Stille geboorte: “may we meet again…”

“Jij werd door je papa weer opgehaald beneden, want: ja, jij had in een koelcel geslapen. Anders was je niet zo lang mooi gebleven. Hoe onwerkelijk ook. Met het binnenrijden, een klein sprankeltje hoop. Ga je nu wel bewegen? Ga je nu wel huilen? Maar nee. Nog steeds die mooie maar stille baby. We hebben eindeloos met je geknuffeld. Hoe bizar dat ook mag klinken. Maar je was zo mooi. Zo af. Zo oneerlijk. 2100 gram en 51 cm lang.

De zorg kwam in en uit, om te checken hoe het met mij ging. Tja, op heel veel verdriet na ging het goed. Lichamelijk, net als na elke bevalling, enorm moe. Maar nu ook geestelijk op.

Vandaag werd je opgehaald. Opgehaald voor onderzoek. En de begrafenisondernemer zou langskomen. Om een uur of twaalf was daar de meneer van het transport. Daar ging je… Huilend neem ik afscheid van je. Je papa heeft je helemaal door het ziekenhuis naar de auto gebracht, zodat de meneer je mee kon nemen. En terwijl ik snikkend afscheid neem en een enorm gat voel in m’n borst, komt de mevrouw van de begrafenis binnen.

Lees ook

Muziek kiezen voor het afscheid van je baby

Wat kies je dan, hè? Wat had je mooi of leuk gevonden? Helemaal niks. Want de dood is niet leuk. Dan maar zo mooi mogelijk.

Zelfs nu, 9 jaar later, is het oneerlijk. Raar en onwerkelijk. De wereld draait gewoon door, terwijl het gat in m’n borst daar nog steeds zit. Dat plekje in m’n hart waar jij hoort te zitten, is nu een gat. Een gat vol met liefde, maar wel met eindeloos veel vragen. Eindeloos veel liefde. Eindeloos gemis.

May we meet again…“