ziekenhuis

Beeld: Gezinvolgeluk

“Mijn wereld stond stil, terwijl die van ons kindje bleef doorgaan”

Author Picture

De weken na die eerste echo waren een achtbaan van emoties. Ondanks dat ons kleintje zich in mijn keizersnede-litteken had genesteld, groeide het – tegen alle verwachtingen in. Het hartje klopte stevig en het kleine lijfje bewoog zich vol leven op de echo’s. Die momenten gaven ons zoveel hoop. Misschien zou het toch goedkomen. Misschien zou ons wondertje toch de kans krijgen om te groeien en bloeien.

“We lieten meerdere pretecho’s maken, bijna alsof we onszelf wilden overtuigen dat dit kindje, ons kindje, echt een kans had. We begonnen voorzichtig te dromen over de toekomst. Hoe zou ons kleintje eruitzien? Zou het een jongetje of een meisje zijn? Welke naam zouden we kiezen? Hoe wilden we de kinderkamer inrichten?

Gezinvolgeluk: “Toen dat moment daar was, lag ik daar, kwetsbaar en gebroken, terwijl ze het hartje van ons kindje probeerden te stoppen, vlak voor mijn ogen. “

Maar ondanks al die hoop begon de realiteit ons langzaam in te halen. Tussen de zeven en negen weken zwangerschap bracht ik steeds meer tijd door in het ziekenhuis. Ik bloedde veel en de pijn werd bijna ondraaglijk. De onzekerheid vrat aan me; elke echo werd een confrontatie met onze angsten.

Lees ook

Zwanger na miskraam: “Hoop is soms de zwaarste last om te dragen…”

Uiteindelijk kwam het moment dat ik vreesde, maar diep vanbinnen al had verwacht. Mijn lichaam kon deze zwangerschap niet langer dragen zonder groot gevaar voor mijn eigen gezondheid. De artsen vertelden me dat er geen andere keuze was dan ingrijpen. Voordat ze konden opereren, moest eerst het hartje van ons kindje gestopt worden vanwege de extreme doorbloeding van mijn baarmoeder. Dit was nodig om complicaties zoals baarmoederverlies – of zelfs erger – te voorkomen.

Toen dat moment daar was, lag ik daar, kwetsbaar en gebroken, terwijl ze het hartje van ons kindje probeerden te stoppen, vlak voor mijn ogen. Maar wat er toen gebeurde, had niemand verwacht. Na ongeveer dertig seconden begon dat kleine, sterke hartje weer te kloppen. Een wonder – iets wat ze nog nooit eerder hadden gezien. Mijn wereld stond stil, terwijl die van ons kindje bleef doorgaan.”

Dit is een verhaal van Gezinvolgeluk

Deze moedige mama deelt haar eerlijke en rauwe ervaringen rondom zwangerschap en verlies.

Lees verder onder de advertentie
Lees verder onder de advertentie

OOK INTERESSANT

Bekijk alles

Persoonlijk

Geen partner, wel een kinderwens: hoe zij moeder werd via co-ouderschap