Beeld: momwith3daughters
“De begrafenis.”
“Daar lopen we dan…”
“Daar lopen we dan, het ziekenhuis uit zonder Eva…. Ze ligt nu in die vreselijke koude koeling, helemaal alleen! Ik wilde niet slapen, ik wilde naar Eva ik wilde haar vasthouden en niet meer loslaten. Met pijn in mijn hart loop ik naar het Ronald mac donald huis wat een klein stukje lopen ligt vanaf het ziekenhuis.
We liggen op onze kamer, ik val wel steeds in slaap maar wordt ook snel weer wakker telkens weer denk ik hoe moet ik dit gaan doen? Hoe gaat mijn leven nog verder zonder mijn allermooiste meisje. Laten we even één ding duidelijk maken, ik hou net zoveel van Yara als van Eva! Als je het één ziek hebt en zonder toekomst, komt wel 1 van de 2 even op de voorgrond te staan, en héél onbewust zet Yara haar zelf op de achtergrond. Ze neemt een stapje terug lijkt wel zodat wij Eva een waardig en mooi afscheid kunnen geven. Alhoewel ze dit al bijna 2 jaar doet, ze weet dat Eva zorg nodig had en het lijkt net of dat ze Eva 100% liefde gunde. Ongeloofelijk hoe bijzonder dat eigenlijk is, en hoe lief ze is voor haar zusje Eva.
Het is geloof ik rond half 9 toen we wakker werden, een extreem kort nachtje van 2 uurtjes slaap. Onze telefoon draait over uren we bellen met de begrafenisondernemer want we willen Eva zó snel mogelijk thuis in haar eigen bedje hebben. Ik wordt gebeld door de fysiotherapeut van Eva, ze vraagt hoe het met Eva is omdat we haar natuurlijk op de hoogte hadden gesteld dat we nu even geen fysio therapie konden doen met Eva. Shit ik slik een keer, uhm tja hoe vertel ik dit….. Uhm Eva is er niet meer, ze is vannacht overleden. Ik ga door de grond wanneer ik dit moet zeggen, ik krijg het bijna niet over mijn lippen. Eerder die nacht belde ik mijn moeder en zussen om te vertellen dat het héél snel ging, en Eva geen kracht had om nog langer door te vechten. Ze hielden zich zó sterk maar ik wist dat ook hun harten brak van verdriet! Ze was zó geliefd bij ons in de familie, iedereen was zó begaan met Eva. Ze had de harten van iedereen gestolen met haar mooie blauwe oogjes, haar blonde krulletjes en haar guitige gezichtje als ze moest lachen. Het was echt verschrikkelijk om te doen, iemand vertellen dat Eva er niet meer is. Ik ben ontzettend blij met social media en dat ik daar alles op gedeeld heb en ik ook dit hierop kan delen zodat ik niet aan honderden mensen moet vertellen dat ze er niet meer is. Nu kan iedereen het lezen en eventueel zijn of haar woorden typen, wat ik echt heel fijn vind!
Kom schat we pakken snel alles in en gaan naar huis, ze belde van Monuta dat Eva rond 14:00 uur thuis gebracht zou worden. Heerlijk dat ze thuis komt, háár plekje ze vond het altijd zo fijn om thuis te komen, het maakte niet uit waar we vandaan kwamen thuis was thuis en het was voor haar het béste gevoel! Ik heb met enorme zenuwen zitten wachten tot het 14:00 uur was en toen werd er gebeld, we komen een uur later want we staan in de file. Man man man ik was zó kwaad, maar rustig blijven ze komt echt wel…
Toen reed de auto voor, een grote donkere bus met een enorme kille uitstraling, zo normaal maar nu zó bijzonder want daar was mijn kleine meisje haar ena laatste tussenstop naar haar laatste rustplaats. Een grote brancard wordt naar binnen gereden door 2 lieve vrouwen. Ze vouwen deken na deken open en daar ligt ze dan, helemaal koud maar nog steeds zó mooi mijn kleine meisje met haar prachtige krulletjes en mooie bolle wangetjes. Ik wil haar oppakken maar schrik er van dat ze zo stijf is en vraag de vrouwen of hun haar willen tillen. Daar ligt ze dan, vertouwd in haar eigen bedje in haar eigen geur met al haar favoriete knuffeltjes en haar lievelingsdekentjes. Oeh wat heb ik het moeilijk maar wat ziet ze er vredig en mooi uit. Het geeft mij ook de rust haar zo te zien ik kan alleen maar denken wat heb ik haar laatste uren een enorme liefde gegeven en wat vond ze het fijn. Het lichaam van Eva straalt dat nu uit, rust en geen pijn meer.
