Yvette over het verlies van haar baby: “Het gemis gaat niet voorbij”

Twee dagen voor de uitgerekende datum

“Ik was 40 weken zwanger en het was een probleemloze zwangerschap. Ik had al twee zoontjes van 2 en 4 jaar oud en ik had deze derde zwangerschap dan ook alle vertrouwen dat het goed zou gaan, ik had immers al twee gezonde kinderen op de wereld gezet. De week voor de uitgerekende datum voelde ik mijn zoontje wat minder bewegen en heb toen een paar keer de verloskundige gebeld. Zij liet mij weten dat ik me echt geen zorgen hoefde te maken. Omdat ik vrij recent al twee keer bevallen was, was mijn baarmoeder helemaal uitgerekt en daarom zat er minder gevoel in. Ook zei ze dat baby’s nou eenmaal rustiger zijn zo vlak voor de bevalling.

Ik ben toen aan blijven dringen op een echo in het ziekenhuis, maar ook daar stelden ze me gerust en lieten ze weten dat alles oké was. Ik vertrouwde het niet helemaal, maar ik wilde me ook niet aanstellen en dacht bij mezelf: zij zullen het toch wel weten, ze zijn de experts. Uiteindelijk voelde ik weer niets en werd ik weer doorgestuurd naar het ziekenhuis. Toen bleek dat mijn zoontje in mijn buik was overleden, twee dagen voor de uitgerekende datum.”

ik doorlééfde het verdriet niet echt. Het is veel beter om het verdriet echt binnen te laten komen en er doorheen te gaan

Yvette

De stilte na het verlies

“In het begin kreeg ik heel veel aandacht. Er kwamen veel mensen langs, met bloemen, soep en ontbijtjes. Pas na twee weken viel ik in een diep gat, toen al die aandacht opeens wegebde. Ik had toen natuurlijk mijn kinderen van 2 en 4 om me heen, daardoor moest ik elke dag opstaan en hielden zij mij bezig. Anderzijds waren ze me vaak te veel (te druk, te aanwezig, ik wilde gewoon in een hoekje gaan huilen) en daar voelde ik me dan weer schuldig over.

Achteraf ging ik toen veel te veel op zoek naar afleiding: shoppen, vakanties boeken, afspreken met mensen. Zo kwam ik de dagen wel door, maar ik doorlééfde het verdriet niet echt. En dat is een kortetermijnoplossing; dat verdriet steekt heus wel weer op. Het is veel beter om het verdriet echt binnen te laten komen en er doorheen te gaan. En dan heb je eigenlijk alleen mensen nodig die naast je komen zitten en zeggen: het is goed, ik begrijp je, en die je niet proberen te troosten.”

Het verdriet gaat niet over, ook niet als je daarna nog tien kinderen krijgt

Yvette

Zijn naam blijft genoemd worden

“Op zijn geboortedag gaan we altijd naar de begraafplaats en daarna met elkaar eten. En toen wij vorig jaar op vakantie waren met z’n tweeën, is mijn oudste zoon in zijn eentje erheen gegaan om het grafje te verzorgen. We praten wel over hem, niet vaak, maar niemand wordt er ongemakkelijk van als we het er wel over hebben. Hij hoort gewoon bij ons gezin.”

Een rouw die je overvalt

“Mijzelf heeft het nogal overrompeld dat ik zo verdrietig was. Ik kende niemand die zoiets had meegemaakt, had zelf ook nog nooit een dierbare verloren en ik dacht echt dat het wel mee zou vallen omdat ik mijn zoontje immers niet gekend had (wat veel mensen denken). Dus ik was extra verbaasd toen ik in een heel volwassen rouwproces terechtkwam.”

Lees ook

“Door te schrijven, neem ik ruimte in”

Lees ook

Drie moeders over het verlies van hun baby: “Je geeft het geen plek, je draagt het met liefde mee”

Erkenning en liefde die blijft

“Tegelijkertijd verbaasde het mij hoe weinig ruimte er was in mijn of de omgeving om over mijn zoontje te praten. Mensen vinden het allemaal nogal ongemakkelijk, dus dan praten ze er maar niet over of ze zeggen lastige dingen als: je bent toch nog jong… dat werk. Tegen ouders die dit meemaken zou ik willen zeggen: neem de tijd, blijf praten met elkaar. Jullie verlies doet ertoe, jullie verdriet is echt en jullie zijn niet alleen. Ik zou ze echt aanraden websites als Mamaplaats te bezoeken en andere verhalen te lezen, want door die herkenning voel je je minder alleen en kun je misschien ook beter begrijpen wat er met jezelf aan de hand is.

Het is gewoon nog heel erg taboe in onze samenleving. Terwijl ouders die dit meemaken vooral behoefte hebben aan aandacht en erkenning van hun verlies, want we denken er nog bijna elke dag aan. Het gemis gaat niet over, ook niet als je daarna nog tien kinderen krijgt. Het overleden kindje hoort bij het gezin. We willen over het kindje en de zwangerschap praten, en hun naam horen doet ook echt goed.”