Moedervantweejongens: “Maar een kind blijft, denk ik, toch nog ergens de hoop houden dat ze ooit terugkomen”

Ik had jullie al meegenomen in het verhaal dat het nu definitief is dat onze zoon naar het speciaal basisonderwijs gaat in een ander dorp. Nu dit dichterbij komt, merken we bij ons allemaal onrust. Bij onze zoon, omdat hij afscheid moet nemen van al zijn vriendjes en vriendinnetjes in de klas en van de juffen. Bij ons, omdat we weer een nieuw hoofdstuk ingaan en niet weten wat ons nu te wachten staat. Heeft hij het er straks wel naar zijn zin? Zal hij hier nieuwe vriendjes maken? Hoe gaat het straks met het vervoer naar school?

Mama, het is zo leuk op school, ik wil echt niet weg!

En dan spookt ook nog de hele tijd dit zinnetje door mijn hoofd. En eerlijk: ik geloof ook dat dit bij mijn man door zijn hoofd spookt.

Begin deze maand overleed mijn lieve opa, op een onwijs mooie leeftijd ook nog eens. Dit riep bij ons allemaal weer herinneringen op van vorig jaar, toen mijn schoonvader overleed. En vooral bij mijn zoon was dit weer even een behoorlijk lastig moment. Als volwassene leef je ernaartoe, neem je “anders” afscheid, omdat je ergens weet dat het goed is. Maar een kind blijft, denk ik, toch nog ergens de hoop houden dat ze ooit terugkomen. We hebben hem meegenomen in het proces van afscheid nemen: uitleggen, praten en op de dag van de crematie, net als vorig jaar bij mijn schoonvader. Het blijft altijd de vraag: doe je hier goed aan? Persoonlijk denk ik nog steeds van wel, want je kunt het samen ‘afsluiten’. We praten er ook gewoon over thuis. Hoe zou het daarboven zijn? Hebben opa en superopa elkaar al gevonden? Zouden ze samen kletsen, klussen en genieten van de zon?

Wij gaan ons opmaken voor de laatste dag in het reguliere onderwijs en gaan daarna genieten van de kerstvakantie. Na de vakantie staat een nieuwe start op ons te wachten!

Voor nu alvast fijne feestdagen allemaal! 🎄”