Beeld: Sharrr

Drie jaar na mijn verlies: wat rouw écht met je doet

Author Picture

Bijna drie jaar geleden verloor ik mijn zoon. En hoewel ik vanaf dat moment alles anders voelde, had ik niet verwacht dat alles zou veranderen. Dat ik niet alleen hém kwijt was, maar ook delen van mezelf en van anderen. Dit is wat rouw me leerde. Niet vanuit theorie. Maar van binnenuit; vanuit de scheuren van mijn verdriet.

Babysterfte laat z’n sporen na. Het verandert hoe mensen naar je kijken en hoe ze met je omgaan. Niet voor even, maar voor altijd.

Het is een bom die ontploft. Niet alleen in je eigen lijf en leven, maar ook daarbuiten. In relaties, in dynamieken, en in stiltes. Meestal ben ik niet alleen mijn kind kwijt, maar ook mijn wereld. De vanzelfsprekendheid waarmee we elkaar begroetten, de luchtigheid in gesprekken, en de vanzelfsprekende liefde. Alles werd gespannen, ongemakkelijk, maar vooral anders.

Lees verder onder de advertentie

Meestal ben ik niet alleen mijn kind kwijt, maar ook mijn wereld.

Lees verder onder de advertentie

Rouw is geen privézaak. Iedereen die het tegendeel beweert, heeft het nog niet van dichtbij meegemaakt. Rouw druppelt; het kruipt onder kieren door, het sijpelt gesprekken binnen, en het drukt op de lucht in een kamer. Je hoeft het niet eens uit te spreken. Mensen voelen het. En ze reageren; soms met liefde, vaak met stilte.

Ik heb mensen verloren die ik dacht voor altijd dichtbij me te hebben. Mensen die dachten dat ik ruimte nodig had, terwijl ik juist snakte naar iemand die bleef. Die bleef kijken. Blééf vragen. Zelfs toen ik geen antwoord meer gaf. Zelfs toen ik alleen maar huilde. Of niks zei. Mensen zijn bang voor verdriet. Alsof het besmettelijk is. Want wanneer ze me écht aankijken, breken ze zelf ook

En dan heb je de familie. Ik dacht altijd: bloed is dikker dan water. Maar bloed kan ook koud aanvoelen. Of afstandelijk. Of afwezig. Er zijn mensen die nooit meer vroegen naar hem; die hem niet bij naam noemen, die doen alsof het niet is gebeurd. En ik weet dat dat hun manier is om ermee om te gaan. Maar voor mij voelt het als verraad. Alsof zijn bestaan voor hen minder telt dan voor mij. Terwijl ik alleen maar hoopte dat we het samen zouden kunnen dragen.

Soms kijk ik naar foto’s van hoe het was; voor de dood. En ik zie een andere vrouw, maar ook andere verbindingen. Ik wist niet dat verdriet zulke onzichtbare breuken kon veroorzaken. Geen harde knal, maar een langzaam kraken. En ineens is het stil, en leeg.

Voor veel zwangeren was ik ineens ‘die vrouw van dat doodgeboren kind’. En ik snap het, want wat moet je zeggen? Maar de blikken verraadden alles. Ik voelde de angst in de lucht als ik de ruimte binnenliep. Alsof mijn aanwezigheid herinnerde aan alles wat fout kon gaan. Alsof ik iets bij me droeg dat hen kon besmetten. Mijn verdriet maakte hen bang. En dat maakte mij nóg eenzamer.

Ik wilde gewoon iemand die even naast me kwam zitten. Zonder oplossingen. Zonder zinnen als: “Je hebt nog twee kinderen.” Ik wilde iemand die zei: “Dit is klote. En ik weet niet hoe ik er voor je moet zijn, maar ik wil het wel proberen.”

Het is niet alleen mijn zoon die ik verloor. Het is een versie van mezelf. Van mijn omgeving. Van hoe ik dacht dat de wereld werkte. Van wie ik dacht dat er zouden blijven.

En toch…

Temidden van alle scheuren zijn er ook anderen opgestaan. Mensen die ik amper kende, die plots met oprechte ogen naast me stonden. Die niet schrokken van mijn tranen. Die durfden te luisteren zonder bang te zijn voor hun eigen ongemak. Mensen die mijn zoon wél bij naam noemen. Die wél ruimte laten voor mijn verhaal. Die niet weglopen van het rauwe, maar er gewoon even bij blijven zitten.

Babysterfte doet meer dan een hart breken. Het trekt verbindingen los tussen mensen. Het legt bloot waar liefde écht is, en waar het vooral gebouwd was op gemak. Het is een filter dat ik niet heb gevraagd, maar dat me dwingt om te kijken. Eerlijk, pijnlijk eerlijk.

En ik zou willen dat ik dit allemaal niet hoefde te schrijven. Dat ik nog steeds naïef was en dat ik hem gewoon vast kon houden. Maar als ik dan toch in dit rauwe leven moet staan, dan wil ik er woorden aan geven. Zodat jij, als je dit herkent, weet dat je niet gek bent, niet ondankbaar en zeker niet moeilijk.

Je bent gewoon kapot van liefde.
En dat heeft gevolgen. Voor alles en iedereen.”

DIT IS EEN VERHAAL VAN SHARRR

𝚂 𝙷 𝙰 𝚁 𝙾 𝙽 34 | ᴍᴏᴍ ᴛᴏ sᴏʟᴇɴɴ ♡, ᴊᴜᴀ ♡, ᴅᴊᴀé @lievedjae ☆☽♡ ᴀɴᴅ ᴠᴀɪᴏ ♡ ☆ ᴏɴs ʟᴇᴠᴇɴ ɴᴀ ᴠᴇʀʟɪᴇs ☆

OOK INTERESSANT

Bekijk alles