De jurk die je nooit zal dragen…

Soms kom je iets tegen dat je liever nooit meer ziet. Een jurk. Netjes opgevouwen, weggestopt achter in de kast. Voor de buitenwereld zomaar een stuk stof, maar voor mij een symbool van alles wat had kunnen zijn.

Het was zondag 18 december 2022.
Het spannende eerste trimester lag achter ons. Alle uitslagen, ook de NIPT, waren goed. Alles leek veilig. Een levendig kindje dat goed groeide in mijn buik. Toch bleef er diep vanbinnen een onrust die ik niet kon verklaren. Geen woorden voor, alleen een voorgevoel.

Tot plots de buikpijn begon. Eerst licht, daarna steeds heviger. Ik probeerde kalm te blijven. Het gevoel herkende ik van mijn eerdere miskraam en als je niet meer zorgeloos zwanger bent, ligt alles onder een vergrootglas. Ik vertelde het aan mijn collega’s en omdat het zondag was en druk, werd ik doorgestuurd naar het ziekenhuis. Alleen. Want Gavin (mijn man) wilde ik niet ongerust maken. Wat nou als het niks was? Zorgen om niets…

Maar die zorgen waren niet voor niets.
In die stille kamer viel de wereld stil.
Het scherm toonde wat ik al vreesde. Een klein lijfje. Ons meisje. Maar zonder kloppend hartje. Mijn baarmoeder die zich al voorbereidde. “Het spijt me… ik zie geen leven meer.” Daar lag ik. Alleen, met een koud echoapparaat op mijn buik. Wat er daarna werd gezegd, weet ik niet meer. Alles werd een waas. In plaats van toekomstplannen maakten we keuzes. Hoe nu verder?

We wilden het met kerst aan iedereen vertellen. We stelden het daarom bewust uit. Kerst kwam er wél… maar het nieuws nooit. Wat een blije verrassing had moeten zijn, werd een nachtmerrie. Het sokje dat wekenlang stil aan de haard hing, veranderde in een stille herinnering. Onze droom. In één seconde gebroken.

Het enige wat ik nog wenste, was dat mijn lichaam snel zou doen wat het al had ingezet. En op 19 december 2022 werd onze dochter Elin geboren. Helemaal compleet, maar veel te klein en te vroeg. Geen vreugde. Geen aankondiging. Alleen stilte. Een lege buik. Een leeg hart.

Ik heb lang gezwegen. Uit schaamte. Uit schuldgevoel. Uit angst om anderen te belasten met mijn verdriet, of met goedbedoelde adviezen. Ik hield me sterk voor de buitenwereld, maar vanbinnen was mijn droom gebroken.

Vandaag deel ik haar verhaal. Want ook al ziet de wereld haar niet, voor ons bestaat ze wél. Ze leeft voort in ons hart. Voor altijd.

𝙃𝙚𝙗 𝙟𝙞𝙟 𝙤𝙤𝙠 𝙬𝙚𝙡 𝙚𝙚𝙣𝙨 𝙜𝙚𝙝𝙖𝙙 𝙙𝙖𝙩 𝙟𝙚 𝙫𝙤𝙤𝙧𝙜𝙚𝙫𝙤𝙚𝙡 𝙠𝙡𝙤𝙥𝙩𝙚?“