Een uur laten komen ze haar alweer ophalen, ze wordt gebalsemd zodat ze niet gekoeld hoeft te worden en ze heerlijk vredig en warm kan blijven liggen. Ik pak haar op en breng haar naar de auto van 2 super lieve zorgzame mannen die haar gaan balsemen. Zoveel respect voor al deze mensen met hun lieve woorden en daden. Hij neemt haar voorin op schoot omdat hij het niet over zijn hart krijgt haar alleen achterin te stoppen met een deken over haar heen, hij vervoerd Eva alsof ze nog leeft vast houdend ik zijn armen echt heel mooi! Een aantal uurtjes laten komt daar mijn meisje weer thuis, ik til haar naar boven en ik ruik aan haar gezichtje die heerlijke geur van het balsemen. Wat is ze mooi! Ik wil deze 2 mannen knuffelen omdat ik zo blij ben met wat ze hebben gedaan voor Eva, en ze hebben echt hun hart op de goede plek, zo lief en zo meelevend prachtig om te zien! Alleen maar lof voor deze 2 mannen.
Nu moeten we haar begrafenis gaan regelen, wat een rare gedachten en toch ook weer zo’n eer om haar laatste reis zó mooi mogelijk te maken! Het moet iets worden zonder het gevoel van afscheid maar een herinnering aan Eva haar bijzondere en mooie leven vol met liefde die ze kreeg van iedereen om haar heen. Dat gaat ons lukken schat zeg ik tegen Stefan, zij gaat ons die kracht geven om dit te doen.
We bellen met Christine zij verzorgt de meest bijzondere begrafenissen hier in Uden en dit wilde wij ook voor Eva. Ze kwam langs om te bespreken waar wij aan moesten denken, een rouwauto, de kaart, bloemen, waar willen we de dienst houden, bedank kaartjes, ballonnen en we wilde héél graag dat alle vrouwen in het roze kwamen omdat het al zo somber is allemaal en roze zou het een beetje breken. We wilde dat Eva deze dag zou stralen, ook al zien we haar niet ze moet stralen en lachen in onze gedachten op deze dag.
Eva ligt op haar kamertje met de deur dicht en een roze lamp zodat we de verkleuring niet zouden zien, als die er wel zou komen want door het balsemen gebeurd dit bijna niet. Ze mag 7 dagen thuis blijven voor dat haar enegelendienst gaat plaats vinden. In de avond wil ik haar lampje uitdoen, dit deed ik immers altijd maar deze avond durfde ik het niet. Ik heb bijna een uur aan haar deur gestaan met mijn hand op de klink, ik was alleen thuis met Yara maar die sliep al. Ik vond het eng, zo gek! Na een uur heb ik opgegeven en heb ik huilend in bed gelegen, waarom durfde ik het niet? Het was Eva! Lieve kleine Eva… De volgende ochtend had ik zo’n spijt en ben ik bij Eva gaan zitten en zei ik dat ik spijt had en dat ik er niks van snapte maar dat ik haar nu geen seconde meer alleen zou laten. Jeetje wat is dit moeilijk en toch ook fijn, ze is nog dichtbij maar wetende dat ik haar over een paar dagen niet meer kan zien doet verschrikkelijk veel pijn. Ik pak haar handje en ga langs haar liggen, met mijn hoofd tegen Eva aan zing ik wat liedjes en vertel ik haar hoe trots ik op haar ben en dat ik haar vreselijk ga missen. Er schiet van alles door je hoofd je wilt die bewuste avond terug draaien en je wenst dat je de beademing nooit had hoeven stoppen. Echt waar wat je allemaal denkt en voelt het is onbegrijpelijk en het doet zo’n pijn, je krijgt amper lucht en het lijkt of iemand je keel dicht knijpt maar je nog net adem kunt halen. Dan denk ik zo heeft Eva haar laatste uren ook doorgebracht, wat verschrikkelijk en tegelijk denk ik misschien beter dat ik haar die pijn heb ontnomen, dat ik nu die pijn heb maakt niks uit als zij mijn lieve kleine Eva dat maar niet meer voelt. Ze is nu met allemaal lieve mensen op een plek waar ze kind mag zijn en kan spelen, rennen en lachen zonder dat het pijn doet. Dat geeft weer even rust om door te kunnen…
