“De dag dat onze wereld instortte”

“Na nog een aantal “onbezorgde” weken, was het dan zover, 19 februari 2024 om 16:15u, de dag van de 20 weken echo. Ik was toen die dag 19+6 weken zwanger van ons tweede kindje.

Ik had die ochtend nog gewerkt, het was verder een normale dag tot nu toe. Gek genoeg had ik de avond ervoor, en deze dag afentoe een naar voorgevoel. Ik wuifde dat een beetje weg, want ik had immers toch gisteravond nog een ieniemienie schopje gevoeld?

Vol gezonde spanning gingen we naar de afspraak.

We waren nog een beetje geïrriteerd, dat we wat langer moesten wachten. We zagen nog een stel weglopen, waarschijnlijk was hun afspraak wat uitgelopen. Ondertussen zaten we nog te bedenken dat we de studie/rommelkamer snel leeg moesten maken, en het liefst voordat we in april op vakantie zouden gaan naar de Seychellen.

Het ging weer net zoals bij de 13 weken echo, onze jassen ophangen en ik mocht op de bank komen liggen. De USB-stick werd weer aangesloten voor de leuke foto’s. Er was een verpleegkundige aanwezig van de afdeling verloskunde om een dagje mee te lopen.

Toen de echokop op mijn buik gezet werd, en het beeld verscheen zag ik het meteen. Dit ziet er niet goed uit, het beeld ziet er raar uit, dit klopt niet, nog voordat de echoscopiste iets vroeg/zei. Ze begon me vragen te stellen als; Wanneer had je voor het laatst controle, was alles toen goed, heb je nog wat gevoeld? Ze bleef nog even naar onze kleine kijken.

Maar al snel kwam het vernietigende nieuws: Ik vrees dat ik heel slecht nieuws voor jullie heb…

Onze wereld stortte compleet in. De blik van mijn partner was hartverscheurend, en ik kon niet meer stoppen met huilen en shaken.

Er was geen hartslag meer bij onze kleine lieve schat. De echoscopiste heeft nog wat verder gekeken, en ze dacht, aan de grootte van de kleine te zien, dat het hartje mogelijk al rond de 17 weken was gestopt met kloppen.

De echoscopiste was nog verder aan het kijken met de echo, maar alles wat na dat vernietigende nieuws kwam is als een waas aan me voorbij gegaan. Ik kon alleen maar huilen, en denken dat ons zo gewenste en geliefde kindje er niet meer was…

Ik had meteen spijt, dat ik de hartslag niet had opgenomen tijdens de controle met 16 weken. Had ik dat nou maar wel gedaan…

Op weg naar de auto, bij het betalen van de parkeerkaart, zag ik nog een vader die een maxicosi met daarin een baby vasthield, dat hakte er nog eens extra in, dat zouden wij niet meer gaan meemaken met ons kindje.

We waren door tijdgebrek allebei met onze eigen auto naar het ziekenhuis gekomen. Maar we besloten samen in de auto van mijn partner terug naar huis te rijden, elkaars hand stevig vasthoudend. Mijn auto zouden we later wel een keer weer ophalen.

Eenmaal thuis gekomen, hebben we elkaar heel stevig vastgehouden en gehuild. Ik heb een kop thee voor ons gemaakt. En daarna kwam de zware taak om onze naasten dit verschrikkelijke nieuws te brengen. Iedereen was net zo geschrokken en in shock, als dat wij dat waren.

Ik heb mijn partner nog nooit zo hartverscheurend zien en horen huilen als nu. Één van zijn grootste liefdes was er niet meer… Ik vond het zo moeilijk om dat te zien en te horen. Ik wilde hem tegen die ellende en dat verdriet kunnen beschermen. Ik had immers zelf al zoveel meegemaakt, en stond elke keer uiteindelijk weer overeind, het liefst had ik zijn verdriet en pijn erbij genomen, om hem dit te kunnen besparen, en hem gelukkig te zien. Dat kon ik natuurlijk niet, en dat voelde zo machteloos…

En toch moesten we ook snel weer op pad, want ons zoontje Jack moest natuurlijk wel gewoon bij het kinderdagverblijf opgehaald worden. Onderweg naar het kinderdagverblijf kreeg ik al een telefoontje van de verloskundige. Ze was heel lief en meelevend. Ze vertelde dat ze voor ons z.s.m. een afspraak zou maken bij de gynaecoloog in het ziekenhuis. Ze zou ons sowieso de volgende dag bellen om de afspraak door te geven, en te kijken hoe het gaat.

Baby en zwangerschaps apps op de telefoon heb ik snel verwijderd, ik wilde er niet meer mee geconfronteerd worden.

En zo gingen wij de meest verschrikkelijke avond in, en de langste nacht ooit, waarbij we amper geslapen hebben…”