“Ze zal altijd zijn tweelingzus zijn”: Tiffany over het verlies van haar baby

Een zwangerschap die goed leek te gaan

“Ik was zwanger van een tweeling. Alles ging goed, zonder klachten. Tot ik met 27+4 plotseling weeën kreeg en met 28+1 ben bevallen. Maar ook toen ging alles nog goed met onze dochter Noor Noëlle en zoon Noël Oliver.

Na twee weken werd Noor ziek. We werden gebeld en moesten komen. We hoorden ineens allemaal alarmen en piepers. De laatste woorden waren: ‘Snel komen! NU!’ En er werd opgehangen. Aangekomen ging het opeens heel slecht. De couveuse was open, er stonden zo’n tien artsen en verpleegkundigen om haar heen, ze had een AED-sticker op haar borst en lag vol infusen. Ze had hartritmestoornissen, haar zouten waren totaal uit balans, bloedarmoede, haar nieren werkten niet meer, darminfectie, en haar hersenen gaven epilepsiesignalen af. Of ze het zou redden, was de vraag.

Wonder boven wonder krabbelde ze op en werd stabiel. De twee weken erna ging het met de dag beter en we hadden het op woensdag 30 juli zelfs over overplaatsing. Donderdag 31 juli kwam de arts binnen. We dachten voor de overplaatsing, maar dat was niet zo. Noor had door het ziek zijn van twee weken ervoor hele ernstige hersenschade opgelopen. Dit was plotseling zichtbaar geworden op de hersenecho. Op eerdere echo’s was dit niet zichtbaar geweest, dus ook voor de artsen kwam dit als een verrassing.”

We stonden voor een onmogelijke keuze. Dat we Noor dit niet aan konden doen, wisten we zeker

Tiffany

De onmogelijk keuze

“De artsen legden uit wat het zou betekenen voor haar toekomst. En hoe hard dit nieuws ook aankwam, we wisten meteen zeker dat ze niet mocht lijden. Omdat ook de artsen het niet geloofden, is er de volgende dag nog een echo gemaakt. Deze was al erger dan de dag ervoor. Maandag was er weer een echo, en deze was weer erger dan die van vrijdag.

We stonden voor een onmogelijke keuze. Dat we Noor dit niet aan konden doen, wisten we zeker. Want de toekomst zag er erg slecht uit. De artsen gaven ons twee opties: stoppen met de high flow én de voeding, zodat ze langzaam zou verzwakken met morfine tegen het hongergevoel. Of wachten tot ze opnieuw ziek werd, en dan de morfine starten om haar leven te beëindigen. Onmogelijk zware keuzes, die geen ouder ooit zou moeten maken.

Op zondag 10 augustus werd Noor weer bleek en huilerig. ’s Avonds kregen we het telefoontje: ‘Kom maar, Noor gaat achteruit.’ Toen wij een uur later aankwamen bij het UMCG, lag ze erbij als een lappenpop. We kregen nog een kleine reactie, maar dat was het. Ze was zo ontzettend ziek, en dat samen met haar hersenschade, heeft ons doen besluiten de morfine te starten. Zes uur later is Noor in onze armen overleden.”

Het leven daarna

“Het is een tweeling, dus Noël had ook nog zorg nodig. Wel is Noël meteen overgeplaatst naar een ziekenhuis in de buurt. Maar Noël hield ons wel op de been. Bij elk moeilijk moment deed Noël weer iets zodat we moesten lachen. Ook is er nog een (bonus)zoontje in huis, Noah. We hielden elkaar in de gaten, deden het samen en haalden herinneringen op.

Noor was tot haar begrafenis bij ons in huis, dus we konden goed afscheid nemen. Wat voor mij ook veel rust geeft, is het gevoel dat ze bij ons is. Net dat ene liedje op de radio als je het moeilijk hebt, dat vlindertje dat bij je komt als je het even niet meer ziet zitten. Wel is het soms enorm lastig, omdat het een tweeling is. Noël lijkt gigantisch op Noor. En we hebben alles dubbel. En opeens is het voor één in plaats van twee.”

De ene dag gaat het goed, de andere dag niet. Soms wil je alleen maar huilen, soms wil je even plezier hebben

Tiffany

De plek die Noor nog steeds heeft

“Noor zal altijd in ons leven zijn. En er zullen nog veel moeilijke dagen komen, want Noor en Noël delen natuurlijk een verjaardag. Ze is en blijft onze prachtige dochter. We hebben ook bewust gekozen voor een geboortekaartje toen ze geboren werden. Ze waren beide geboren en daar waren we blij mee, wat er ook zou gebeuren.

Er hangen foto’s van haar in huis. Noor haar knuffel ligt bij Noël in de box. Ze wordt genoemd en we blijven haar noemen. Niet als verleden tijd, maar als dochter. Want dat zal ze altijd zijn.

Wat voor ons nog wel lastig is, is erover praten tegen vreemden. We lopen met trots met Noël op straat, maar omdat hij nog klein is, krijgen we vaak de vraag hoe oud hij is. En dan komt al snel het gesprek op vroeggeboorte. Noor daarin noemen is voor ons heel logisch, alleen het is een heftig verhaal en we willen mensen die er niets vermoedend naar vragen geen nare dag bezorgen. Dus we zoeken nog een manier om Noor wel te noemen, maar zonder het hele heftige verhaal. Want ze hoort erbij en mag genoemd worden. Ook deel ik veel op Instagram. Niet alleen om mijn verhaal kwijt te kunnen, maar ook om Noor niet te vergeten. Tegen Noël vertellen we verhalen, al zal hij het nu nog niet begrijpen. Maar Noor zal altijd zijn tweelingzus zijn die te sterk voor de wereld was en die daarom een engel is geworden.”

Lees ook

Drie moeders over het verlies van hun baby: “Je geeft het geen plek, je draagt het met liefde mee”

Rouw gaat alle kanten op

“Doe het op je eigen manier en praat erover met je gezin. Leef van dag tot dag. Dat je soms niet met je overleden kindje bezig bent, wil niet zeggen dat je hem of haar vergeet. Dat doe je nooit.

Ook snappen veel mensen niet hoe heftig dit is, of weten niet wat ze moeten zeggen. Het kan hard aankomen, maar deze mensen doen ook maar hun best. Ze hopen dat ze het beste zeggen. Natuurlijk gaan sommige reacties te ver. Zorg dan voor jezelf en ga niet piekeren. Deze reactie zegt iets over die andere persoon, niet over jou.

De vraag ‘Hoe gaat het?’ kon ik moeilijk beantwoorden. Want per uur kan het verschillen. De vraag ‘Hoe gaat het vandaag met je?’ vond ik daarom ontzettend fijn. Want vandaag is veel makkelijker te beantwoorden dan over een langere periode.

Rouw gaat alle kanten op. Een baby verliezen is heel heftig en heeft invloed op het hele gezin. De ene dag gaat het goed, de andere dag niet. Soms wil je alleen maar huilen, soms wil je even plezier hebben. Soms ben je trots op je baby en dat je haar mocht dragen. Soms is het ondragelijk.”