Een fiat 500 verbouwd voor als rouw auto lijkt jullie dat iets voor Eva? Ik zie de foto en denk alleen maar oh wat is die schattig! Ja die willen wij! Roep ik luidkeels naar Christine, wat een super mooie auto voor een super mooi meisje beter kan het niet worden dacht ik. We hebben al wat liedjes uitgezocht en we kiezen nog voor woezel en pip ‘land van je ogen dicht’, prachtig mooi liedje en Yara gaat op dit liedje bellenblazen met alle kindjes die aanwezig zullen zijn. Yara luistert het liedje en ze is verliefd, “mama zullen we deze voor Eva zingen boven op haar bedje”. Mn hart breekt nu al en dan zijn we nog niet eens boven. Als we bij Eva op bed zitten met z’n viertjes zetten we het liedje op en Yara begint te zingen, ze heeft het nog maar 1 keer gehoord maar ze kent de tekst al. De tranen stromen en een klein armpje voel ik op mijn schouders, “mama niet huilen Eva vind het mooi”. Man man man wat is het toch een pracht kind, zo lief en wat een liefde heeft ze voor haar zusje. Ze knuffelt Eva en houd haar handje vast, “mama ze voelt een beetje koud”. We leggen haar uit hoe het komt, Eva ligt hier wel maar je hebt een ziel die zorgt dat je warm bent dat je kunt bewegen en kunt praten en dat je oogjes open gaan en dat je lief bent voor elkaar. Nu is Eva haar ziel weg gevlogen naar de sterretjes en de maan, zij kan ons nog zien alleen wij straks als we haar lichaam hebben weggebracht niet meer. Je mag altijd tegen Eva praten of voor Eva zingen ze zal je altijd horen en als je je oogjes dicht doet en veel aan Eva denkt komt ze héél dichtbij en knuffelt ze jou. Ik probeer het zo mooi mogelijk te maken en niet dat ze bang zal zijn. Die nacht slaapt Yara bij ons ze wil alleen maar knuffelen en dicht bij ons zijn. Dat vind mama natuurlijk héél erg fijn!
Dagen met visite gaan voorbij, er worden extreem veel kaartjes en bloemstukken gebracht en bij elke bezorging springen de tranen in mijn ogen, wat een liefde van iedereen en soms zelfs onbekende maar wat een kracht halen we hieruit. Het lijkt of ik met beide benen op de grond sta en ik vertel het verhaal van de bewuste avond vele malen maar elke keer komt er weer een kracht ik mij boven dat we het niet beter en mooier voor Eva hebben kunnen doen. Dat is natuurlijk niet het enige gevoel dat je hebt. Ik heb verdriet het voelt als liefdesverdriet van vroeger, je eerste liefde die je héél graag je verkering wilt noemen maar je hem nog niet eens durft aan te kijken als hij voorbij loopt. Je wilt bij je liefde zijn en het steekt in je hart dat het er niet is. De onbereikheid dat je liefde er niet is en er ook niet komt het verstikt je, je hart krimpt en de liefde die je hebt past niet in je hart waardoor het knapt keer op keer. Er rust een enorme druk op je borst en je wilt weer liefde terug ontvangen maar die liefde komt nooit meer terug. Het verlangen naar je dierbaarste bezit is er voor altijd, en nooit maar dan ook nooit gaat het verlangen héél even weg. Verdriet hebben doet pijn en het gaat niet meer weg omdat het niet meer vast te houden is en voor altijd langs je heen vliegt.
