Beeld: Kim Oostveen: “mama bij mij op bezoek in Australië in 1994, toen ik daar was tijdens een jaar studie-uitwisseling. Ik besef, terwijl ik de lieve foto bekijk, dat zij toen precies 54 jaar oud was – mijn leeftijd nu. Dat moet zo zijn. Ze voelt dichtbij me.”
Moederschap en gemis: “Dankbaarheid groeit met terugwerkende kracht”
“De dagen rondom Moederdag mijmer ik over mijn moeder. En haar moeder. En háár moeder. En hoe ik zelf mijn moederschap invul. Ik besef steeds meer dat moeder zijn met gebreken komt.“
“Het is geen garantie voor de toekomst… niet voor m’n kind, niet voor mezelf. En sjemig, wat ben ik blij met mijn eigen maatje van ondertussen bijna 13 jaar.
Dan gaan mijn gedachten terug naar hoe mijn moeder haar moederschap invulde. In mijn herinnering was ze er voor ons. Koekje bij de thee na school. Oké, alleen een tweede koekje bij het tweede kopje thee. Die discipline heb ik niet volgehouden… Bij mij gaan er veel meer koekjes doorheen.
Kim Oostveen: “Ze was een bikkeltje. Ze hield vol. Ondanks de pijn en steeds minder grip op wat er om haar heen gebeurde.”
Kleding voor ons uitzoeken. Zo leuk, bloesjes met stipjes. En kleding en schoenen weggooien als ze vond dat dit echt niet meer kon, met te veel gaten. Menig ruzie over gehad in de puberteit. Elke avond kookte ze. Ze hield er niet van, en ze dééd het. Voor een weeshuis. Altijd kon iedereen aanschuiven, als we het maar voor 18.00 uur lieten weten. Het lastigste vond ze: bedenken wat nú weer te maken. Creativiteit in de karbonade, worst, bloemkool, gekookte prei of andijvie en de aardappelen.
Dat herken ik wel een beetje.
Mijn moeder uitte haar liefde veelal in praktische hulp. Meedenken, gevraagd of ongevraagd. Krantenartikeltjes opsturen. Regelmatig belde ze met allerlei vragen, ook over al mijn vrienden: “Hoe heetten ze ook alweer?” Ze was lief. En geïnteresseerd in iedereen. Ze hield mijn reizen bij in de atlas, waar ik nu weer zat.
Het leven van haar kinderen was haar leven. Wij vulden haar leven met levensenergie. Drie jaar geleden overleed ze, na diverse ziekten, fysiek en ook geestelijk steeds zwakker wordend. Ze was een bikkeltje. Ze hield vol. Ondanks de pijn en steeds minder grip op wat er om haar heen gebeurde.
Als ik terugkijk, zie ik hoe ik als dochter niet altijd de makkelijkste was. Ik ging de hort op, ik was veel weg, zwierf over de wereld. Regelmatig (voor het mobiele tijdperk) zonder bericht aan het thuisfront… Best lastig voor een moeder voor wie haar kinderen zo belangrijk zijn.
Moeder zijn, terwijl je je eigen moeder moet missen
Ik kwam met een alternatief plan om een kindje te krijgen, met een partner die ik erbij zocht. (Hierover in andere blogs meer…) Een ‘out-of-the-box-baby’, noem ik het maar even. Mijn grootste supporter: mijn 72-jarige moeder. Vooruitstrevend!
Jarenlang zei ze tegen haar familie en kennissen: “Als ze geen kinderen willen en ik geen oma word, dan is dat ook goed.” Ze respecteerde onze leefwijze. En wát was ze blij om toch nog oma te worden. Ik ben blij en dankbaar dat ze tien jaar oma is geweest van mijn zoon en mijn nichtje.
Dankbaar zijn met terugwerkende kracht? Dat kan zeker! Ook mijn eigen leven reflecterend helpt me mijn eigen rol zien. Wat er niet was – en vooral wat er wél was. En vrede sluiten als het anders ging dan ik soms wilde.
Ook daar help ik mensen bij, als het levenseinde in zicht komt.
Of als ze zich daarop willen voorbereiden. Of erna, als afscheid niet meer mogelijk was.
Reflectie op het leven en je dierbare naasten: een Afgerond Afscheid geeft rust en dankbaarheid.
http://www.afgerondafscheid.nl“
PRAAT MEE MET ANDERE Mama’s in de community
Kom in contact met (aanstaande) ouders, word lid van een geboorteclub en blijf op de hoogte van de ontwikkeling van je kind.
OOK INTERESSANT
Eenvlinderuitvaart: “Waarom begraaf je het?”
Drie moeders over waarom zij geen sinterklaas vieren: “Teveel verdeeldheid”
Justm: “Ik maak mezelf en dit kleintje de belofte…”