat de bevalling dan snel op gang zou komen. 

Ik had vanaf het moment dat we het slechte nieuws hadden geregen tot dat ik aan kwam in het ziekenhuis bijna niks meer gegeten en al helemaal niet geslapen. Ik merkte dan ook aan mezelf dat ik dood en dood moe was, ik was uitgeput. De weeën die ik zondagavond had gehad waren verdwenen en nu namen meer mijn emoties en de vermoeidheid de overhand. In het ziekenhuis heb ik een spuit in mijn been gehad en ik heb nog steeds geen idee wat het was of hoe het heette, maar het werkte fantastisch. Ik heb gelukkig een aantal uurtjes slaap in kunnen halen.. 

Er was ons verteld dat zo’n spuit ongeveer 4/5 uur zou werken en dat ik er nog eentje kon krijgen voor de nacht als ik dat zelf wilde. Dat heb ik weten uit te stellen tot ongeveer 23:30, ik kreeg pijn in mijn rug en wist toen nog niet helemaal zeker of dit weeën waren. Gelukkig heb ik die nacht tot mijn verbazing ontzettend lekker en rustig kunnen slapen. Er stond in onze suite een bedbank voor Youri, maar gelukkig kreeg hij ook een normaal bed om in ieder geval de nacht op gelijke hoogte met mij door te kunnen brengen. Het is toch anders dan thuis, maar op dat moment vond ik het ontzettend fijn om gewoon samen te kunnen slapen. 

Ik werd dinsdag 23 november wakker met vreselijke rugpijn en ik had toen op dat moment nog geen idee dat weeën ook in je rug kunnen zitten. Op dat moment wist ik gewoon niet wat er zou gaan gebeuren en hoe lang het nog zou duren. Ik kreeg een soort paniek aanval en in m’n emoties heb ik meerdere malen gesmeekt om een keizersnede omdat ik dacht dat dat op zo’n moment sneller zou gaan en ik dan minder bewust alles mee zou krijgen. Uiteindelijk hebben ze dit niet gedaan en ben ik daar zelf nu heel blij mee.. 

Rond 9:50 die dag zat ik op de 3 centimeter ontsluiting  en dat betekende dat ik eindelijk een ruggenprik kon krijgen. Maar het was nog een hele uitdaging. De arts die deze bij mij zou komen zetten sprak weinig tot geen Nederlands en dat werkte niet echt mee om mijn zenuwen en emoties onder controle te kunnen houden. Ik hoorde hem zelfs nog mompelen dat het ‘very challenging’ ging worden. De verpleegster stond tegenover me en probeerde me rustig te krijgen en na een tijdje lukte het me om te ontspannen waarna de ruggenprik eigenlijk vrij snel goed zat. Ik kan me nog goed herinneren dat ze met een ijskoud watje aan het aftasten waren hoe m’n gevoel was en of het gevoel überhaupt minder zou worden. Naar mijn idee duurde het eeuwen voor ik helemaal verdoofd was. Maar toen ik eenmaal niks meer voelde, voelde ik een soort van rust over me heen komen. De zwangerschap zelf is voor mijn lichaam een hele aanslag geweest en om dan vanaf dat moment lichamelijk even helemaal te ontspannen voelde voor mij als een hele opluchting.

Ik heb dan ook geslapen, heel lang geslapen. Artsen en verpleegkundige liepen heen en weer, temperatuurde me nog steeds en hielden me nauwlettend in de gaten maar ik heb daar niks van meegekregen. Ik had geslapen als een blok.

Als ik het me goed voor de geest kan halen werd er rond 16:15 nog eens gevoeld op hoeveel centimeter ik zat. Vaag in de verte hoorde ik: ‘Je hebt 10 centimeter, als je er klaar voor bent kun je beginnen met persen..’  

Weer die totale paniek in mijn hoofd. Ik wilde niet persen en ik wilde geen pijn. Alles wat ik wilde was nog even slapen en genieten van ons kindje in mijn buik, ookal was hij stil en bewoog hij niet meer. 

Ik weet niet meer precies hoe het vanaf dat moment is verlopen, want ik was nog steeds een soort van onder zeil door de ruggenprik. Voor mijn gevoel heb ik niet alles zo bewust meegekregen als een andere moeder die ligt te bevallen.. Er kwam een soort gevoel naar boven borrelen waardoor ik alleen maar kon denken: ‘Kom op Es, dit kan jij! Kom op!’ En schuin achter mij stond Youri.. De man die mij altijd rustig weet te krijgen. Hij heeft alles tot op de voet gevolgd en de hele tijd door gezegd hoe goed ik het deed en hoe trots hij was. Iedere keer nadat ik een hap lucht had genomen en begon met persen zorgde Youri er voor dat mijn kin op mijn borst kwam te liggen waardoor ik op de een of andere manier meer kracht kon zetten. Op een bepaald moment was zijn hoofdje geboren maar zijn schoudertjes wilden niet.. Er werd een gynaecoloog bij gehaald die er voor heeft gezorgd dat onze mooie zoon om 16:31 geboren werd. 

Hij was geboren maar ik wilde niet meteen naar hem kijken. Hij werd gewogen en gemeten en toen hij daar lag durfde ik pas mijn hoofd om te draaien om te kijken hoe hij er uit zag. De tranen bleven uit, misschien omdat ik moe was en alles even op een rijtje moest krijgen. 

Tijdens het persen heb ik tegen Youri gezegd: ‘Ik weet zeker dat mijn moeder of onderweg is of hier allang in het ziekenhuis is..’ Ik had het nog niet gezegd of de telefoon van de verpleging ging af met de mededeling dat mijn moeder inderdaad al in het ziekenhuis was. 

Zij was er dan ook al eerste nadat ik was bevallen, samen met haar vriendin. Kort daarna kwam mijn schoonmoeder met haar man binnen. Youri is samen met zijn moeder en mijn moeder naar een andere kamer gegaan waar er afdrukjes werden gemaakt van zijn handen en voetjes, waar hij werd gewassen en aangekleed en waar hij in een doek werd gewikkeld. Toen ik Youri mer hem in zijn armen zag binnen komen brak mijn hart nog een beetje meer. Ik had het hem zo gegund een vader te zijn voor ons mooie zoontje. Mijn hart liep over van liefde, ons kind is prachtig! Ik was trots op Youri, ik was trots op onze zoon en ik was trots op mezelf. Hetgeen waarvan ik dacht dat ik het nooit zou kunnen, was me gelukt. 

Met de liefde die wij voor elkaar hebben is een prachtig kindje voortgekomen. Rondje wangetjes, grote voetjes, 10 tenen en 10 vingertjes, een klein neusje en oortjes en behoorlijk veel haar. 

Ergens tijdens ons ziekenhuis verblijf in ons gevraagd of we gebruik wilden maken van stichting ‘Make a Memory’. Deze komen geheel vrijblijvend foto’s maken van overleden kindjes. We wilden daar graag gebruik van maken en rond 20:00 kwam er dan ook een fotograaf. Ik heb haar naam niet verstaan en ik weet ook niet meer hoe ze eruit zag, want ik geloof dat ze na 5 minuten ook alweer vertrokken was. 

Via de avond verpleegster zijn we in contact gekomen met Jeanien. Jeanien is fotografe en is gespecialiseerd in afscheidsfotografie en tevens ook de zus van onze avond verpleegster. Nooit eerder had ik er bij stil gestaan dat afscheidsfotografie bestond. Die avond na dat ik was bevallen heb ik Jeanien een appje gestuurd en afgesproken dat we de volgende dag even zouden bellen….

Beeld: Make a memory