De dag van afscheid is daar, Yara en ik laten onze haren opsteken ik was zenuwachtig voor de dag. Het voelde als een feest en het was tot nu toe een hele mooie dag. De zon straalde en we gingen mooi in de plooi weer terug naar huis. Ik liep meteen naar Eva en heb nog even met haar samen gezeten. Verteld wat ik nog wilde vertellen, ik heb aan haar haartjes geroken en haar neusje tegen de mijne gedrukt ik heb haar kusjes gegeven en gezegd dat ze altijd thuis mag komen. Dit wordt echt de moeilijkste dag uit mijn leven, je voorgoed in dat mooi gemaakte kistje stoppen en nooit meer open doen. Papa tilde je op en liep met je naar beneden hij legde jou in mijn armen en ik knuffelde je nog even. Je kistje was mooi, er lag een heerlijk kussentje in en je lievelingsdekentje. 1 onderop zodat je rugje warm zou blijven ik legde je zacht in je eeuwigebedje en dekte je toe met je prachtige deken. Je knuffeltje dicht tegen je aan en nog wat mooie tekeningen en brieven en foto’s van ons viertjes langs je hoofdje zodat je ons altijd kan zien waar je ook bent. Een laatste kus, een laatste groet, voor de laatste keer door je lekkere krulletjes, voor de laatste keer je handje vast pakken, voor de laatste keer je snoetje zien. Tot ziens liefste, we houden van jou voor altijd! We maken het kistje samen dicht en we staan te huilen met extreem veel verdriet, wat een nare ervaring maar ook dit sluit een stukje af, je hebt haar in je hart gesloten en haar ziel is er niet meer, haar lichaampje was op en Eva vliegt vanaf nu met ons mee, héél dichtbij en héél geliefd.
Met zn viertjes in de auto op weg naar de kerk, wat een bijzondere rit was dit. Mensen keken en schrokken van het kleine kistje achterin, maar iedereen mocht het zien want haar kistje was zó mooi en wij zijn altijd trots op ons meisje om haar te laten zien ook nu, ook nu verdient ze het om gezien te worden in haar prachtige kistje. Daar staan we dan in een kerk vol met lieve mensen allemaal hier voor het mooiste engeltje Eva. Kippenvel om te zien, het gaf enorme liefde en kracht. Ik storte compleet in toen iedereen ging staan en wij door de liefdevolle kerk mochten lopen naar het plekje waar we Eva neer mochten zetten. Het was prachtig met alle bloemen en wat zag het er fleurig en mooi uit. Precies zoals ze verdiend mooi en bijzonder zoals ze was, was ook deze dag precies zoals hij moest zijn. De dienst en alle woorden de foto’s en de prachtige muziek het was zó bijzonder mooi en wat heb ik er van genoten om deze ochtend alles van Eva te herinneren en te mogen delen met alle lieve mensen die aanwezig waren. Yara en de kindjes die bellen gingen blazen het was zó mooi en liefdevol, wat was ze trots dat ze dit voor haar zusje mocht doen. Het was een prachtige herinneringsdienst en na afloop vroeg mijn moeder of iedereen wilde staan om ons een applaus te geven voor wat we voor Eva hebben gedaan en wauw geen woorden die kunnen beschrijven hoe goed dat voelde. Ik barste in tranen uit want wat voelde ik me trots dat ik Eva haar mama mocht zijn en dit voor haar mocht doen ondanks de verschrikkelijk pijn nu. We liepen de kerk uit en echt mensen wat fijn om te zien met hoevelen jullie daar waren en ons hebben gesteund die ochtend het voelt ongelofelijk goed om dit te zien.
Bij de begraafplaats stond een mega haag aan mensen te wachten op ons. Wederom een prachtig aanzicht en wat voelt dit fijn om al die mensen te zien. Ik breek als ik Eva uit de auto moet tillen, dit wordt echt het allerlaatste moment van tastbaarheid. Een plekje gereserveerd voor jou daar mogen we jou neerleggen. Iedereen neemt afscheid en we krijgen een liefdevolle zee aan knuffels en kussen, wat een heerlijk en fijn moment was dit. Alle vrienden en familie enorm bedankt voor alles deze ochtend maar ook de lieve woorden op de kaarten en de prachtige bloemen! Zonder jullie waren we ingestort, jullie liefde brengt ons moed en kracht om door te kunnen.
Daar staan we dan samen, we laten Eva zakken met zn tweetjes. We geven haar een laatste groet. Tot ziens lieve Eva, als je ons mist spring dan maar op mijn schouders dan neem ik je overal mee naar toe. ♡”
PRAAT MEE MET ANDERE Mama’s in de community
Kom in contact met (aanstaande) ouders, word lid van een geboorteclub en blijf op de hoogte van de ontwikkeling van je kind.