Sepsis, a secret killer…

Maandag 28 maart

“Ik bracht Lars (4) naar school. Na 8 dagen ziek te zijn geweest, leek het eindelijk wat beter te gaan. De griep heerste hier in huis. Een dag liep de koorts zelfs op tot 41°, waarvoor ik de huisarts nog belde. Het advies was uitzieken en blijkbaar had ze gelijk. Na 8 dagen was hij weer opgeknapt.

Met Nina en Julia deed ik de wekelijkse boodschappen en liep nadien even langs een vriendin. En nog geen kwartier later gingen we zo op de dolle plof naar Monkey Town. Wat een heerlijke ochtend. Mooi om te zien hoe Nina en Julia samen speelden. Hoe super ondernemend Julia was en het klimmen haar zelfs makkelijker af ging dan Nina (vanwege Nina’s motorische achterstand) Duwend achter een groot blok stapte de kleine meid er al vrolijk op los. Hoe lang zou het nog duren voordat ze zou gaan lopen?

Dinsdag 29 maart

Na werktijd haalde ik Lars, Nina en Julia op bij de opvang. Julia was wat rustig geweest vandaag, maar verder goed te pas en geen bijzonderheden. Thuis was ze ook wat jengelig, maar het eten leek prima te smaken en ook de yoghurt ging er prima in. Julia was na het eten weer wat huilerig en deed telkens haar handjes in haar mond en ze had wat rode wangen. De oorthermomether gaf geen koorts aan. Vast doorkomende tandjes. Met een zetpil legde ik haar rond half 7 in bed.

Woensdag 30 maart

‘s Nachts wordt ze wakker. Ik loop naar beneden om een flesje melk warm te maken. Ze huilt niet zo vaak, maar als ze een keer wakker is, geven we haar vaak melk. Als ik boven ben, is ze weer stil. ‘Pff’ denk ik, ‘irritant.’ Maar even later huilt ze toch weer, dus ik geef haar melk. Ze voelt mega warm. Even de pyjama trui uit en een zetpil. Ik denk te voelen dat ze koorts heeft. Er ligt geen thermometer, maar het voelt wel zo. Eenmaal terug in bed met het flesje slaapt ze zo weer verder. Ik ook. ‘s Morgens zijn Lars en Nina wakker. Lars hoeft niet naar school ivm studiedag. Dus we hoeven nergens heen. Rond 9u bel ik met mijn zus. Omdat Lars vrij is, wil ik wat leuks doen. Even naar een indoor speeltuin, dat was maandag ook zo leuk en Lars vond het zo jammer dat hij niet mee was. Het is om 10u open. Ik bel mijn zus. ‘Julia voelde wat warm vannacht, ik denk dat ze koorts heeft of ook de griep. Ik kijk wel even hoe het gaat. Ze slaapt nu nog, maar anders geef ik haar wel een zetpil als ze dan wat jengelig is kan ze wel gewoon een beetje op schoot ofzo’. Om half 10 kom ik op haar kamer. Ik hoor haar ademen, maar dat is vaker zo. Ze klinkt eigenlijk altijd wel wat verkouden en astmatisch. (wel eens voor naar de huisarts geweest maar niets bijzonders). Ik heb dus ook niks door. Na een half minuutje ofzo doe ik de lamp aan in de kamer.

Dan zie ik ineens: Hee, haar ogen zijn open. Ik pak haar uit bed en zie ineens dat ze wat grauwig/bleek ziet. Oh, dit is niet goed! Mijn hart bonst in mijn keel. Haar ogen staan naar boven toe, een beetje in de hoek. Haar armpje schokt, haar beentje schokt.. Ik denk vlug na en blijf rustig. Is dit een koortsstuip? Ik pak meteen mijn telefoon en bel 112. Ze voelt ook wat slap aan. Ik let intussen op haar ademhaling en hartslag. Beide zijn aanwezig. Ok, alert blijven! In mijn hoofd maak ik me klaar voor reanimeren ofzo, als dat nodig is. Ik let continu op haar hartslag en ademhaling. Tijdens het bellen – ik heb mijn telefoon op luidspreker staan – loop ik naar beneden. Ik doe de deur vast open voor de ambulance broeders. Ik blijf ontzettend rustig, ook omdat Lars en Nina er bij zijn. ‘Met wie bel je mam?’ Vraagt Lars. ‘Met de dokter, want Julia is wat slapjes!’ Zeg ik. Na 8 of 9 minuten bellen is de ambulance er. Ze nemen Julia van mij over. Ze blijft intussen nog steeds trekken met haar armpje en beentje. Ik krijg geen contact met haar. De ambulance broeder geeft haar zuurstof, omdat de saturatie is gedaald naar 92%. Ze heeft 41° koorts. Haar glucose is laag. Heel laag. En de stuipjes gaan niet weg.

‘We moeten haar meenemen naar het ziekenhuis’. Ik bel mijn zus. ‘Julia is ziek, ze heeft een soort van koortsstuip of epileptische aanval en we gaan nu naar het ziekenhuis, kan je komen?’ Zodra ze er is, aai ik de kinderen een keer over het hoofd en al gauw rijden we met sirene naar het ziekenhuis. Ik ben stil, maar van binnen schreeuw ik het uit.”