Drie moeders over het verlies van hun baby: “Je geeft het geen plek, je draagt het met liefde mee”

Tiffany

“Ik was zwanger van een tweeling. Alles ging goed, zonder klachten. Tot ik met 27+4 plotseling weeën kreeg en met 28+1 ben bevallen. Maar ook toen ging alles nog goed met onze dochter Noor Noëlle en zoon Noël Oliver.

Na twee weken werd Noor ziek. We werden gebeld en moesten komen. We hoorden ineens allemaal alarmen en piepers. De laatste woorden waren: “Snel komen! NU!” En er werd opgehangen. Aangekomen ging het opeens heel slecht. 

Noor had ernstige hersenschade opgelopen. We stonden voor een onmogelijke keuze, maar we wisten zeker dat ze niet mocht lijden. Zes uur nadat de morfine werd gestart, is Noor in onze armen overleden.

Noor zal altijd in ons leven zijn. En er zullen nog veel moeilijke dagen komen, want Noor en Noël delen natuurlijk een verjaardag

Tiffany

Het is een tweeling, dus Noël had ook nog zorg nodig. Hij hield ons op de been. Noor was tot haar begrafenis bij ons in huis, dus we konden goed afscheid nemen.

Noor zal altijd in ons leven zijn. En er zullen nog veel moeilijke dagen komen, want Noor en Noël delen natuurlijk een verjaardag. Ze is en blijft onze prachtige dochter. We hangen haar foto’s op, haar knuffel ligt bij Noël in de box. Ze wordt genoemd en we blijven haar noemen. Niet als verleden tijd, maar als dochter. Want dat zal ze altijd zijn.”

Yvette

“Ik was 40 weken zwanger en alles verliep goed. Met twee gezonde zoontjes van 2 en 4 jaar oud had ik er alle vertrouwen in. De week voor de uitgerekende datum voelde ik mijn baby minder bewegen en belde ik meerdere keren de verloskundige. Ze stelde me gerust: baby’s zijn vaak rustiger vlak voor de bevalling. Ook in het ziekenhuis zeiden ze dat alles in orde was. Toch voelde ik dat het niet klopte. Toen ik opnieuw werd doorgestuurd, bleek mijn zoontje in mijn buik te zijn overleden. Twee dagen voor de uitgerekende datum.

In het begin kreeg ik veel aandacht, maar na twee weken werd het stil. Mijn kinderen hielden me op de been, maar soms was het me allemaal te veel. Ik zocht afleiding: shoppen, vakanties boeken, afspreken, maar het verdriet bleef. Pas later leerde ik dat je er doorheen moet, niet omheen. Soms heb je alleen iemand nodig die naast je zit en zegt: het is goed, ik begrijp je.

Het verdriet gaat niet over, ook niet als je daarna nog tien kinderen krijgt

Yvette

Op zijn geboortedag gaan we altijd naar de begraafplaats en eten daarna samen. Mijn oudste zoon verzorgt het grafje met veel liefde. We praten niet vaak over hem, maar niemand wordt er ongemakkelijk van als we dat wel doen. Hij hoort gewoon bij ons gezin.

Het heeft me overvallen hoe groot mijn verdriet was. Ik dacht dat het wel zou meevallen, omdat ik mijn baby niet had leren kennen, maar rouw kwam hard binnen. Mensen vinden het vaak lastig en zeggen dingen als: je bent toch nog jong. Maar dit verlies blijft. Ouders willen erkenning, aandacht en ruimte om te praten. Het gemis gaat niet over, ook niet als je daarna nog tien kinderen krijgt.”

Janneke

“Op 18 oktober 2021 in de ochtend is ons zoontje Bo na een voldragen zwangerschap geboren in Mmc Veldhoven. Hij leek gezond en wel. De eerste dag heb ik hem nog aan de borst kunnen voeden, totdat ’s avonds laat zijn gezondheid achteruit ging. Zijn spierspanning was slap, zijn glucosewaarde zakte en zijn ademhaling verslechterde.

De volgende ochtend kwam de diagnose stofwisselingsziekte al. Bo bleek Madd type 1 te hebben. Ze konden niets meer voor hem doen, en op dag vier is hij overleden. We hebben veel te weinig tijd met hem gehad en hem eigenlijk vrijwel niet vast kunnen houden. Hij overleed op 21 oktober 2021. Een verdriet zo groot, dat we ons het nooit hadden kunnen voorstellen. En dat blijft ook nu nog.

Wij willen ons zoontje niet verzwijgen, want hij hoort er net zo bij als elk ander kind

Janneke

Ons zoontje hoort helemaal bij ons gezin. Bo is net zoveel ons kind als zijn zusje die 2,5 jaar na hem geboren is en zijn zusje die we begin het nieuwe jaar verwachten.

Waar we erg mee worstelen, is dat veel mensen ons zoontje niet meer meetellen. Hij is en blijft ons eerste kind. Wij willen ons zoontje niet verzwijgen, want hij hoort er net zo bij. Je geeft het overlijden van je kind geen plekje, dat draag je voor altijd met je mee. En dat doen we met heel veel liefde.”