Een roze wolk met een gitzwarte rand – Rebecca’s kraamtijd speelde zich af tussen ziekenhuisbezoeken

“Ik weet nog precies hoe het begon. Ik was 33 weken zwanger en het was bijna oud en nieuw. Op 30 december kregen we het nieuws: mijn schoonvader had kanker. Al maanden waren er vage klachten, onderzoeken, hoopvol nieuws en eindeloos wachten. We wisten nog niets zeker, maar het voelde als het begin van iets wat je liever niet onder ogen ziet. Mijn roze wolk veranderde in één met een gitzwarte rand.

En toch: het leven ging door. Het móest doorgaan. Want stress en zwangerschap gaan niet goed samen. Dus leefden we tussen ziekenhuisbezoeken, echo’s en geboortelijstjes. Mijn vriend probeerde zich groot te houden, maar ik zag het verdriet achter zijn ogen. Hij verloor zijn moeder al toen hij acht jaar oud was – zijn vader was sindsdien alles. Zijn vader, moeder, maatje en steunpilaar.

Mijn vriend probeerde zich groot te houden, maar ik zag het verdriet achter zijn ogen

Rebecca

Toen, bij 37,5 week zwangerschap, braken mijn vliezen. En daar was ze: onze dochter. Gezond, mooi, onze grote vreugde. Mijn schoonvader hield haar de dag na haar geboorte in zijn armen. Hij straalde. Hij kwam zelfs de volgende dag weer, terwijl hij niet naast de deur woont. Het was bijzonder… en achteraf gezien voelde het ook als een afscheid.

Want drie dagen later kwam het telefoontje. Hij was opgenomen. De diagnose: keelkanker, met uitzaaiingen. Genezing leek uitgesloten. En hij wilde geen behandeling. Alles stortte in. Daar zaten we: ik op mijn kraambed, dochter in de box, mijn vriend in tranen. Het gelukkigste en het verdrietigste moment van ons leven, tegelijkertijd.

We hebben het lang stilgehouden. Op de vraag ‘Zit je op een roze wolk?’ glimlachte ik wat. Want hoe vertel je dit verhaal? Hoe leg je uit dat je kraamtijd deels bestond uit ziekenhuisbezoekjes met een pasgeboren baby, omdat opa haar nog wilde zien?

Toch gebeurde er een wonder. De kanker bleek behandelbaar. Na een zware operatie, een stemprothese en een lang traject van revalidatie en chemo werd mijn schoonvader schoon verklaard. Geen garanties, maar wél hoop. En tijd. Kostbare tijd.

Waarom ik dit verhaal deel? Omdat ik merk hoe weinig we praten over afscheid. Omdat ik voel hoe onvoorbereid je bent als het ineens dichtbij komt. En omdat ik nu, met terugwerkende kracht, zo dankbaar ben dat mijn schoonvader zelf al had nagedacht over zijn afscheid. Zijn wensen, zijn keuzes, zijn openheid. Het gaf ons houvast toen alles wankelde.

Monuta wil dat gesprek op gang brengen. Ze zijn open over afscheid en stimuleren iedereen in Nederland om er tijdens het leven al over na te denken. Want als je er nooit over praat, kun je je ook niet voorbereiden. En blijf je achter met vragen, twijfels of spijt. Deze situatie zette mij ook aan het denken hoe belangrijk het is om kinderen mee te verzekeren,  want dit kan dus gewoon al gratis.

Ik weet inmiddels: praten over de dood is niet eng. Het is juist een manier om het leven te omarmen. Om te zorgen dat er ruimte blijft voor liefde, herinneringen, en – als het zover is – een afscheid dat bij je past.

Helaas is in december 2024 mijn schoonvader alsnog overleden aan de gevolgen van zijn terugkerende ziekte.”

Heb jij het financieel al geregeld?

Met de Monuta Uitvaartverzekering zijn kinderen gratis meeverzekerd, al vanaf 20 weken zwangerschap. Als je kind 18 wordt, kan deze zelf een verzekering afsluiten. Tot die tijd is alles geregeld op jouw polis. Dat biedt een hoop financiële rust en zekerheid.