“Dat kleine sprankeltje hoop… verdween”

“Mijn buik is stil. Leeg. En mijn grote droom voelt ineens zo ver weg. Die avond haalden ze niet alleen mijn eileider weg, maar ook mijn zorgeloze leven. Dat kleine sprankeltje hoop… verdween.

Vier jaar geleden was ik voor het eerst zwanger.
Weet je, we zouden het op een bruiloft vertellen aan iedereen die ons lief was. De bruiloft kwam er wél… maar met een lege buik en een zwaar hart.Vol hechtingen die niet alleen mijn buik moesten helen, maar ook een litteken werden dat me voor altijd zal herinneren aan dit moment. Zwanger van, achteraf, een tweeling die wij nooit zullen zien opgroeien. De dood van mezelf was zo dichtbij… maar op dat moment was dat mijn laatste zorg.

Mijn lichaam voelde als falen. Mijn angsten waren zwaar. Maar mijn droom… was zo sterk dat ik door wilde. Tijd heelt alle wonden, zegt men. Maar sommige littekens draag je voor altijd met je mee. En achter elk litteken zit een verhaal.

Als ik terug kon in de tijd, zou ik mezelf meer tijd gunnen. Niet gehaast doorgaan. Lieve woorden geven in plaats van kritiek. Mezelf behandelen zoals ik er altijd voor anderen ben. En vooral… voor mezelf opkomen. Ik zal me nooit schamen voor mijn littekens.
Want zij vertellen het verhaal van mijn dieptepunt,
maar ook van de kracht die ik nu draag.

Iedereen draagt littekens. Soms zichtbaar, soms diep vanbinnen. Maar achter ieder litteken zit een verhaal.

💬 De komende tijd wil ik jullie meenemen in een heel persoonlijk hoofdstuk uit ons leven.

Het verhaal van verlies en hoop.

Over het verliezen van onze tweeling (een bbz en een miskraam), over opnieuw zwanger zijn met alle angsten die daarbij kwamen, en het hartverscheurende verlies van onze dochter. Maar ook over hoe we verder zijn gegaan…en of er nog een wens is voor een derde kindje. Is voorkeur dan erg?”